Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mijn ontmoeting met Yani. Deel 1

Na een stevige ruzie met mijn vader en zijn vrouw die in de tussentijd waren verhuisd naar Cikampek een stad die honderd kilometer bij Jakarta vandaan ligt kreeg ik vierentwintig uur om iets te regelen. Dat wil zeggen onderdak. Via, via kwam het goede nieuws dat er huisjes te huur waren ergens bij de plantage tussen Cikampek en Karawang in. Het zou vijfentwintig gulden per maand kosten en kreeg daar twee kamers maatje Kabouter Plop voor. En een badkamer van één vierkante meter, maar ik vond het best. Mijn huiskamer was drie bij twee. Slaapkamer idem dito. Ik liet een meubelmaker een twijfelaar,linnenkastje een minibureautje voor aan te schrijven, een bankstelletje en een piepklein slontafeltje maken. Mijn hele inboedel kostte zeshonderdduizend roepia (Fl.6oo-). Ik kocht een oude typemachine van het merk Triumph, een gettoblaster en een paar halters om mee te trainen. Ik besloot een ander leven in te gaan in plaats van te hoeren en snoeren. Ik zou wel even bewijzen dat ook ik serieus kon leven.
Eenmaal gesetteld verkende ik de buurt langs het kleipad die van de B-weg zijwaarts de plantage inliep. Ik kwam er al snel achter dat er bij mij drie minuten vandaan een prima eetgelegenheid was, dat wil zeggen een tentdoek op vier palen met een kleed op de grond dat meer dienst deed als 'afhaalkeuken' maar ik vond het gezellig en bleef er vaak eten wat bier drinken en wat nababbelen met een lief oud vrouwtje van zo'n, ik schat honderdtwintig jaar die nog één scheve zwarte voortand bezat. Ze rookte als een ketter en vroeg me waarom ik alleen woonde, als "knappe blanke Hollander," zijnde, ze begreep er niets van. Hoe leg je dat dan ook uit, dat je al twee jaar lang elke nacht aan het stappen bent en elke morgen met iemand anders wakker wordt in een islamitisch land en dat op een zo netjes mogelijke nette manier. Ze keek naar me alsof ze me wilde laten begrijpen dat ze het goed vond dat ik homo was. “Nee, nee zo zit het niet in elkaar!" Legde ik haar duidelijk uit. Want ik moest blijven uitkijken met wat ik vertelde, ik woonde natuurlijk niet voor niets ver weg verschuild in een bananenplantage. Ik had me ongeveer vijfhonderd keer verloofd en het nooit waargemaakt. Mijn vader werd gek van die ellende aan de deur en dat elke morgen om vier uur, thuis komen met dat gerammel aan dat hek. Dan wist de hele kampong weer hoe laat het was. Ik was de opperhaan. En alle andere hanen gingen los bij het zien van het aansteken van mijn sigaret. Ik was de schande van de straat, wijk eigenlijk van de gehele stad volgens hem.
Ik was op een zaterdagmorgen het miniatuur woninkje ingetrokken. Dus wat schetst op maandagmiddag mijn verbazing als ik inmiddels al een halve fles Mansion Whisky en tien geschreven pagina's verder ben lekker sta te trainen voor mijn deur op de patio met hard Nirvana klinkend uit mijn taperecorder? Komen er origineel vierduizend mooie meiden allemaal in uniform over dat kleipad langs mijn pandje voorbij tippelen. Blauwe rokjes, witte bloezen. Ik niet gedoucht, ongeschoren en zwetend. "Here we are now, to entertain ya, we're so stupid," klinkt het luid vanachter mij en de tekst kon niet toepasselijker zijn want wat voelde ik me ´stupid´ zeg. Allemaal giechelend en fluitend naar mij, alsof ik een popster was. Van schrik laat ik haast een van de gewichten op mijn tenen vallen waardoor ik een dronken sprong op zij maakt wat ze prachtig vonden en hard lachten. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik ben niet snel verlegen maar dit was raar. Die rij hield niet op. Bleek dat er achter die plantage een paraplufabriek zat met zevenduizend werknemers waarvan het grootste gedeelte meiden en jonge vrouwen.
"Laat je naaien, laat je naaien," zong Kurt nou Nederlands? "All I know is dirty words, hello, hello, hello, hello!" Zij zwaaien allen terug. Ik moest even bijkomen want het begon me te duizelen en flikkerde in de mandikamer, (badkamer) een paar emmers koud water over mijn hoofd, nek en toen de rest om de geestelijke ontnuchterende klap boven te komen. Scheerde mijzelf turbostyling, zo snel. Als ik iets nuchterder weer buiten kom, is de rij nog niet weg.
Nu had ik een echter een net shirt aan in plaats van een bezweet getatoeëerd bovenlichaam. Een glad smoeltje en had Nirvana zachter gezet. De achterblijvertjes van de rij waren de stoute meiden, kreeg ik al snel door en een paar flesje rode Fanta wat maaltijdjes en sigaretten deden wonderen en had mijn eigen groupies binnen tien minuten binnen zitten. Met de deur op slot voor eventuele vervelende Hadji's die een soort geestelijk leiders daar zijn, waar je niet van mocht wippen zonder eerst te trouwen. Ik had het precies twee dagen volgehouden dat wil zeggen de vrouwen dan. Het drinken nog geen kwartier. Nu zou het nieuws snel mijn familie en andere families bereiken dat er een blanke gozer woonde in de plantage die zoop, rookt en neukte als een ketter. Daar ging mijn reputatie weer naar de klote. Na enkele weken van dit ritueel; kater, eten, schrijven, zuipen en 's middags de paraplumeiden om vervolgens nog meer te zuipen en 's avonds wakker te worden met God weet wie, werd ik een beetje manisch depressief. Midden in de nacht kreeg ik last van angstige spookachtige deliria (door de goedkope plaatselijk gestookte levensgevaarlijke whisky) die mij uit mijn slaap hielden. Gooi daar 40 graden Celsius kamertemperatuur, honderd muggen en twee plakkerige dameslijven bovenop en je word langzaam aan geestelijk gestoord. Het was zo warm in dat hok dat het schrijven een onmogelijke opgave werd door het zweet dat de inkt deed uitlopen en niet meer te lezen was voordat ik het wilde uittypen. Zonde want ik was tachtig pagina's ver gekomen wat ik toen een hele prestatie vond onder die omstandigheden.

Schrijver: Franciscus Borst, 29 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: vriendschap

5.0 met 7 stemmen 571



Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
Franciscus Borst
Datum:
10 november 2013
Email:
franciscusborsthotmail.nl
Ivan
Hoe was het dan volgens jou? Want voor mij was het overleven. Misschien dat je dat niet zo goed door had..
Naam:
Monique Methorst
Datum:
9 november 2013
Email:
moi636yahoo.com
Prachtig geschreven!
Naam:
Flora Rietdijk
Datum:
3 november 2013
Weer heel leuk en goed
maar wat een leven pffff
Naam:
Ivan
Datum:
1 november 2013
Email:
grud-ivanhotmail.ph
zo erg als het klinkt was het niet helemaal
Naam:
J.de Groot
Datum:
31 oktober 2013
Doe niet zo gek zeg ik dan,
maar tegen jou niet, jij bent gek!
Nee, dit is geen gekkigheidje zal ik je nog wel....
Naam:
marja
Datum:
31 oktober 2013
Jij tovert altijd een lach op mijn gezicht met je zielsverhalen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)