De hoofdmeester (4)
En dan z’n dochter die achter mij zat, daar zou ik op terugkomen. Het gezin van meester H. was met flink wat kroost gezegend. Lida, die bij mij in de klas zat, was de jongste geloof ik. Haar broer Albert had ook bij mij in de klas gezeten. Echter door mijn eerder vermelde gebrek aan inzet en werklust was ik in de eerste klas van de ULO blijven zitten. Ik was daarna nog wel redelijk bevriend met Albert. Hij was een echte charmeur en lag goed bij de jonge dames. Ik lag helemaal nergens. Ik vond Lida echter wel interessant. Ze straalde een gemaakte afstandelijkheid uit die af en toe werd doorbroken door een toeschietelijk moment.
Ik vermoedde dat de hoofdmeester enig idee had van mijn stille bewondering voor haar en dat kwam volgens mij duidelijk tot uiting in een betoog dat hij afstak naar aanleiding van een aanstaand klassenfeestje in de boerderij van de ouders van Ineke Tamming in Midlaren. Ik was een vrij rustige jongen met af en toe spontane uitschieters als het moment zich daarvoor leende. Ook was ik ongeveer een jaar ouder dan de rest van de klas en had een leeftijd bereikt waarvan de meester het zeurende vermoeden had dat ik z’n dochter wel eens op ongepaste wijze zou kunnen benaderen onder invloed van aanstormende hormonen. Zo’n feestje voltrok zich uiteraard buiten het gezichtsveld van de meester zodat er geen sprake kon zijn van enigerlei controle op het fatsoenlijk verloop ervan en dat zat de man behoorlijk dwars. Ik denk dat hij in zijn vaderlijk beschermende fantasie de mogelijkheid tot de verwording van een onschuldig feestje tot een ordinaire orgie, mede door mijn aanwezigheid, niet geheel onmogelijk achtte.
Hij had het volgende mee te delen op de middag voor het festijn. Natuurlijk werd het feest ons allemaal van harte gegund maar we moesten uitkijken voor sluimerende onderhuidse gevoelens waardoor het feest wel eens een totaal ander karakter zou kunnen krijgen. Voor de meeste leerlingen was dit een tamelijk cryptische omschrijving. Hoe die onderhuidse gevoelens gestalte gingen krijgen in zijn zienswijze werd door hem bovendien in het midden gelaten. In gedachten zag hij mij natuurlijk, als een dolle stier, achter z’n dochter aanjagen in de schemerige stal van de grote boerderij waar de hooizolder uitnodigend lonkte. Hij sprak toen de gedenkwaardige woorden. ‘Kijk uit voor stille wateren want die hebben diepe gronden’ waarbij hij nadrukkelijk in mijn richting keek zodat de rest van de leerlingen dat niet zou ontgaan. Zijn geliefde dochter zou wel eens kunnen verdrinken in mijn stil water. Dat was duidelijk de boodschap en daar moest iedereen ten diepste van doordrongen worden zodat ze hopelijk een oogje in het zeil zouden houden en mij zouden weerhouden van al te driest optreden richting Lida. Het was echter een heel fatsoenlijk feestje waarbij we niet laat alweer op de fiets richting Zuidlaren reden. Er was niet geplonsd in wateren met onbekende diepten en Lida zou even maagdelijk als ze het ouderlijk huis verlaten had daar ook in terugkeren. Die maagdelijkheid was uiteraard slechts een veronderstelling zonder dat daar ook maar de geringste feitelijke kennis mijnerzijds aan ten grondslag lag.
Lida is uit mijn gezichtsveld verdwenen en Albert heb ik nog een keer terugzien tijdens een schoolreünie zo’n 25 jaar later. ‘Wat ben jij gaan doen’ vroeg ik hem. ‘Ja ik ben meester geworden hè...dat zat er wel in natuurlijk’ zei hij. ‘Ja’ zei ik ‘dat zat er wel in’ en zag ook dat de charme van vroeger zijn glans wat had verloren.
De mededeling dat zijn vader een paar jaar eerder was overleden vervulde mij onverwachts met weemoed.
Uit: Jeugd in Zuidlaren
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Jeugd
1.691
Geef je reactie op deze inzending: