Woningen delen
Het oude echtpaar Wouter en Mien had een advertentie geplaatst om hun woning in Drenthe te delen met een woning aan de kust in Noord-Holland, voor de duur van veertien dagen. Ze waren aan vakantie toe.
Spoedig kregen ze een telefoontje uit Petten, waar de familie Schilders belangstelling toonde en of ze een foto mochten ontvangen van de woning. Dus stuurde Wouter een foto van hun straat waar allemaal oude auto's stonden geschikt voor de sloop en opgeschoten jongens over de daken van auto's liepen. Prompt werd hun door de telefoon medegedeeld, dat ze het schompes konden krijgen.
"Het is je eigen schuld ouwe, wie stuurt nou zo'n foto met oude auto's". "Foute boel darling, maar ik heb ze ook geschreven, dat wij een mooie omgeving hebben, zoals de hei en bossen met mooie fietspaden en ik wil de zee zien. Ik zal wel een andere advertentie plaatsen".
Toen kregen ze een brief met een foto van een woning in Egmond aan Zee, ongeveer vijf kilometer vanaf het strand. Deze familie Schijters wilde graag een oude woning in Drenthe waar niet veel beschadigd kon worden, omdat de familie bestond uit man, vrouw en acht brutale hufters van kinderen.
"Dat lijkt mij wel wat, Mien. Voor mijn part slopen ze hier de hele kleren zooi, wij gaan binnenkort toch naar het bejaardenhuis"."Oké ouwe, laat ze maar komen, die vuile rot bende hier ben ik ook zat, de eerste veertien dagen van juni zijn ze welkom. Snel was alles geregeld zonder de portemonnee te trekken. Toen de familie Schijters met de acht kinderen met een oude vrachtauto arriveerden met een stapel veldbedden, laptops, tablets en vijf koffers, vond Mien dat gezin op het eerste gezicht wel meevallen. Door de telefoon had Schijters al gezegd, dat ze de vijf honden zolang naar het asiel hadden gebracht.
Bij haar ouders was het vroeger ook een gore bende. Ze vond dat de vader van de acht schooiers er woest uitzag. De man was groot en net zo breed en droeg een manchester broek met galgen. Zijn vrouw was dun en klein en had pikzwart lang haar en ze begon al meteen te vloeken en te schelden tegen de kinderen. Zelfs de jongste schold terug, en riep: "Hou je kop, takken wijf".
Als mooie muziek klonk dat bij Wouter.
Het eerste wat de man met de manchester broek deed was een fles jenever uit de koffer pakken en ging met zijn dikke reet uitgebreid zitten met zijn schoenen leunend op een andere stoel waar Mien altijd in zat om de buurtjes te beloeren. Ze moest erom lachen, wat een schorem, dacht ze. De man wilde Wouter ook een borrel geven, maar dat verhinderde de grote en dikke Mien. Ze zei: "Er wordt niet gezopen ouwe, straks moet je rijden". De manchester broek keek met ontzag naar haar, zijn wijf was maar dunnetjes met haar vergeleken.
Eindelijk vertrokken Wouter en Mien in hun oude Daf van 1990. Het enige wat ze mee namen was schoon beddengoed, kleding en een paar flessen jajem. Het was een lange rit via de Afsluitdijk en kwamen na een paar keer de Wegenwacht nodig gehad te hebben aan op het adres in de polder, achter Egmond aan Zee. Eindelijk hadden ze de woning gevonden, een verbouwde eenzame boerderij met een groot stuk land. Een groot aantal autowrakken ontnamen het uitzicht over de polder. Vlak vóór de boerderij konden ze in de verte de duinen zien.
Het echtpaar ging naar binnen en ze moesten lachen om de grote bende die ze overal in huis aantroffen. Achter de keuken op het erf stonden wel tien kisten met lege bierflesjes en het onkruid stond wel een halve meter hoog. Wouter: "Eigenlijk voel ik mij hier best thuis, we hoeven in ieder geval niet te stofzuigen en de boel schoon te houden, echt een vakantiehuis. Nou nog mooi weer en we zitten elke dag geramd op het strand. Mooier kunnen we het niet treffen, darling". Zij moest lachen en beaamde het.
Nadat ze nog wat inkopen hadden gedaan in het dorp en een wandeling hadden gemaakt op het strand en een patatje hadden gegeten besloten ze vroeg naar bed te gaan, zo moe waren ze. De grote slaapkamer van de ouders was op de begane grond. Mien schrok zich kapot hoe het nest er uitzag, niet opgemaakt en vol met gele vlekken en het stonk zuur.
Zij: "Wat een gore rot bende ouwe, ik ga eerst die vuile lakens en dekens eraf gooien en moet je nou eens kijken, nog een volle pispot onder het nest. Eerst de boel schoonmaken en gooi jij even die pispot leeg in de wc, want ze hebben een grote hoop stront niet doorgespoeld. Waar zijn we aan begonnen, ouwe?".
Hij was te moe om te reageren en wilde pitten. Hij sliep meteen, maar Mien kon de slaap niet vatten. Opeens hoorde ze stemmen en heel dichtbij. Het angstzweet brak haar uit. Ze tikte hem op zijn schouders, maar er was geen leven in hem te krijgen, behalve zijn zware gesnurk.
Toen hoorde ze een vrouwenstem zeggen: "Kom Nelis, lekker naaien in mama's bed". Mien had het niet meer. De slaapkamer deur ging open en het licht werd aangedaan. Dat jonge stel zagen die twee oudjes in bed. Mien begon meteen hard te gillen, zodat hij ook wakker werd. "We worden overvallen", gilde ze.
Het jonge stel schrok geweldig, maar hij, een grote vent met het uiterlijk van een zwaargewicht bokser, riep: "Hé ouwe zak wat moet dat hier?". Wouter was rustig gebleven en vertelde de jongelui, dat ze de woning gedeeld hadden met de bewoners van hier. Die zijn nou in Drenthe. Je kan ze bellen, als je het niet gelooft. Toen was het gauw opgelost en mocht het stel boven blijven slapen, maar voor één nacht.
(de namen in dit verhaal zijn verzonden).
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: vakantie
vakantie
136
Geef je reactie op deze inzending: