Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Indonesië De grafkist 2

Gelukkig heb ik een pakje Marlboro met het bekende zilverpapier aan de binnenkant bij me in het holster. Ik moest alleen een manier vinden om het papier er af te branden zonder zelf in de fik te vliegen of door de rook te stikken. Nou is een mens gelukkig heel inventief als de nood hoog is en presteerde ik bijna al de rook, welke ik happende en blazende als een goudvis met longemfyseem door het pijpje naar buiten te krijgen en ook nog eens tussendoor adem te halen. Een heel knappe prestatie op zich natuurlijk.
Oef, als er nou maar geen kit achter ons rijdt dacht ik verschrikt daar ik gewend was aan het super voorzichtig zijn bij het gebruiken van drugs in Indonesië waar ik nu even geen tijd voor had gehad tijdens het kleine binnenbrandje in mijn benauwde omgeving, maar vond het toch wel heel vergezocht en trouwens die uitlaten hier, die roken zelf al als de pest.
Ik rolde een pijpje van een stukje karton van de Sigaretten, deed er een vloeitje omheen, en lucht! Godverdomme nu vergeet ik in de actie toch nog lucht te halen! Even duizelt het mij, en lig ik even bijna voor vijf minuten op apegapen voor ik weer verder kan gaan met de absurde bezigheid. Dat soort handelingen doe je op de automatische piloot, en die handelingen kun je snel en trefzeker met je ogen dicht zelfs, en daar zat ademhalen normaal gesproken inclusief automatisch bij. Bah! Weer een kots en slikbeurt. Gadverdamme nu begon ik rijstkorrels met sambal door mijn neus uit te niesen wat ontzettend zeer deed, het brandde als de pest. Ben ik dan zo laat met gebruiken, vraag ik mijzelf af. Ik veeg snel het snot van mijn zilverfolie. Heroïne is al vies genoeg van zich zelf. Om dan ook nog snot als extraatje roken, nee daar zag ik niks in. Ik steek eerst een sigaret aan en tik dan een klein puntje poeder uit het pakketje op mijn miserabele foliepapiertje en gokte dat de vrachtwagen even een beetje stabiel zou blijven rijden en dus niet te veel schudden of bonken want dat zou niet alleen mijn dope kosten maar ook mijn kop.

Ik steek dus het pijpje in mijn mond laat het poeder verhitten met een aansteker waardoor de olie begint te verdampen. Snel zuig ik de bittere rook met de penetrante geur van kattenpis van 'the chasing dragon' (het chineesje) binnen om daarna een klein haaltje van mijn sigaret te nemen om de gore smaak ietwat te verzachten. Schokkend en kokhalzend van walging komt de 'rijsttafel' naar buiten. Snel snuit ik mijn neus leeg van de rijst en haal weer wat adem door de pijp. Met moeite was het haaltje net lang genoeg binnen gebleven. Zo dat was gelukt. Voor even gered! Voor hoelang dat wist God alleen maar dat kon me nu helemaal niets schelen. Dit was mijn moment en ik voelde weer dat ik leefde, van top tot teen. "Een applaus voor je zelf en de groep!" Zei een korte flashback uit een of andere afkickkliniek die mij kort deed glimlachen. Idioten! Ik grinnikte even met pijnlijke tranen in mijn ogen van de sigarettenrook, het warme kots gemengd met kattenpis aroma en de doffe ellende dat ik zelf een nog veel grotere idioot was dan die zielenpoten in een ringetje bezig aan een therapie.
Binnen een minuut zijn de krampen en buikpijn helemaal als sneeuw voor de zon verdwenen en na nog een haal genomen te hebben vond ik dat ik er helemaal niet zo slecht bij lag, wel lekker eigenlijk.
Kun je nagaan wat een rotzooi het is. Al lig je in je eigen snot, stront en kots en kun je daarnaast ieder ogenblik vermoord worden, het geeft allemaal niet, je hebt het gewoon nog prima naar je zin. Naar je zin is misschien niet de goede uitleg maar je had er er wel vrede mee. Het neemt dus niet alleen je lichaam maar ook compleet je ziel over. Dat is ook de moeilijkste daad bij het afkicken, het terugwinnen van je ziel uit de lang en scherp genagelde klauwen van de duivel. Het lichamelijke deel duurt zes dagen precies en dan kwam je ziel nog. Een knokpartijtje van een half jaar, soms een jaar.
Maar dat was van latere zorg, ik moest eerst in Surabaya zien te komen of beter op de boot er naartoe. Wat had ik ook alweer met de chauffeur afgesproken als het veilig zou zijn? Drie keer lang drie keer kort is veilig, en twee keer lang twee keer kort is foute boel? Ik hoop dat ik het goed heb onthouden, het is toch een belangrijk iets dacht ik en ik besloot dat ik ging proberen te slapen. Mijn pvc pijp tussen het houten schot van de truck, en lichtelijk tegen mijn gezicht om meen neus en mond heen geklemd. Angstvallig mijn handen erom heen als bij een waanzinnige dikke klarinet liet ik hem op mijn elleboog steunen zodat hij niet kon verschuiven. Wist ik het zeker, dat slapen? Dat niet kunnen verschuiven? Ik zou of stikken in mijn slaap of als ik wakker zou worden zonder lucht en de pijp kwijt zou zijn doordat hij tussen de bananen zou zijn gerold zou ik de lul zijn. Ik besloot toch van wel, het moest kunnen.
Scherpe randjes zeg dat kolere-ding. De brug van mijn neus werd schraal en het scherpe PVC haalde de sneden op mijn kin, gekregen door de bajonet van de Narcotica-agent gingen er weer open van en begon weer te bloeden. Ik zag het, voelde het en ik vond het best. Vond alles ineens prima. Binnen een minuut was ik vertrokken. Nog net voordat ik in een diepe slaap val door oververmoeidheid en de Heroïne komt er een kinderliedje in mij op met het welbekende kleurplaatje wat daarbij hoort, in het rood van de pij en mijter en het goudgeel van de staf. Zie ginds komt de stoomboot..

Schrijver: Franciscus Borst, 24 maart 2013


Geplaatst in de categorie: reizen

4.1 met 10 stemmen 149



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
Maricel
Datum:
25 maart 2013
Nice Francis, gongret...... Maricel
Naam:
Grud Ivan
Datum:
25 maart 2013
Email:
grud-ivanhotmail.ph
Er is een schrijver opgestaan, hij heeft te lang geslapen.
Maar het is mooi en intrigerend geschreven.
Naam:
J. de Groot
Datum:
25 maart 2013
Email:
joke190411hotmail.com
Franciscus een heel aangrijpend schrijven, en een
heel goede raad aan Monique en een ieder ander!
Maar ja, maar ja....of het helpt?
Naam:
Franciscus Borst
Datum:
24 maart 2013
Email:
franciscusborsthotmail.nl
Dank je Monique voor je leuke reactie en wat de experimenten betreft, kun je deze inderdaad maar beter achterwege laten. Gr. Borst
Naam:
Monique Methorst
Datum:
24 maart 2013
Email:
moi636yahoo.com
Waanzinnig dit, goed geschreven!
Heb al aardig wat experimenten achter de rug, maar godzijdank dit nooit.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)