Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Inschattingsfoutje in Jeruzalem.

Terwijl ik loop in het centrum van Jeruzalem op zoek naar werk begint mijn maag weer op te spelen en krijg ik krampen. Ik had weer eens last van diarree en zocht een plek om mijn behoefte te doen. Tijdens je afkick doe je dit zo'n dertig keer per dag en als je dan onderweg bent is dat minder gemakkelijk. Elk Restaurant, theehuisje waar ze met van die grote waterpijpen zaten tabak te roken, welke horecagelegenheid dan ook. Ik moest overal betalen voor de W.C. De ellende was echter we hadden geen ene Sjekel (Sheqel; Israëlische munteenheid) meer, zelfs geen duppie. Ik had het Spaans of zeg maar Israëlisch benauwd en het zweet brak me werkelijk met stralen uit en liep met grote stappen in paniek om niet in mijn broek te schijten drie keer Jeruzalem in de rondte maar tevergeefs. Overal in elke horecagelegenheid of winkeltje een vette 'Nee' op rekwest als ze hoorden dat ik geen geld had.

"De oude muur daar kun je toch?" merkte mijn maat op.
"Godverdomme natuurlijk!" "Lekker vlot van je" merkte ik onterecht hatelijk op. Wij naar de Old City richting het plekje waar we in de voormiddag een jointje hadden zitten roken en behalve naast een nogal vreemd en bizar tafereel betreffende een paar mannen die nota bene een lam verkrachtten die er vandoor gingen toen ze ons in de smiezen kregen was het er doodstil geweest. In plaats van een serene rust die ik verwachtte zaten er echter nu allemaal mensen te picknicken. “Jezus, wat doe je me aan!” “Haat je me zo erg?” vroeg ik hem af. Ik had wel kunnen huilen als ik er tijd voor had gehad.

Wij lopen verder en komen pardoes terecht in een steengroeve met hier en daar een paar gaten op een goed en gemakkelijk te beklimmen hoogte. Een soort van uitgehouwen grotten die zeker bewaard gebleven waren vanuit de tijd van de holbewoners, wisten wij zeker. Eindelijk een plekje zeg, pfff wat een opluchting! En nog lekker koel ook want ik zat in de schaduw en kijk nou; daar lag nog een oud boek ook die ik kon gebruiken als toiletpapier. Oh wat heerlijk... Het klinkt gek maar op dit moment was dit voor mij 'Het Paradijs'. Wat een opluchting. Halleluja! Ik was weer nieuw. God, ik dank U en nogmaals een “Dank U” met gevouwen handjes en ogen dicht terwijl ik het laatste eruit perste. Ik meende dit 'schietgebed' voor het eerst in mijn leven direct vanuit mijn hart en misschien ook een beetje vanuit mijn kont geheel en honderd procent oprecht. Dit gevoel was echt goddelijke liefde. We gaan nu weer met volle moed en lege maag op zoek naar werk in 'The Old City'.

We zijn net 'The South Gate' door met aan weerszijden 'The Old Wall' compleet met schietgaten en kantelen en direct zien we de smalle straatjes bedekt met marmeren beige tegels met aan weerszijde hoge duizenden jaren oude huizen van drie verdiepingen met piepkleine raampjes met de luiken meestal gesloten. Alsof je een geschiedenisverhaal binnen loopt voel je de sfeer van de oude stad. Een verse gebakken broodlucht kwam ons tegemoet. Het was vroeg in de morgen dus het eerste stuk was rustig en stil alsof we elk ogenblik Jezus zelf tegen konden komen met pakezel en al. We liepen in slow motion en praktisch op ons tenen. Zo indrukwekkend. Helaas is het na honderd meter afgelopen met de rust en schieten de souvenirwinkels als paddenstoelen uit de grond met spulletjes zoals kruizen, rozenkransen, waterpijpen en natuurlijk ansichtkaarten. Daar wij ons fototoestel verkocht hadden voor wat eten en een lift hadden we afgesproken in iedere stad een paar kaarten te kopen zodat we toch iets van onze trip thuis konden laten zien of gewoon voor ons eigen herinneringen konden bewaren. De ansichtkaartentoren spint dus weer eens zodat we kunnen kijken of er iets bijzat wat het risico waard is om te 'moeten' gappen.
"Kijk nou eens Frans, daar zijn wij toch geweest?"
Ik trek de kaart uit mijn maat Stefs' handen en zie de steengroeve met de paar holen waar wij onze behoeften gedaan hadden. Er stond boven: 'Kidron Valley, the holy grave of our Mother Mary'. We keken elkaar rood van schaamte aan en schichtig om ons heen of we niet gevolgd waren keken nogmaals eens goed naar de kaart vol ongeloof en stonden met open mond stokstijf van angst vastgeplakt aan de marmeren tegels.

"Hebben we nou in het graf van Maria zitten schijten?" Vragen we elkaar haast tegelijk dom grinnikend van de angst zenuwen en het schuldbesef. We zijn het er over eens dat we het niet geweten hadden dus onschuldig waren en als er een God zou zijn met ook nog eens een schoondochter in Jeruzalem hij het ook 'zo' zou zien en ons het zeker zou vergeven. Ik bedoel ik heb God juist bedankt voor dat plekje, twee keer zelfs. Het was voor mij een echt wonder geweest ineens de ideale plek te zien verschijnen voor mijn behoefte. Hij zou het vast begrijpen en we zouden het er niet meer over hebben en aan niemand vertellen.

Schrijver: Franciscus Borst, 28 november 2013


Geplaatst in de categorie: reizen

4.9 met 8 stemmen 206



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ben Hayward
Datum:
17 februari 2021
Ik heb het ontzettend leuk en vlot gelezen. Het staat bol van de symboliek wat ik erg waardeer daar het verstek blijven van Gods liefde voor de mens eens goed word aangepakt. Aparte stijl voor een Nederlandse schrijver

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)