Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een Korte Tragedie

I

Heel even kwam de gedachte bij hem op maar was ook weer snel verdwenen.
Je zou er toch niet aan moeten denken zoiets op je geweten te hebben, en wat zullen ze er wel niet van vinden, thuis of op je werk.
Niemand zou het ooit kunnen begrijpen, niet jij die immers het voorbeeld was voor vele, hoe hebben ze zich ooit zo kunnen vergissen.
Gelukkig was het maar een gedachte, een kleine fantasie, even je zelf laten gaan en dan snel weer terug naar de realiteit, die realiteit waarin alles was zoals het was.

Om tien voor half zeven ging de wekker, een mooie tijd om op te staan.
Dit bood Anton voldoende tijd om zich rustig voor te bereiden.
Na zich te hebben geschoren spoelde hij met koud water na ,een heerlijke verfrissende handeling voor de nieuwe dag die zich aandiende.
Straks zouden zijn vrouw en kinderen wakker worden en was het snel gedaan met deze serene ochtend rust.
Hij deed zijn witte overhemd aan en zijn donker bruine pak die hij de avond ervoor al had klaar gelegd.
De tafel lag er netjes bij en klaar voor het ontbijt.
Anton genoot van deze momenten van perfecte harmonie.
Hij bekeek zichzelf nog eens in de spiegel en kamde zijn haren strak naar achteren.
“Perfect”, was het eerste dat in hem opkwam.
Vandaag was het een belangrijke dag op zijn werk, dan had hij zijn jaarlijkse prestatie gesprek met zijn leidinggevende.
Vorig jaar was hij een van de weinige die het was gelukt zijn taakstelling te halen.
Ook dit jaar had hij er alles aan gedaan deze prestatie te evenaren.
Soms moest hij hiervoor in de weekenden wel eens door werken maar dat hinderde hem niet.
Tenslotte was er nog nooit iemand dood gegaan aan hard werken.


Op de linker rijweg naderde zich met hoge snelheid een tegenligger, even liet Anton zijn gedachte de vrije loop.
Stel dat ik nu ineens naar links zou sturen, dit zou leidde tot een frontale botsing die ons beide het leven zou kosten.
De klap was dan zo hard dat het uren duurde alvorens onze lichamen uit het wrak waren verwijderd.
Door de enorme ravage was het moeilijk om tot een goede identificatie te komen.
Het zou dan ook pas in de avond zijn eer er een politie wagen bij hem voor de deur stopte om het vreselijke nieuws te vertellen.
Zijn handen voelde slap rond het stuur, een auto raasde voorbij.


II

Als hij terug kwam van zijn werk stond het eten klaar.
Zwijgend aten zij hun bord leeg.
Na de maaltijd maakte Anton graag een stevige wandeling.
Hij hield er flink de pas in,even de spieren strekken en een frisse neus halen.
Er gebeurde vrijwel nooit iets, soms een enkele voorbijganger, verder was het stil en verlaten.
Als ik nu een moord zou plegen merkte niemand iets , zelfs het slachtoffer realiseerde zich niet op tijd wat hem overkwam.
Zomaar een willekeurig persoon zonder enig doel.
Maar hoe dan verder, je had ineens een moord op je geweten, iemand wreed uit het leven gerukt.
Misschien was het wel een vader, net als jij, op weg naar huis, nu moesten zijn kinderen het altijd zonder hem doen.
Of een jonge vrouw aan het begin van haar leven die nu alle kans was ontnomen.
Nee, zoiets vreselijk zou hij nooit kunnen doen.
Hij versnelde zijn pas maar de gedachte liet hem niet meer los.

De dagen verstreken en alles bleef bij het oude.
Toch was er iets aan het veranderen, bijna ongemerkt en heel subtiel.
Langzaam vervaagde de scheidslijn tussen werkelijkheid en fantasie.

III

Het verbaasde hem hoe weinig weerstand hij ondervond ,net alsof je in een malse biefstuk sneed.
Een zachte kreun en een diepe zucht, zij zakte door haar knieën en viel languit gestrekt op de grond.
Daarna was het stil.
De duisternis verschafte hem onvoldoende zicht maar kon hij nog net de contouren van haar weelderige haardos onderscheiden.
Langzaam verdween het gevoel uit zijn benen maar lukte het hem toch om door te lopen.
Bij de brug aangekomen wierp hij het mes in het water.
Een vreemd gevoel van sensatie nam bezit van hem maar sloeg al snel om in angst en paniek.
Nee, het kan niet waar zijn, niet gebeurd, natuurlijk weer zo’n fantasie maar deze keer heel sterk.
Straks zou hij thuiskomen en zijn vrouw die informeerde hoe de wandeling was geweest.
En zoals altijd dronken zij dan samen koffie en knuffelde hij nog even de kinderen alvorens zij naar bed gingen.
Instinctief voelde hij in de binnenzak van zijn jas maar het mes was verdwenen.

IV

Vrijdag avond was hun avond, dan hadden ze geslachtsgemeenschap.
Anton hield ervan zijn vrouw te domineren, met korte en krachtige stoten kwam hij dan geruisloos in haar klaar.
Meestal bleef hij nog even liggen om zich vervolgens om te draaien en met een voldaan gevoel in slaap te vallen.
Maar deze avond was het anders,zijn geslachtsdeel voelde koud en slap, dit was hem nog nooit overkomen.
“ Is er iets schat” vroeg zijn vrouw,” ik denk dat ik ziek wordt” antwoordde hij.
Zonder er verder nog over te praten lieten zij er het zwijgen toe.
Het lukte hem niet in slaap te komen, vage beelden doemde zich op.
Even dacht hij gek te worden maar wist zich te herstellen.
Pas tegen de ochtend viel hij in slaap.
Om half acht werd hij door zijn vrouw gewekt, het was hem nog nooit overkomen dat hij zich had verslapen.


V

Met een korte ruk draaide hij zijn stuur naar links.

Schrijver: Co Okhuijsen, 19 maart 2013


Geplaatst in de categorie: geweld

3.0 met 4 stemmen 188



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)