Ze legde bloemen op zijn graf

Mijn dochter woont op een boerderij in Friesland. We zaten aan de koffie toen mijn kleindochter Celina zei:
''Opa, ga je mee wandelen, dat vind ik zo leuk.''
''Ik ga met je mee, maar wil eerst mijn koffie opdrinken, lieverd.''
Ze is pas zes jaar en begon al aan mijn arm te trekken, dat ik mee moest. Dus wat doe je dan, je staat op van je stoel en ik pakte haar handje en we gingen op pad. We liepen over een pad, links was een bos en rechts het prachtige groen van de weilanden met de grazende koeien. Ik rook al de geur van lavendel, die mooi in bloei stond. Ze had zich al van mij losgetrokken en rende voor mij uit, de blonde slanke meid in haar lange blauwe jurk.

Opeens bleef ze aan de rand van het bos stilstaan en boog zich voorover. Ze ziet zeker wat, dacht ik.
''Opa, kom eens.''
Ik liep naar haar toe en zag een vogeltje stil op de grond liggen.
''Ach kijk eens opa, dat vogeltje beweegt niet meer, wat zielig, misschien slaapt ie.''

Meteen zag ik al dat het vogeltje dood was, maar ik liet haar in de waan, dat het vogeltje sliep. Ik deed net of ik het wakker wilde maken door haar te wekken met een takje. Ze keek aandachtig toe, de lieve meid. Het mereltje gaf geen teken van leven.
''Hij wil niet wakker worden, opa.''
''Ik denk, dat het vogeltje dood is, we moeten hem maar begraven.''

Ze hield haar kleine handje voor haar mond, en zei:
''Och, het vogeltje is dood'', wat erg.''
''Weet je wat lieverd, pluk jij verderop een paar paardenbloemen, je weet wel die mooie gele bloemen. Dan maken we een kuiltje in de grond en leggen we het arme vogeltje daarin.''
Ze keek me beteuterd aan en holde weg en plukte een bosje paardenbloemen.
Daar kwam ze al aangerend.

''Maak jij maar een kuiltje'', zei ik.
Met haar kleine handjes maakte ze een kuiltje in de aarde.
''Is het zo goed, opa?''
''Neen, het kuiltje moet nog dieper, anders eten andere dieren hem op.''
''Dat mag niet opa'', en ze groef het kuiltje nog dieper.
''Zo is het wel goed. Ik zal hem er wel inleggen, dan mag jij de aarde over hem gooien en de bloemen erop leggen.''

Omdat er al veel vliegen op het vogeltje zaten pakte ik het vogeltje tussen twee takjes en beurde het op en rolde hem voorzichtig in het kuiltje. Gespannen keek ze toe.
Het vogeltje lag nu in het kuiltje.
''Zo lieverd, hij gaat nu voor altijd rusten. Gooi jij maar wat aarde op hem, dan krijgt hij het niet koud.''
Voorzichtig pakte ze wat aarde en gooide het op het diertje.
''Nog meer'', zei ik.

Toen het vogeltje goed toegedekt was, zei ik:
''Zo is het wel genoeg. Leg nu maar de bloemetjes op het graf.''
Voorzichtig legde ze de paardenbloemen één voor één op het graf en keek mij bedroefd aan.
''Wat erg hé, nou kan hij niet meer vliegen, opa.''
Wat moet je nou zeggen tegen zo onbedorven kinderziel?
''Ja meid, in de natuur gebeurt het wel vaker, dat dieren elkaar doden.''
Toen zei ze en dat verbaasde me:
''Dat doen mensen ook, opa. Dat heb ik gezien op de televisie.''