Ze gaf mij een arm

Rusteloos loop ik in de huiskamer en denk aan vroeger toen ik nog werkte en een druk gezinsleven had met vrouw en vijf kinderen. Toen was het leuk, vooral toen ik in de jaren zestig mijn eerste auto, een witte Daf met een zwart dak, had gekocht voor 900 gulden. Een rijbewijs had ik al, want mijn baas betaalde alle lessen en het examen, dat maak je tegenwoordig niet meer mee. Veel tijd besteedde ik aan het onderhoud van de auto, gaten dichtmaken, poetsen, roestplekken verwijderen, maar hij reed altijd, nooit pech gehad onderweg. In de zomer reed ik vaak met vrouw en kinderen naar het strand van Zandvoort en genoten we van de zeelucht en de wind. Dat is allemaal voorbij, nu ik tachtig ben.

Ik dacht, ik moet niet depressief worden op mijn oude dag, maar genieten van het moment, dus besloot ik te gaan wandelen in het park in onze wijk. Het was mooi weer en ik genoot van het landschap en de weerschijn van de blauwe lucht in het water. Het water van de plas was zo helder, dat je zelfs de bomen aan de overkant in het water zag. De natuur maakte mij rustig en het oorsuizen waar ik zoveel last van heb, ging tot mijn grote vreugde weg, maar komt meestal avonds weer terug en bemoeilijkt het inslapen, er is niks aan te doen, zei de KNO arts.

Het was nog ochtend en erg stil in het park. Na een half uur lopen nam ik plaats op een bank en hoorde de meeuwen boven de plas tekeer gaan, want een vrouw gooide stukjes brood naar ze en ook de eendjes kwamen snel over het water aanvliegen. De bank waarop ik zat is gelegen aan de top van een heuvel met veel struiken, zodat ik beschut zat tegen de koude wind. De vrouw aan de waterkant keek naar mij en kwam tot mijn verbazing naar me toegelopen. Ze kwam mij niet bekend voor, ze droeg een ponykapsel en had een smal gezicht met helblauwe ogen.

Ik schatte haar in de veertig en ze zag er aantrekkelijk uit met haar volle lippen.Ze droeg een lange donkere jas. Toen ze dichtbij was gekomen, zei ze:
''Mag ik bij u zitten'', zei ze met een zwoele stem.
''Dag mevrouw, gaat u maar lekker zitten, ik houd wel van gezelschap, alleen is maar alleen.''
Ze ging naast me zitten en ze rook naar parfum en ze maakte op mij een wulpse indruk.

''U bent toch niet alleen, want gisteren zag ik u nog met een vrouw bij Albert Heyn lopen.''
''Ja, dat klopt, hier ben ik alleen, maar ik ben al bijna zestig jaar getrouwd met dezelfde vrouw. Haar heb ik leren kennen in Arnhem toen ik daar als dienstplichtig soldaat gelegerd was. Ik heb werkelijk een heel lieve en zorgzame vrouw getroffen, die in tegenstelling met mij, heel rustig is. Vanmorgen vroeg ben ik na een slapeloze nacht opgestaan en voelde mij niet echt lekker, daarom ben ik na de koffie wat gaan wandelen in het park.

Ze schoof iets naar mij toe en ik dacht, wat krijgen we nou. Ze zal toch niet een ouwe kerel willen versieren. Ze keek me aan met die helblauwe ogen en volle lippen en tot mijn grote schrik legde ze haar hand op mijn knie, en zei:
''Man wees blij, dat je nog een vrouw hebt, die goed voor je is, ik ben niet zo gelukkig.''
''Is er wat aan de hand, dan'', zei ik.
''Ik was achttien, toen ik verliefd werd op een barkeeper, een knappe man. Toen ik twee maanden met hem ging wilde hij, dat ik de hoer ging spelen. Dat heb ik een jaar gedaan, maar ik trof steeds zulke rare figuren met idiote wensen op seksgebied, dat ik besloot te stoppen met dit leven.

Dat was tegen de zin van mijn vriend, want hij had mijn geld nodig voor zijn dure auto. Hij sloeg mij bont en blauw toen ik weigerde aan zijn wensen te voldoen en mocht ik zelfs het pand waar ik werkte niet verlaten. Niemand wens ik de dood toe, maar op een dag kreeg ik bericht, dat hij met zijn auto uit de bocht was gevlogen en tegen een dikke boom was gebotst, hij was op slag dood, vertelde de politie mij. Dit voelde ik als een bevrijding en ben verhuisd naar een nette buurt.''

''Dat is allemaal niet zo mooi, mevrouw.''
''Er kwam een nieuwe man op mijn pad, een havenarbeider. In het begin had hij alle tijd voor me, ook met de seks, want daar houd ik van.''
Ze zuchtte, en zei verder:
''Hij kreeg het zo druk met zijn duiven, klaverjassen en uren achter de computer, hij had geen tijd meer voor mij. Daar komt nog bij, dat hij vaak nachtdiensten heeft en als hij thuis komt slaapt hij meteen, hij ziet me niet eens. Ach, waarom vertel ik u dat allemaal, ik ga weer naar huis.''
We stonden op en ik liep met haar mee naar de uitgang van het park. Ze gaf mij een arm en nam hartelijk afscheid van me.