Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Hoezo, Komrij nu al passé?

Ik schaam mij plaatsvervangend voor enkele heren, die elders op deze site hun dwaze gal spuwden over een grote dichter, die ze nog voor geen centimeter evenaren. Ze schijnen het baandoorbrekend te vinden om hem nog eens extra de grond in te boren, terwijl ze van Komrij's oprechte letterliefde geen kaas hebben gegeten. Dan is het meer gepast om te zwijgen, maar nee, deze botteriken gooien graag nog eens de gouden vondsten van Komrij met stront na, opdat dat hun kleine schrijverschapjes maar mag opkrikken, daar ze ooit ook ergens gelezen hebben, dat het vloeren van grootse schrijvers een must is voor schrijvers, die hogerop willen. Maar dit is een groot misverstand, want groot schrijverschap bereik je enkel door eigenhandig hard zwoegen met de woorden en afzien op allerlei manieren. Niet door koningen een dolk door het hart te steken.

Ik ben blij dat ik zojuist even de documentaire over Gerrit Komrij (Het Uur van de Wolf) heb opgenomen, zodat ik op melancholische, missende momenten even weer zijn gezicht kan zien bewegen en kan genieten van zijn literaire diepte-wijsheden. Hij kan wel eens de laatste, echte dichter zijn geweest, die dat ouderwetse, geduldige, diep loerende temperament bezat, wat tegenwoordig misschien nog is terug te vinden bij dichters als Ilja Leonard Pfeijffer, Benno Barnard en Rogi Wieg. Door de snel-snel-mentaliteit van onze huidige cultuur zijn dichters als Komrij meer en meer een zeldzaamheid geworden, een uitstervend ras. Ik zie mezelf als een underground-dichter, een zijfiguur, net als de punkers, of om met Verlaine te spreken, een poète maudit, een verdoemde dichter, net als Rimbaud, nou, daar teken ik graag voor. In Komrij herken ik die oer-rustige, uiterst geconcentreerde, diep bewogen, sterk verbonden houding jegens de literatuur, zoals monniken verdiept kunnen zijn in een oud boekwerk. Geweldig hoe hij de niet-literaire mensen weet te typeren en te bestrijden. Hij wist zichzelf dichter, homofiel en emigrant, drie redenen om niet bij de gevestigde massa te horen en wat hem scherp hield. Hermann Hesse noemde de humor de hoogste vorm van wijsheid en Komrij bezat enorm veel subtiele humor.

Vol ontzag bekeek ik de film over zijn bestaan in zijn riante landhuis te Portugal, waar hij samen met zijn eveneens erudiete vriend zijn leven in dienst stelde van de literatuur en speciaal de poëzie. Al die prachtige boeken, die als vrienden om hem heen stonden, hem beschermden tegen het stupide onbegrip van de banale buitenwereld, die hem zo vaak als een maffe buitenstaander beschouwde, om niet te zeggen een gestoorde freak. Hij kende de gemene oordelen van wildvreemde kakeleenden, primitieve bloedzuigers en gewetenloze paria's. Hij had zo de nodige problemen gekregen met de heersende elite in zijn dorp, die hem wilden inpalmen, maar hij was socialist genoeg om niet in die onderdrukkingssystemen mee te gaan, wat hem vijanden opleverde binnen zijn paradijselijke onderkomen, maar hij hield stand en hij overwon die blinde sores. Nederland beseft nog lang niet genoeg wie wij verloren hebben, dat inzicht komt pas later, vrees ik, maar ik wil hierbij nogmaals even de hoogst geniale Gerrit Komrij onder de aandacht brengen, want hij verdient nog veel meer!... wat helaas nooit naar buiten zal komen, denk daar maar eens over na!

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 juli 2012


Geplaatst in de categorie: idool

3.5 met 19 stemmen 558



Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Naam:
Dickerdack
Datum:
14 juli 2012
Dorknoper: 'Prima stuk'? Sinds wanneer zit een ambtenaar derde klasse onder werktijd een beetje literair te doen op een forum? Ga als de wiedeweerga aan je werk, er moeten dringend gemeentelijke bouwvergunningen worden afgegeven!
Naam:
Iris
Datum:
13 juli 2012
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Graag gedaan, Joanan. Indien het toegelaten is zou ik hier graag een paar woorden willen herhalen van Ivan GRUD, ze staan te lezen op Dagcolumn omtrent Gerrit Komrij, geschreven door Johan De Smet: “Geachte redactie wat is dit. Na de veel vuilspuiterij die sommigen zich hier veroorloven en op de site neer pennen, is dit toch wel tenhemelschreiend. Indien u nog enig respect als redactie kunt opbrengen had u die nooit mogen plaatsen. Het is ronduit schofterig." Ik ben het met Ivan’s mening volkomen eens. Hoffelijkheid zou altijd op de eerste plaats moeten komen, en wederzijds respect.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
13 juli 2012
Oprechte dank, lieve Iris, voor je ondersteuning van mijn mening, wij begrijpen elkaar en dat is een kostbaar gegeven. Zelden zo'n hartverwarmende reactie gelezen. Pax Christi!
Naam:
Dorknoper
Datum:
12 juli 2012
Prima stuk. Beter dan menig flutrecensie op internet en daarbuiten.
Naam:
De stenen gast
Datum:
12 juli 2012
Heer Rutgers, passend voor u, die zich spiegelt aan de pathetische 'dichter des vaderlands', zijn enkele dichtregels van de door u aanbeden Gerrit Komrij. In 'De dichter' omschrijft hij een dichter, die te horen heeft gekregen dat er een paar verzen van hem zullen worden gepubliceerd, als volgt:

"Zijn borst zwol tot slagschiphoogte.
Heel zijn leven werd nu anders.
Hij ging doen alsof hij grote
Mensen hoogstpersoonlijk kende."

Die verzen zijn op u van toepassing.
Naam:
Iris
Datum:
12 juli 2012
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Prachtig geschreven, met veel menselijke warmte en medegevoel. Dank voor jouw moed, Joanan, er schijnen hier maar weinig mensen die jouw kennis van de grote dichter en mens Gerrit Komrij ook maar in de verste verte evenaren.
Naam:
Henk
Datum:
11 juli 2012
Fraai bericht. 'maar hij hield stand en hij overwon die blinde sores'. Precies.
Naam:
Iris
Datum:
11 juli 2012
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Jawel, Gerrit Komrij, één van de allerlaatste ware Nederlandse dichters. Iemand met bijzonder veel mensenkennis en vooral belezen en gelezen. Iemand die de dingen bij naam noemde. Iemand die tijdens zijn leven al kluiten klei op zijn jas geworpen kreeg van allerhande schoelies. We zullen hem missen, ik vooral.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)