Italia: Fazano, de executie d2.
Bidden is geen doen als je de regels niet weet. En praten? Het is een onbegonnen taak om met een dubbelloops van een reusachtig groot kaliber in je mond uzelf verstaanbaar te maken. Daar komt nog bij dat je te maken hebt met twee inteelt grotbewoners die in het jaar 500 N.C. zijn blijven hangen en zich zeer agressief opstelden. Ze wilden bloed zien. Probeer daar maar eens een praatje mee te maken. Daar kwam nog bij dat onze 'gids' bevestigde dat deze mannen geen Engels spraken en wij beter ons mond konden houden en het alleen maar erger maakten. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd.
We zwegen als het graf. Althans dat probeerden we terwijl we luisterden naar het vonnis maar vooral onze net nieuw aangestelde Pro Deo 'part time advocaat'. Hij legde ons zeer snel de situatie uit, tussen de snelle Italiaanse rits van smeekbedes in tegen de gebroeders die gemaakt waren door de meest vreemde wonderen der natuur. Hij vertelde het volgende; "Deze broers hun familie was compleet uitgemoord door de nazi's en zij hadden vernomen dat die fascistische flikkers, zoals zij de jongeren noemden uit Fazano, twee Duitsers op bezoek hadden en die gingen er nu aan."
"Als respect aan hun ouders en grootouders." "Basta!" Kwam er nog snel achteraan. "Basta!?" Stond hij nu aan hun kant? Vreesde ik even snel in mijn gedachten.
Maar wacht eens even; "Duitsers?" Zei ik met een mond vol staal. Wat klonk als: "Wuitsers?"
"Nou dan is er toch geen probleem, laat ons paspoort zien dan weten ze dat we geen moffen zijn!" Ik stond druk te gebaren met mijn armen alsof ik de drummer uit de Muppetshow was om duidelijk te maken dat hij mijn paspoort uit de binnenzak moest halen.
"Holland!" Wat meer klonk als: "Bolland," met die mond vol. Wees ik op mijn borst. "Bolland!" "Bolland!" Alsof Bolland en Bolland mij nu konden helpen.
Marco's ene broekspijp was nat geworden waaruit ik begreep dat hij in zijn broek geplast had, daar over nadenkende in een flits liep er bij mij ook een beetje los wat ik vreemd vond maar dat schijnt automatisch te gaan als je goed bang bent. 'Onze Italiaan' bleef maar smeken tegen de 'freaks of nature,' en toen ze eindelijk begrepen dat we niet uit Duitsland kwamen, zeiden ze heel droog: "Holland dat ligt er vlak naast," en de hanen werden bijna synchroon met een holle maar stevige klik naar achter getrokken. Ik zat met mijn ogen dicht op de knal te wachten die mij hersenen tegen de stam van de mooie in bloesem staande appelboom zou spetteren.
Ik hoorde 'onze Italiaan' nu wel erg dichtbij en deed één oog knipperend van angst en vanwege tegen het zonlicht inkijken, open.
Hij was heel snel de voeten van onze beulen om beurten aan het kussen met daartussen smeekbedes in het ratelsnelle Italiaans.
Wat hij gezegd heeft zullen we nooit weten wat wel zeker is dat ik en Marco een flinke klap met de loop tegen onze kop kregen waardoor we half versuft weggesleept werden bij de boom vandaan door het zand alsof we lichte vuilniszakjes waren.
En zo we de auto uit getrokken waren werden we er net zo hard weer ingesmeten. Onze chauffeur kreeg nog een paar trappen na, vluchtte achter zijn stuur en startte de auto die nog vast zat in het rulle zand. Tevergeefs, de auto slipte en sloeg weer af en de arme huilde van angst.
"Maria, Alsjeblieft, Maria!" "Alsjeblieft, Maria!" "Maria, Start!" Vroeg hij haar dwingend en smekend te gelijk met zijn ogen in de lucht starende en als een waanzinnige aan die sleutel te draaien en gas zat te geven. En het autootje startte, ongelooflijk dat die niet verzopen was. Een waar wonder! Snel maar onmiskenbaar sloeg hij het kruisje voor hij het stuur weer met beide handen stevig beet greep.
Een van de tweeling gaf een licht zetje met zijn voet tegen de achterkant van de wagen en los schoot hij. Vol gas er vandoor slingerend in paniek, op en neer door kuilen rijdend en perenbomen ontwijkend. Soms op twee wielen.
Een hard schot klonk en de deur die er half bij hing, liet nu ook los en vloog door de wind. Nog een schot, nu vloog de kofferbakdeksel over het dak op de motorkap tegen ons voorraam aan, met een doodsklap waardoor we ons rot schrokken en de bestuurder even niets meer zien kon en we haast weer een boom ramden. Toen hij sturend de wagen weer recht getrokken had en er nog twee schoten volgden die ons niet meer raakten, lachten we hysterisch van angst, adrenaline en zenuwen.
Dat wij onze Italiaanse vriend dankbaar waren en zijn mag duidelijk zijn. Of ik nog in die grotten geweest ben, kan ik mij niet herinneren.
Dat we dezelfde weg niet terug genomen hebben wel.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Spanning
125
Geef je reactie op deze inzending:
Hartstikke bedankt voor jullie leuke reacties. Doet me goed.
Alles met een hoge snelheid geschreven.
Opvallend, graag gelezen.