Het zwijgen dat nooit doorbroken werd

Nietsvermoedend had zij staan wachten op de historische optocht die diezelfde middag uit zou gaan. Nietsvermoedend van een onverwacht weerzien. Een lang verhoopt, maar niet meer verwacht weerzien met haar zoon. Haar zoon, met wie zij al zovele jaren geen contact meer had, haar zoon uit het verleden. Een verleden vol verdriet en doffe ellende, vol onbegrip.
Onbegrip wederzijds tussen haar, haar man en hun zoon. Hun zoon die op zijn negentiende bijna dodelijk verongelukt was. Verongelukt toen hij op de terugweg van school naar huis een bijna fatale ontmoeting met het noodlot kreeg. Het noodlot dat beslist had dat de zon die dag, net op dat moment, extreem laag aan de horizon gestaan had. Zo laag dat de zon het uitzicht vertekend had van die ene vrouw. De vrouw, die haar zoon met haar auto aangereden had toen hij op zijn motor terugkeerde van school. De motor, een 650cc, die in een klap tot schroot herleid was, de motor die zijn grote trots geweest was. Zijn trots die, net als hij, finaal door de keiharde werkelijkheid van asfalt verbrijzeld werd. Verbrijzeld was werkelijk het enige woord dat exact weergaf hoe broos een lichaam kan zijn. Een lichaam dat vrijwel volledig verwoest werd in een fractie van een fatale seconde. Een seconde die bepalend zou zijn voor de rest van zijn leven. Zijn leven, dat gespaard werd door de kracht van zijn jonge lichaam. Jong was het sleutelwoord! Jong en sterk!
Sterk was altijd zijn wilskracht geweest. De wilskracht die hem met veel vallen en opstaan weer op de been geholpen had. Op de been en later weer op een nieuwe motor. De motor, deze keer nog zwaarder want 1100cc, die zijn leven bepaalde. Zijn leven, waar zij destijds zo hard voor gevochten had. Gevochten als een leeuwin, tegen zijn vader. Zijn vader die hij zo verafgoodde. Afgoden zijn echter slechts schijn, dezelfde schijn die zij altijd had moeten ophouden. Ophouden om haar zoon te beschermen. Beschermen tegen het noodlot. Het noodlot dat haar nooit gespaard had.
‘Gespaard’, zo ’n tegenstrijdig woord, waarbij de meeste mensen meteen aan geld denken. Geld! Het grote struikelblok en de doodsteek in vele relaties. ‘Relaties’, ook zo ’n hol nietszeggend woord! ‘Woorden’, nog zo ’n rekbaar begrip. Begrip was tussen haar en haar ex altijd ver te zoeken geweest. Uiteindelijk was zij jaren geleden moe getergd op zoek gegaan naar geluk. Geluk, een ijdele illusie. Illusies die zij duur getaald had en die haar duur te staan gekomen waren. Waar hadden zij haar feitelijk gebracht? Wat waren de feiten?
Feit was, dat zij vandaag naar een illusie kwam kijken. Kijken naar een vijfjaarlijkse historische optocht met allerlei praalwagens vol bontgeklede figuranten. Figuranten in momentopnames uit het verleden. Het verleden dat vandaag weer tot leven gewekt werd, net zoals destijds haar zoon.
Haar zoon die nietsvermoedend een seconde later weer heel even haar leven doorkruiste! Doorkruisen was het juiste woord, want hij zag haar niet eens staan en zij herkende hem eerst bijna niet meer. Bijna, maar zijn nonchalante manier van lopen en de snit van zijn witte motorpak verraadden dat hij het was. Hij, haar bloedeigen zoon, te midden van zijn vrienden. Zijn vrienden aan wie zij, toen hij al weg was, stilletjes gevraagd had of hij het was. Hij die eens haar zoon was. Haar zoon waarvoor zij altijd blijven vechten was. Een gevecht dat zij uiteindelijk verloren had. Verloren, zoals altijd.
Altijd zou zij van op afstand voor hem blijven vechten. Vechten in stilte, op papier, met woorden. Woorden die hij misschien ooit lezen zou. Lezen hoe lief zij hem altijd gehad had ondanks de tegenstrijdigheid van feiten. De ware feiten, die hij uit haar mond niet willen horen had. De feiten die zij hem uit liefde verzwegen had. Verzwegen, omdat zwijgen het enige was dat haar van kinds af aan aangeleerd was. Het zwijgen dat nooit verbroken werd.

haar zoon motor weer motor weerzien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 9 stemmen 274