Roodgrapje
Op een onchristelijk uur met het schuim op mijn lipjes en vergeet-me-nietjes op de tietjes stamp ik roodgekaplaarsd door verandering van omgeving.
Dromen schieten vers geplukt als paddenstoelen uit de grond van mijn hart, de maan schijnt vanavond dé plek te zijn om op te dansen. Mij te koud.
Af en toe glijden felle lichten over de talrijke blotebillengezichten van koele kikkers die mij naar de bekende weg vragen...maar ik weiger beleefd. Kus mijn onbeschrijflijke kont maar.
Om binnen de veilige lijnen van het verhaaltje te blijven, trek ik mijn lieslaarzen tot ver onder mijn oksels omhoog...sprookjes als deze hakken er altijd in.
Het wachten is nu op de Grote Weerbarstige wolf, die heeft altijd wat te janken...en opeens springt ie tevoorschijn. Goh.
"Zeg Roodgrapje, kan je volgende keer beter uitkijken waar je loopt!" sist de Grote Weerbarstige mij toe. Beide handjes gegeten zeker?
Rimpelig steekt hij zijn grote neus in de vraag waar ik heen ga.
" Naar oma...maar dat heb je niet van mij hoor! "
Met een humeur om op te schieten we door naar de volgende ronde...
waarin zijne Grote Weerbarstigheid drie rijen dik een schaapachtige grijns ontbloot.
" Lieve help oma, is uw kunstgebit niet twee maten te groot? "
" Zie je niks anders aan me? " kraait een stem vanonder een wollen deken.
" U hebt uw haar laten groeien? "
" Dat ook, hartelapje. Kom dichterbij..." Eeh..liever niet, ik ruik het zo ook wel.
" En oma, uw ogen zijn nog groter dan Uw mond, "
" Er kan nog altijd een schatteboutje bij, zie je wel...plek zat bij oma," listig klopt hij op zijn schoot.
Ongemakkelijk holt sfeer de ruimte uit en met het zweet borrelend in mijn navel, blijf ik mooi staan. En dan gaat het licht uit.
" Oma? "
" Ja nou weten we het wel! " hoor ik de Grote Weerbarstige in de verte losbarsten.
En in de wachtkamer van mijn geest gaat eindelijk de verlichting aan...achter mijn rug om pak ik met fluwelen handschoenen hét moment uit met een bosje brandnetels en roep: " lach of ik schiet je verkeerde keelgat in!"...te laat.
De Grote Weerbarstige Wolf mocht barsten als het niet waar was...zijn hoogste kookpunt bereikt en wordt rood..." grapje zeker?"
Oma en ik...we keken elkaar nog lang en gelukkig aan.
( Vrije interpretatie naar een sprookje van Grimm )
yahoo.comGeplaatst in de categorie: overig
sprookje
342
Geef je reactie op deze inzending: