Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Drie vrienden: toen en later

Parijs, 1968

''We gaan niet weg voordat er naar ons geluisterd wordt,'' sprak Marc voor de menigte.
Op de Place de Bastille hadden zich duizenden mensen verzameld. Velen waren aanhangers van linkse bewegingen en hadden als doel de gevestigde, conservatieve maatschappij door elkaar te schudden.
''Wij zijn hier, omdat wij vrijheid als grootste goed beschouwen. De bestaande maatschappij probeert ons in allerlei opzichten te belemmeren, maar dat is tot heden niet gelukt. Het genadeloos bekogelen en onderdrukken van onze vrienden zal onze weg naar de bevrijding alleen maar versterken,'' vervolgde Marc.
Aangezien het hier om een illegale demonstratie ging, duurde het niet lang voordat deze bloedig door de politie werd neergeslagen.
Het lukte Marc, Pierre en Charles wel, ondanks de omsingeling door de politie, te ontsnappen.

''De druk van de politie neemt ernstige vormen aan,'' zei Pierre. ''Acht van onze vrienden zitten sinds gisteren vast.''
''Ook al arresteren ze er honderden. Dan nog komen we met duizenden terug,'' gaf Charles als antwoord.
''Precies,'' bevestigde Marc.
Na de illegale demonstratie waren zij in een achtergelegen schuur ondergedoken. Angst kenden ze niet. Alles leek ondergeschikt aan de weg, waarin zij geloofden, te zijn.
Tegen de avond verlieten zij de ondergedoken plek om een aantal vrienden bij Rue des Boulets op te zoeken.
Kort voor de plaats van bestemming scheen opeens de koplampen van twee politieauto's.
''Blijf staan! Anders zijn wij genoodzaakt te schieten!'' gaf een van de agenten aan.
Marc, Pierre en Charles hadden dit soort situaties meerdere malen meegemaakt. Nooit gaven zij zich over. Altijd probeerden zij te ontsnappen.
De drie vrienden begonnen hard te rennen en kogelgeluiden volgden kort daarna. Twee van die kogels trof Marc in zijn beide benen. Hij viel op de grond. Pierre en Charles keerden naar Marc terug om hem dragend mee te nemen. Heel even leek de ontsnapping haalbaar. Dit totdat er aan het einde van de straat een politieauto verscheen. Ze konden geen kant meer op.


Parijs, 1983

''Je wacht al een kwartier en nog is de vogel niet komen opdagen,'' zei zijn vrouw Isabelle.
Marc zat in zijn rolstoel in de tuin met een zakje voer, die hij aan een voor hem bekende vogel wilde geven. Alleen kwam hij al dagen niet langs.
''Kom, schat. Anders komen we nog te laat,'' zei Isabelle tegen Marc.
Marc had die ochtend met Pierre afgesproken. Ze hadden elkaar al ruim twee maanden niet gezien. Dit hoewel hun woonplekken niet ver van elkaar verwijderd waren.
Pierre runde inmiddels al zes jaar het café Meaux aan de Rue Noisy Grand. Het café was die ochtend helemaal leeg.
''Kom verder, Marc. Dat is lang geleden. Hoe gaat het?'' vroeg Pierre.
''Ja, goed. En jij? Hoe bevalt het leven?''
''Ik heb niks te klagen.''
Even was het stil. Ze keken voor zich uit. Iets zat Marc duidelijk dwars. Hij moest het kwijt.
''Pierre, waarom zie ik jou de laatste tijd niet meer langskomen?''
''Je bedoelt bij jouw vereniging?''
''Ja,'' zei Marc.
Marc was al acht jaar voorzitter van de vereniging de Weg naar de Bevrijding. De laatste jaren was het aantal leden drastisch afgenomen.
Pierre was stil. Hij wilde geen antwoord geven.
''Waarom, Pierre?''
Pierre bleef stil.
''Wat heeft jou doen veranderen?'' vroeg Marc.
Pierre besloot zijn hart te luchten.
''Wil je het echt weten? Ik geloof er niet meer in. Allemaal verspilde energie. We hebben voor de mensheid het meest waardevolle nagestreefd. Echter zijn wij tot de conclusie gekomen dat het nooit bereikt zal worden. Wij hebben gefaald!''
Marc was stil. Hij leek Pierre gelijk te moeten geven. Het moeten toegeven was alleen voor Marc, gezien zijn situatie, hartverscheurend. Pierre begreep dit. Hij zag dat zijn woorden Marc enorm hadden geraakt.

Twee dagen later zat Marc in de tuin een krant te lezen. Hij leek met zijn ogen niet meer de bekende vogel te zoeken. Marc had de hoop opgegeven.
''Heb je de krant al gelezen?'' vroeg Isabelle.
''Ik ben er nu mee bezig. Is er iets dan?''
''Kijk eens op pagina vier.''
Op die betreffende pagina stond vermeld dat Charles Duhamel de nieuwe adviseur van Economische Zaken, van de toen regerende nationalistische partij EAJ, was geworden.
Marc liet onbewust de krant uit zijn handen vallen. Met zijn rolstoel ging hij naar binnen. Isabelle liep achter hem aan. Zij zag hem in de woonkamer met zijn hoofd voorover gebogen en rug gekeerd.
''Wat is er toch met Charles gebeurd? Hoe kan hij deze weg gekozen hebben?'' treurde Marc.
''We hebben al maanden niks van hem gehoord. En bij onze laatste ontmoeting was hij duidelijk veranderd,'' zei Isabelle.
Hopeloos bleef Marc voor zich uit staren. Dit bleef hij de hele avond doen.

''Marc, schiet op! Kom eens naar de tuin!'' riep Isabelle.
Marc kwam de tuin binnen.
''Kijk eens in de boom,'' zei Isabelle.
Marc zag de bekende vogel, van wie al dagen geen spoor te bekennen was. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Iets wat al dagenlang bij hem ontbrak.
''Kon ik maar begrijpen wat hij mij wilt zeggen,'' zei Marc.
Diezelfde dag vertrokken Marc en Isabelle naar de stad. Het was een zonnige zomerdag. Alles leek rustig. Overal. Totdat ze de Place de Bastille naderden. Daar zagen ze een kleine menigte protesteren. Onder hen waren ook een aantal bekenden van Marc aanwezig. Zij kwamen zo nu en dan bij zijn vereniging langs.
Al snel bleek dat zij tegen de regering aan het protesteren waren.
''Weg met de fascistische regering! Kies voor het socialisme!'' schreeuwden de protesteerders.
Kort daarvoor waren vele journalisten, studenten en vakbondsleden, die in opstand tegen de regering waren gekomen, gearresteerd.
Twee van de protesteerders zagen Marc in de verte kijken. Ze kwamen naar hem toe.
''Doe je mee, Marc?''
''Absoluut!''
De twee protesteerders namen Marc mee. Isabelle bleef trots op afstand kijken. Precies in het midden van de voorste rij stopten ze. Marc was het middelpunt van het protest geworden. Het menigte werd alsmaar groter. Niks of niemand leek hen te kunnen stoppen. Opeens leek het hoop bij Marc weer aanwezig te zijn.

Schrijver: Vedat Gok, 18 juni 2012


Geplaatst in de categorie: wereld

2.0 met 1 stemmen 165



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)