Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Alleen zijn

Er zijn mensen die eenzaam zijn en dat verschrikkelijk vinden, ze wonen dichtbij me en het zijn vrouwen, die alleen zijn achtergebleven omdat hun echtgenoot is overleden en ik maak op straat als ik ze tegen kom vaak een praatje met ze en dat vinden ze fijn. Die ik ken hebben wel kinderen, maar die zien ze maar een enkele keer, want ze werken en in het weekend gaan ze erop uit en denken niet aan moeder die alleen is achtergebleven. Op haar verjaardag en op Moederdag komen ze wel, maar ook dan wordt moeder wel eens vergeten, een schande natuurlijk.

Het zijn niet alleen vrouwen die alleen achter blijven, ook een buurman verderop in de straat heeft zijn vrouw verloren door kanker. Gelukkig heeft hij kinderen, die hem bezoeken en hun vader uitnodigen het weekend bij hun door te brengen, maar als je thuis komt komt ben je weer alleen. Hij nodigt mij wel eens uit koffie komen te drinken en dan ga ik met mijn vrouw naar hem toe en praat hij vaak over zijn lieve vrouw, die twee jaar lang gevochten heeft tegen die vreselijke ziekte. Ik zie dan de tranen over zijn wangen rollen en troost ik hem door hem te omhelzen. Buurman is gelovig en heeft daar veel steun aan, ook door de bezoeken van de dominee bij hem thuis en het vrijwilligers werk dat hij in de kerk doet

Gelukkig heb ik mijn vrouw Dini nog, ze wordt binnenkort 80 en doet nog volop het huishouden. Ik niet, want de stofzuiger heb ik één keer vastgehouden toen ik hem kocht en van de wasmachine heb ik ook geen verstand. Koken doe ik wel vaak, van alles wat, chinees, stamppotten en de kinderen uitnodigen om bij ons te eten. Dan maak ik een grote pan bami en mijn vrouw maakt kip klaar en dan zitten we gezellig aan de tafel te smikkelen met een potje bier. De kleinkinderen krijgen natuurlijk geen drank, alleen cola of wat anders.

Nou heb ik het over alleen achterblijven, stel je voor, dat ik het ben zonder vrouw. Dan moet ik wel stofzuigen, de was doen en de ramen lappen. Ik denk, dat het een grote troep gaat worden, daarom denk ik laat ik maar eerder dood gaan, mijn vrouw kan het allemaal veel beter. Ik denk wel, dat ik wel tegen alleen zijn kan, want dat doe ik nu ook al, ik ga niet de hele dag bij mijn vrouw zitten, ze zou gauw zeggen, maak dat je wegkomt. Ik trek mij dan terug op mijn kamertje en zit achter de computer een verhaal te verzinnen en daar word ik soms ook beroerd van. Het zijn allemaal stomme verhalen, vaak over een oud echtpaar Wouter en Mien, die ik in mijn jonge jaren gekend heeft. Heerlijke mensen waren dat in een volksbuurt, waar mijn ouders ook woonden.

Achter de computer zitten doe ik natuurlijk niet de hele dag, ik zou anders gauw achterlijk worden als ik het al niet ben. Weet je wat ik graag doe? Boodschappen doen samen met mijn vrouw en de spullen kopen voor het eten die ik ga klaar maken en elke zaterdag de markt bezoeken en haring smullen en in de Hema koffie drinken met een gebakje en dat mag ik eigenlijk niet hebben wegens mijn suiker. Elke dag moet ik medicijnen slikken voor mijn hart, suiker, bloeddruk en het beroerde is, ik vergeet het vaak en lig ik in de nacht wakker met hartkloppingen. Dan ga ik rustig op mijn rug liggen en heel diep uitademen en rustig inademen, dat maakt mij weer rustig en ga ik gapen en hoop ik de slaap weer te vatten. Zo sukkel ik de dag en nacht door.

Schrijver: kees niesse, 27 oktober 2012


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 1 stemmen 854



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)