Mijn ontmoeting met Yani Deel 2
Ook de Indonesische Whisky was geen zuivere koffie met die chemicaliën. Er moest iets gebeuren of ik zou werkelijk krankzinnig worden.
In de tijd dat ik bij mijn vader woonde hoorde ik vaak verhalen vertellen van zijn 'vriend in verplichting' Pa Jumaidi de buurman die 'een abrie' was oftewel een afgekeurde Militaire Politieagent die nu dienst deed als kampongbewaarder oftewel afperser, over dat hij vaak in de klis lag met ene Yani. Een leider van een maffiabende in Cikampek van een jaar of vijfentwintig die helaas voor Pa Jumaidi ongrijpbaar bleek te zijn daar deze jongen opereerde onder zijn vaders bescherming die weer op zijn beurt Majoor was in het leger. Net een tandje te hoog Voor buurman Jumaidi. Frustrerend vertelde hij mij en mijn vader dat hij wachtte op de dag dat zijn vader er niet meer zou zijn en dan, dan was het zijn tijd. Iedere dag sloeg of schopte, Yani wel een paar van Jumaidies agenten of voorbij reizende soldaten en of MP's neer en was hun steeds weer te slim en te snel af.
Ook iedereen in de stad wist dat Yani de juweliers en banken beroofde of eerder liet beroven door zijn trawanten met als wapen slechts zijn naam op een briefje. De Chinese eigenaars zaten met hun handen in het haar met deze plaag en klaagden bij de abrie. In Indonesia zijn alle winkels en bedrijven eigendom van buitenlanders daar de Indonees zelf niet zo economisch is ingesteld, althans de meeste niet. Wel is het verplicht de zaak op een Indonesische naam te zetten. Maar alle bedrijven zijn van Chinezen en Japanners Arabieren en wat Koreanen.
Ik haatte deze corrupte Jumaidi en kreeg steeds meer en meer respect voor deze Yani hoe meer ik hoorde. Deze Jumaidi had mijn vader ook al een paar keer afgeperst en andere families in de straat.
Mijn vader was heel voorzichtig met hem en waarschuwde mij minimaal drie keer per week dat ik bij die maffiagozer uit de buurt moest blijven anders kon ik gelijk vertrekken waarop ik nauwelijks reageerde en wel wat anders te doen had. Ook hoorde ik verhalen over hem van mijn vaders schoonfamilie die tegenover mijn vader woonden. Wat ze de vorige avond weer gezien hadden. Hoe Yani een paar soldaten in elkaar getrapt had die hun eten niet wilden betalen aan een arm vrouwtje. De hele busterminal was uit zijn bol gegaan en scandeerden Yani's naam. Hij was de held. En volgens mijn 'ooms' van tien jaar jonger zou dat de ideale maat voor mij zijn daar hij net zo gek, zo niet gekker dan mij was. Ik had die 'ooms' een paar keer mee op stap genomen en zij hadden daar op één genaamd Harna het lef niet meer voor gehad. Harna wel maar schaamde zich omdat ik altijd betaalde. Ik kreeg niet aan zijn verstand dat dat de normaalste zaak van de wereld was omdat ik het had en hij niet.
"Nee, Yani was ook rijk en sterk net als jou Frans, hadoe!" "Ik stuur hem wel een keer langs," zei hij. "Kun je met hem uitgaan."
"Ik denk niet dat mijn vader daar zo blij mee is, Har." Antwoordde ik. Hij wilde zichzelf in de stad omhoog gooien door mij aan Yani te "koppelen," en daarmee een baantje te krijgen zoals bijvoorbeeld passeergeld bij de buschauffeurs aanpakken. Yani bezat de stad, dat was duidelijk.
Als ik na twee dagen nuchter, bevend en verkrampt van de pijn ben gestopt met drinken grijp ik weer terug naar de fles. De muziek ging weer aan. Zon of regen dat maakte niet uit. Ik zag of voelde het verschil niet meer. Dansend, schaduwboksend en trainend afwisselend besefte ik dat ik waanzinnig en verwilderd was geworden. De rij vrouwen liep nu sneller voorbij, schuw de andere kant op kijkend als of ik de schurft had. Ook ik zag hun niet meer maar keek dwars door ze heen. Bezoekjes van de paraplufabriek waren ook door angst weg gebleven. Er gingen vreemde verhalen rond dat ik 's nachts zou veranderen in een monster en dat soort onzin. Het was helemaal niet raar dat die mensen zo dachten. Ik waste en scheerde me en at nauwelijks en stonk als een beer. Alleen de fles whisky aan mijn mond en de gewichten op en neer. Als een bezetene alsof mijn leven er van af hing. Het was mijn enige houvast. Als het uur u daar is dat ik echt aan het bezwijken ben, hoor ik een dof geluid van een motorfiets. Een motor? Hier?
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: vriendschap
Avontuur
1.671
Geef je reactie op deze inzending:
Frans weet heus wel dat ik zijn schrijven en schrijfstijl graag lees niks nieuws onder de zon!
Maar ik ga niet zeggen: goed gedaan jochie!
Wat de inhoud betreft tenminste.
jij of je vader met zo'n zoon?
Maar ik weet wel dat het verhaal uit je eigen "koker" komt, en dat je het goed weet te verkopen (schrijven...), Frans!