Schuld
"Zijn onvermogen naar verwachting te kunnen handelen, naar wat er rechtmatig van hem was gevraagd, waarmee de vrouw stellig geen genoegen had kunnen nemen, waardoor ze middels de gewetensvraag naderhand schuld had willen geven, zelfs nadat ze had gekregen waarvoor ze was gekomen, en waarmee ze omwille van, hem had gedaagd; hiertoe is de schuld ten zeerste bereid."
Er was zonder twijfel een misvatting in het spel, want een oudere vrouw, tezamen met haar op de achtergrond verkerende man, had de zitplaatsen gereserveerd, zonder dat de man die van de zitplaatsen bezit had genomen, van het bestaan van deze regeling op de hoogte was, of was gesteld.
De zittende man, die zich met dit dilemma zag geconfronteerd, het was een oude, trots ogende man, gaf de minste indruk plaats te willen maken, om gedwongen een andere zitplaats boven het zelfgekozene te verkiezen door op te staan.
Gereserveerd? Zo zag ik hem mismoedig denken. Sinds wanneer reserveren wij hier zitplaatsen. Het is een ieder toch vrij te kiezen waar hij zit of staat? Gaat u maar ergens anders zitten. Hij keek naar het stel en naar de lege zitplaatsen om hem heen. Ik zag hem denken. Er is toch zeker meer dan genoeg plaats?
Helaas voor hem waren in deze trein, een intercity met als eindbestemming Berlijn, ook op het Nederlandse spoornetwerk de regels van de Duitse spoorwegen van kracht, en hiermee consequent, de bestaande bepalingen betreffende het Duitse reserveringsbeleid.
"Kijk maar", zei de oude vrouw, verzekerd van een zure lach. Ze wees met haar wijsvinger naar het kaartje in haar hand. De vrouw had vermoedelijk middels een projectie van schaamte de man alvast een indruk willen geven van, en daarmee willen behoeden voor, de pijn die consequent volgt, wanneer een volharding in misvatting wordt getracht.
Ze gaf, zeker dat ze ervan was, als aanvullend bewijsstuk het treinkaartje aan de man, die het sceptisch in ontvangst wist te nemen. Hij bekeek het kaartje voor een moment, rustig en van beide kanten, en gaf het vervolgens nietszeggend terug, ook al nam hij het haar niet in dank af.
Verontwaardigd wees ze hem erop dat, het nummer betrekking hebbende op de reservering van de zitplaatsen, vermeld op het kaartje, met het nummer op het voorfront van het bagagerek vermeld, precies boven de vier zitplaatsen - geheel conform de regeling - in overeenstemming was.
En hier ging, voor wat betreft de vrouw en haar man, het bewijs van reservering meer dan genoeg van uit, om, ongeacht de verdere mening die de zittende man ook maar was toebedeeld, in navolging van hetgeen dat door reservering was toegeëigend, consequent te handelen.
Ze bewogen zich gradueel, zelfs gracieus, vanuit de gratie door het gelijk gegeven, tot in de vierpersoons zitruimte, en keken hem, als aanzet tot eveneens consequent handelen, dwingend aan. Maar de man wist niet van wijken, waardoor ze bij wijze van botsing recht voor de zittende man kwamen te staan.
Hadden ze er niet gewoon bij kunnen gaan zitten, het lag als oplossing zo voor de hand - er was toch immers meer dan genoeg plaats. Maar helaas!, dit was ondanks de reële mogelijkheid ervan – een mogelijkheid met verzoening in het verschiet - vast en zeker niet besteed aan de beide partijen; ook dat stond, ongeschreven maar zeker vast.
De zittende man was van deze nadertreding niet onder de indruk, noch gediend. Hij liet zijn blik, haar blik afwendende, afwenden naar links, naar buiten, diep het voorbijgaande landschap in, in die zin dat hij de aanwezigheid van het stel, ondanks een sluimerend besef, nog niet in zijn 'zone' als zodanig had erkend, en de realiteit van wat zover had moeten gekomen, consequent, niet onder ogen wou zien.
De zittende man verbleef trots, voorzien van een straffe blik, in de zittende houding, echter niet langer achterover, maar rechtop. Hieruit bleek in toenemende mate de twijfel, waarmee hij bij wijze van positie te kennen gaf het niet zo zeker meer te zien zitten, alsof hij op het punt stond om op te staan; de manier waarop de situatie zich in zijn nadeel liet ontvouwen en hoe het stel hem in toenemend mate het comfort van het zitten ontnam.
"Wat zegt U?", zei de vrouw uit volharding uitdagend, nadat zijn positie onhoudbaar was geworden en de man dan toch maar was opgestaan. De opgestane man, handelend naar het door de trots heen gedrongen besef geen kant meer op te kunnen - anders dan de zitruimte te verlaten, kreeg zonder dat hij hier verder nog iets van had gezegd, bij wijze van terechtstelling, retorisch, nog even - op het moment dat zij hem passeerde, een beschaafde, maar pijnlijke tik na.
Al leunend op de stoelranden van de zitplaatsen die hij had moeten afstaan, was het de opgestane man voorgekomen snel weer te gaan zitten. Het bracht hem tot de eerstvolgende zitplaatsen precies achter het stel, waar hij, nadat hij had plaatsgenomen, al zittend, enigszins weer tot bedaring kwam.
De wedergezeten man, hij hield zich, zoals het een goede verliezer betaamd - bij wijze van berouw, met de zitplaats achter het stelgenoegen nemende, angstvallig doch verstandig stil. Zo behoedde hij zich voor de verlokking tot reactie en hield daarmee verdergaande vernedering af, zoals dat wil.
Op deze wijze kon de schuld, waarvan het nog maar de vraag was of hij niet was misplaatst, gegeven doch verkregen, niets meer aan hem ontlenen. Laat staan verkeerd doen. Met alle gevolgen van dien, ten spijt.
gmail.comGeplaatst in de categorie: reizen
Schuld
153
Geef je reactie op deze inzending: