Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

APOTHEEKSPROOKJE

Het was in het jaar 1926. Bovenaan de deur van een apotheek aan de Noorderbuurt van Drachten werd een stenen plaat ingemetseld.
Het grijze steen vertoonde het zijaanzicht van een vrouwenhoofd, bedekt met een statige Friese muts. Haar lange oorbellen _ nou, die mochten er wezen.
Die vrouw stak haar tong heel ver uit, liet deze tegelijk diep neerhangen. Die tong duidde weerzin én tegelijk verlangen uit naar de twee flesjes, die aan de andere zijde waren gebeeldhouwd. Wat had die tong een uitdrukkingsvermogen!
Tegenover het hoofd van de vrouw prijkte de welbekende esculaapslang, gekronkeld om het lange voetstuk van een sierlijk drinkglas. De onderkant van het kunstwerk bestond uit een grote vijzel met stamper.
Dit beeldhouwwerk was een ingetogen, maar evenzeer duidelijk nodende uitbeelding van het apothekersvak.

Het stenen vrouwenhoofd merkte met vreugde dat er veel naar haar gekeken werd. Heel wat mensen, die hun boodschappen op de Noorderbuurt deden, bewonderden die schone aanwinst van de geneesmiddelenwinkel.
Telkens reden er paardenwagens voorbij. De melkboer, de groenteboer en ook de nodige echte boeren kwamen hier dagelijks langs. Een enkele keer maar liet een auto zich ronkend horen.
Terwijl een boer zijn paard mende, prevelde hij in zichzelf:
"Die uitgestoken, hangende tong doet me verlangen naar sterke pillen. Ja, juffrouw met je mooie muts, lok me maar naar jou toe. Als het winter wordt, zul je mij vast dikwijls onder jou door zien gaan. Want ondanks kou moet ik er toch met mijn wagen op uitgaan. Kon jouw winkel ook maar eens een medicijn voor mijn trouw paard hebben... Ach, daarvoor zal ik naar die schraapzuchtige veearts moeten!"
Er stond een moeder met haar zoontje van zeven jaar voor de deur.
"Fokke, hier gaan we iets halen voor jouw zere keel."
"Maar mem, kijk eens wat die stenen juffrouw daarboven een vies gezicht trekt, met zo'n slappe tong... Nee, in deze winkel hebben ze vast allemaal smerig spul."
"Toch is het goed voor jouw keel keel, Fokke. Kom, flink zijn!"
Maar Fokke zette zich schrap. Zijn moeder moest aan hem trekken. Daar trof zijn oog ook de esculaapslang om het drinkglas.
"Die slang _ dat dier kijkt me zo geruststellend aan. Vertelt hij iets?"
"Jazeker," antwoordde moeder. "Ik vind het dan wel een griezelig beest, maar hij bemoedigt jou. Met zijn vredige ogen zegt hij dat het in die apotheek erg meevalt."
Heel kalm stapte Fokke met zijn moeder naar binnen.

Vele jaren gingen voorbij.
De voerlui met hun paardenwagens verdwenen hoe langer hoe meer. In plaats daarvan beheersten snelle auto's nu de straat. De mensen die voorbij liepen, of de apotheek binnenstapten, keken minder aandachtig dan vroeger naar het kunstwerk boven de deur.
De vrouw met uitgestoken tong voelde zich zwaar miskend.
"Hebben de mensen het tegenwoordig drukker? Voor mij geen tijd en belangstelling meer?"
De gekronkelde esculaapslang antwoordde troostend:
"Ook al wordt er minder naar ons gekeken, de mensen weten heus wel wanneer ze hier moeten wezen. Dat is het belangrijkste. Wij wachten maar op de enkeling die oog voor ons heeft. Deze zal vol genot naar ons kijken."
Het lawaai van motoren verdween. Want de straatstenen van de Noorderbuurt maakten plaats voor een breed, betegeld wandelpad.
"Het wordt toch weer gezelliger," dacht de vrouw. "Zal ook de rust van vroeger terugkeren?"
Wat ze verder dacht en aanvoelde is niet bekend. Wel weten we dat het stenen kunstwerk tenslotte werd weggehaald en verdween, in beklemmend donker.
Lange tijd drukte dat benauwende en geheimzinnige duister om het edele steen.
"Moeten we voor altijd verdwijnen?" klaagde de vrouw.
"We wachten rustig af," probeerde de slang haar op te beuren. "We zijn nu in een tijd van volstrekte stilte, maar hebben hoop op een nieuw bestaan."
Wat de slang ook geestelijke medicijn gaf!

Op zekere dag mochten ze weer in het licht komen.
Kundige handen met werktuigen streken over en langs de welbekende stenen plaat.
"Kijk eens, we zijn in een andere straat terechtgekomen!" riep de vrouw uit in haar taal der stenen. "Nieuwe huizen hier! Maar wat is dat nu? Wij zijn aan een heel blanke muur bevestigd. Ook zijn we een stuk lager geplaatst dan voorheen!"
De slang wist meteen het goede antwoord:
"Dit kleine, nieuwe gebouw is blij ons te verbroederen met deze gevelstenen, die van moderne bouwstijl spreken."
Zij dacht hier lang over na:
"Ja, ik bevind me nu wel tamelijk laag aan deze muur, maar dat heeft ook weer een voordeel. De mensen kunnen me nu beter bekijken en meer bewonderen dan toen ik boven de deur van de vorige apotheek woonde."

Dit kunstwerk is nog steeds te zien bij apotheek Barentsen, Vogelzang 46, te Drachten.
De slang, het veelal gevreesde dier, straalt hier geruststelling en heilzame geneeskracht uit.
De vrouw met haar uitgestoken tong vertelt hoe deze apotheek, met afdeling voor huisartsen, ondanks bitterheid fijngevoelig te werk gaat en zachtzinnig helpt.

Schrijver: Han Messie, 20 augustus 2012


Geplaatst in de categorie: kunst

2.5 met 2 stemmen 213



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
2 oktober 2012
Email:
ajkuperushotmail.com
Een mooi verhaal dat mij van het eerste t/m het laatste woord heeft geboeid; 'k breng nooit een bezoek aan apotheken, maar als oud-inwoner van Drachten, 'k ben er geboren, zou ik dat vanwege jouw verhaal eigenlijk wel eens moeten doen. Genoten!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)