Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Liefdadigheid

Wouter zat Donald Duck te lezen en af en toe verscheen een glimlach om zijn mond, zo leuk vond hij die verhalen. Mien zette een bakkie koffie bij hem neer op het tafeltje voor het raam. Zij zat naar buiten te kijken en mopperde op het weer. Hij had de stoep voor het huis sneeuwvrij gemaakt, maar hij was de enige, niemand had het gedaan, dus was het vooral voor oude mensen gevaarlijk boodschappen te gaan doen. De grote wegen waar de bus reed waren sneeuwvrij gemaakt, maar de gemeente deed niets aan de kleine straatjes, daar bleef het glad. De supermarkt was twee straten verder, maar Mien durfde er niet naar toe te gaan, want ze was al twee keer gevallen en had nog steeds last van haar rechterheup. Wouter deed dus de boodschappen lopende met de fiets aan zijn hand, om niet te vallen.

Hij pakte zijn beker koffie en dronk ervan, en zei:
''Wat moet ik halen, darling?''
''Vind je hutspot lekker met een gehaktbal?''
''Heerlijk, zal ik dat dan meenemen?''
''Ja, neem maar een zakje uien met wortelen, verder één pond gehakt, één ons ham, de goedkoopste, en een klein pakje vanille vla.''
Hij was al onderweg.

Toen ging de huisbel. Mien liep de gang in en opende de deur. Daar stond de jonge Turkse buurvrouw van de overkant, waar Mien wel eens mee praatte.
''Hallo Rana, kom binnen, wil je een bakkie koffie?''
''Nee buurvrouw, ik wil alleen vragen of je boodschappen nodig hebt, ik ga naar Albert Heyn, dan neem ik het voor je mee.''
''Je bent een schat Rana, maar mijn man is al naar de supermarkt, heel aardig van je, dat je ons wilt helpen met die gladheid. We eten vanavond hutspot, lust je dat?

Rana schudde haar knappe gezicht van nee, dat had ze nog nooit gegeten.
''Zou je het leuk vinden een keer bij ons hutspot te eten, kom dan met je man en de kinderen en als ze het niet lekker vinden, dan maken we een Turks recept klaar, lijkt mij ook lekker'', zei Mien.
''Goed buurvrouw, dat spreken we een keer af'', en ze groette Mien en ging verder.

Even later kwam Wouter met de boodschappen thuis en was gelukkig niets vergeten, want dat gebeurde menigmaal als hij er op uitgestuurd werd.
''Moet je eens horen, ouwe. Jij was net weg, toen die Turkse buurvrouw aan de overkant aanbelde en mij vroeg of ik nog boodschappen nodig had, want zij ging naar Albert Heyn, aardig hé.''
''Dat noem ik nou liefdadigheid, hier in de straat wonen veel Christelijken en je ziet ze elke zondag naar de kerk gaan, maar geen één die vraagt ons te willen helpen met die gladheid en ze weten, dat wij hoogbejaard zijn. Ze maken niet eens de stoep schoon voor hun deur.''

''Je hebt gelijk ouwe, daarom heb ik zo´n hekel aan Wim de gelovige, hij loopt hier de deur plat om de bijbel uit te leggen en maar hopen, dat ie een borrel krijgt, maar zie je hem ons vragen, of we boodschappen nodig hebben, never. Ik heb niks met al die gelovigen, ze gooien bommem en granaten om elkaar naar het paradijs te jagen, kijk maar naar die toestanden in de Arabische landen. Misselijk word ik ervan. Als God echt bestaat en almachtig is, zoals Wim zegt, waarom heeft God dan niet verhinderd, dat de Nazi´s die duizenden Nederlandse joodse kinderen naar de gaskamer hebben gebracht.''

''Maak je niet druk, darling, het is gebeurd en de schande zal nooit uitgewist worden. God weet wat er gebeurd is, hij heeft immers de mens een vrije wil gegeven, maar zijn toorn zal een keer komen en dan zal menigeen om zijn moeder roepen. Geef me nou maar een borrel, ik ben er aan toe.''
Mien schonk twee glaasjes met jonge jenever.
''Proos''´, riepen ze allebei.
Daarna ging ze naar de keuken en hij rook even later de heerlijke geur van de hutspot en de ballen gehakt en keek weer naar het verhaal van Donald Duck.

Schrijver: kees niesse, 11 februari 2012


Geplaatst in de categorie: liefde

2.3 met 3 stemmen 269



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
12 februari 2012
Email:
hmessielive.nl
Het boeiende verhaal met allerlei nieuwtjes en voorvalletjes, waarbij ook de christenheid terecht aan de kaak wordt gesteld. Met dit alles komen Wouter en Mien steeds weer figuurlijk op hun pootjes terecht en gaat alles weer prinsheerlijk zijn gewone gang met het sfeervolle borreltje.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)