Zondagmorgen
Vroeg was hij opgestaan. Mien had hem wakker gemaakt, want hij had buurman Wim beloofd mee te gaan naar de kerk. Geeuwend kwam Wouter zijn bed uit en dacht waar ben ik aan begonnen. Liever had hij blijven slapen want de film gisteravond was laat afgelopen. Na gedoucht te hebben kleedde hij zich netjes in een donker kostuum. Om tien uur zou de dienst beginnen, maar de kerk was dichtbij, dus hoefde hij zich niet te haasten.
Mien bleef lekker doorknorren, zodat hij zelf voor een bakkie koffie en een paar beschuitjes moest zorgen. Tegen half tien trok hij zijn jack aan en stopte in de binnenzak een schroevendraaier en een nijptang want hij was benieuwd of die mooie fiets nog achter de kerk stond. Die kon hij gemakkelijk verbouwen en verkopen, maar ineens dacht hij, zou God dat zien, dat hij een fiets steelt.
In het verleden had hij veel fietsen gestolen en hij was nooit betrapt en had ook niet het gevoel, dat God hem strafte, dus wat kan me gebeuren, dacht hij. Hij sloot de deur achter zich en wandelde op zijn gemak naar het huis van Wim, de bijbelvorser. Lang hoefde hij niet te wachten, want Wim kwam al naar buiten. Ze begroetten elkaar vriendelijk, en Wim zei:
''Wat ben ik blij, dat ik de kleine crimineel op het goede pad heeft gebracht, dank zij mijn bijbellessen, nu nog de doop en je bent opnieuw geboren, ouwe jongen.''
Wouter dacht, klim in een kerktoren met je stomme geklets. De kerk was dichtbij, dus ze waren er gauw en ze moesten binnen zoeken naar een plaats, zo veel kerkgangers waren er al. De dominee had het over onze gevoelens die we aan God toeschrijven, zoals liefde, haat en jaloezie en dat God alleen het kwade haat.
Plotseling zag Wouter, dat zijn gulp nog open stond en boog voorover om die dicht te maken, maar het onvermijdelijke gebeurde, de nijptang viel uit de binnenzak met een harde klap op de stenen grond. Hij raapte die weer gauw op, maar de aanwezigen keken verbaasd naar de nieuwe bezoeker en tot hun ontsteltenis liet hij de nijptang aan hun zien, en zei met een harde stem:
''Sorry mensen, die heb ik straks nodig voor een karweitje.''
De dominee was zichtbaar geprikkeld.
Wim stootte hem aan, en zei met een rood hoofd:
''Had je dat ding niet thuis kunnen laten, wat moeten de mensen wel niet denken, want de meesten weten, dat ik je bijbelles hebt gegeven en jij lid wordt van onze kerk. Wouter reageerde niet, en dacht:
Moet je ze vuil naar me zien kijken, in plaats dat ze me liefdevol troosten. Na de dienst gaven de kerkgangers de dominee een hand, maar toen Wouter hem een hand wilde geven, zei de dominee:
''Beste man, je hebt wel mijn preek verstoord, maar ik vergeef het je'', en gaf Wouter een hand.
''Bedankt,chef.''
Zo'n antwoord had de dominee niet verwacht, het nieuwe zieltje moet nog veel leren, dacht hij.
Wim en Wouter begaven zich in gestrekte draf naar het café van Rooie Bart en namen plaats aan de bar. Even later kwam blonde Marie het café binnen, en zei:
''Hé boemelaars, zag ik jullie net niet uit de kerk komen, wat is er met jullie aan de hand?''
Ze gingen er niet op in, vooral Wouter niet om een bekende reden.
Bart had al een grote pils voor de heren neergezet en Wouter, die Marie wel eens bezocht, bestelde voor haar een cola-tic, dat ze graag dronk. Wim keek met argwaan naar haar, omdat de nieuwe gelovige ook haar bezocht, zoals hij gezien had. Dat past een gelovige niet, dacht hij. Toen hij Wouter bij het verlaten van het café daarop aansprak, zei hij heel rustig:
''Moet je horen Wim, God wil, dat ik gelukkig ben, ook in de seks, want met mijn vrouw is seks niet meer mogelijk, daarom bezoek ik twee keer in de maand Marie, een prostituee.
Wim werd er even stil van, en zei:
''Waarom zondigen de mensen?''
Samen liepen ze weer naar huis en namen afscheid van elkaar. Toen hij zijn jack uitdeed voelde hij zijn gereedschap en dacht na toch de fiets achter de kerk te gaan stelen, maar dacht ook aan de woorden van Wim, en deed het dus niet.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: religie
Zondag
208
Geef je reactie op deze inzending: