Indonesië Casablanca deel 2
Dat is kaassie! Dacht ik na de vertaalde versie van Ed. Kom op meid lachte ik haar toe. Hebben we hem even mooi bij zijn lul met zijn baal rijst. Mocht ie willen dat hij zo'n mooie en lieve meid kon bestellen. Alsof zij hem gelukkig zou maken, zij zou zich mooi bekocht voelen maar dan letterlijk.
Deze minuten van stilte en verbazing beider partijen wat betreft de uitslag van de Camat leken wel uren voor mij. Er was een doodse stilte, je kon echt een speld horen vallen en iedereen staarde angstig naar de grond alsof zij zich schaamden voor iets of bang waren. Niemand keek voor zich uit behalve wij vieren. Alleen wij waren blij en keken elkaar aan als overwinnaars. Hier klopte duidelijk iets niet.
Dan eindelijk het geluid van een schuivende stoel die klinkt door merg en been door de van hitte bedompte zaal. Alle ogen zijn gericht op Tini die op staat en in richting van de klootzak in zijn bezweten kostuum af loopt die mij schuin aankijkend triomfantelijk begint te lachen als een soort reptiel wat zeer snel veranderd in een fikse teleurstelling als zij glimlachend maar met gefronste wenkbrauwen voor hem staat, haar hoofd naar hem buigt en zachtjes maar voor iedereen verstaanbaar: "Anging busuk!" (verrotte hond) zegt en hem vervolgens met een platte hand een klap op zijn smoelwerk geeft om daarna met de gratie van een kat heupwiegend en opgelucht blij naar mij toe te komen huppelen, dan mijn schouders omarmt en vol op de mond kust. Dit voelde nog beter aan als een doelpunt in de Kuip. Ik voelde mij als Humphrey Bogart in Casablanca.
"Dit is heel bijzonder," zegt Ed. "Dit gaat niet volgens de traditionele regels." "Zou het Ed? Ik heb mij zelfs laten adopteren man."
"Ze zoent je gewoon waar iedereen bij is."
"Adoeh ze houdt echt van je!" "Ze speelt hoog en gevaarlijk spel."
Achter haar rug steek ik mijn middelvinger op naar de overzijde waarna ik haar tranen met mijn duim zachtjes wegveegt. Haar ouders en de rest van haar familie kwamen mij, mijn vader en de Camat een hand geven om te feliciteren en maakte diepe buigingen. De rest van het dorp was verdwenen in stilte alsof zij er nooit geweest waren.
"Zo meisje we gaan even je kleding pakken en rotten voorlopig even op uit dit kippengat." "Wat dacht je ervan?" Ze vraagt de Camat om raad op zijn Javaans waar ik geen moer van verstond of dit een goed idee was. Dat was volgens hem haar eigen keus, al leek het hem verstandig nog een dagje bij haar familie te blijven dit ook om de gemoederen te sussen van de tegenpartij legde zij en Ed mij zo goed mogelijk uit na een kort onderhoud van hun met de Camat. Dus stelde hij voor dat ik en mijn trawanten naar Jakarta af zouden reizen en Tini één dag later zou volgen. Ik vond dit maar weer heel erg raar en moeilijk te accepteren maar wat moest, dat moest. Ik was blij dat alles geregeld was en bedankte mijn vader en Anton die zelfs brommend beweerde dat hij dit nog nooit gezien had dat er een hele familie in hun blote kont gezet werd en dit zeer zeer ongewoon was.
"Je kent me nu toch wel een beetje Ed, als ik iets echt wil dan gebeurt dat gewoon of je me nou gelooft of niet met mijn wel of geen Tarzanverhalen!" Ed gniffelt onderdanig en bevestigend.
Onze families nemen voor even afscheid en spreken af voor morgen waarna wij richting treinstation gaan maar niet voor wij even heftig onze overwinning vieren bij een bier verkopende Toko kaki lima tegenover het station. Het was een zeer romantische gebeurtenis geweest, waren er best wel van onder de indruk van de goede afloop en allen trots op ons zelf.
De volgende dag in Jakarta zit ik in de namiddag te wachten op de patio voor ons huis op mijn meisje die elk moment gebroken en moe van de reis aan zal komen lopen. In plaats daarvan komt er een postbode met een brief in een expres envelop. "Ik moest hem persoonlijk komen brengen van de Camat van Karang Anyar," zegt de jongen. Ik begin een beetje verdwaasd en vol ongeloof de brief te lezen.
"Lieve lieve Frans, dit zijn mijn laatste woorden. Je hebt zoveel gedaan voor mij, mijn ouders en dorp. Echt ongelooflijk gewoon, ik had graag met je verder willen leven maar mijn ouders zijn gisteravond toch weer bedreigd en zouden worden gedood als ik naar Jakarta zou afreizen dus ik heb echt geen keus. Ik sterf nog liever dan met die vuile hond te trouwen in plaats dan met jou en heb dan ook vergif ingenomen en begin nu dan ook een beetje 'dronken' te worden," zoals ze dat daar noemen als een dier of mens begint te duizelen of neerstort.
De arme meid schreef dit stervende maar ik kon het niet geloven wilde het niet geloven. Ik trok de postbode naar binnen en vroeg me te lezen wat er stond daar mijn vader en zijn vrouw een siësta hielden want de letters werden onduidelijker en op het laatst haast niet meer leesbaar op het 'wacht op jou in de hemel' na.
"Wat is er gebeurt met Tini?" vraag ik de jongen.
"Bunudiri pak!" Zelfmoord pa!
"Dia minuman dua liter Bayghon racun." "Kras sekali." "Kashi an."
Zij heeft twee liter Bayghon insectenvergif opgedronken, keihard spul, ik heb erg veel meelij met haar.
De aarde valt onder mij weg en val bewusteloos met mijn kop op de harde plavuizen waardoor ik weer snel bij kennis komt en versuft ben blijven zitten met de brief in mijn hand.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Spanning
110
Geef je reactie op deze inzending: