Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De bank

Met een touringcar vol familie en kennissen was Marieke vanochtend vroeg uit Den Helder vertrokken. Die bus kostte nog een lieve duit, maar geld speelt nu even geen rol, dacht ze, dit moéten ze zien. Haar vader en moeder en broer waren er bij, de collega's van de supermarkt. Haar oma...

Voor ieder had Marieke twee broodjes met boter en kaas gesmeerd. Samen met een mandarijntje en een pakje appelsap had ze het in een plastic zakje gedaan. Het voelde alsof ze weer met schoolreisje ging. 30 jaar na dat laatste vreselijke schooluitje. Kinderen zijn meedogenloos op die leeftijd. Het is zo makkelijk om iemand met zijn achternaam te pesten. Die krijg je mee met je geboorte, daar kun je zelf niets aan doen. Maar elke keer hoorde ze het weer. Het was een trauma voor het leven.

Na vele wankele jaren ging nu redelijk goed. Aan een relatie was ze nooit begonnen, daar was ze te onzeker voor. Het goede nieuws van Libelle had haar er helemaal bovenop geholpen. Naar deze erkenning, want zo zag Marieke het, had ze al die jaren gesmacht. De Libelle had haar geëerd, vond ze. Na vele jaren van trouw lidmaatschap had ze nu op 43 jarige leeftijd iets bereikt waar ze trots op kon zijn. Wie kan zeggen: ik heb een eigen bank gewonnen!

De houten bank staat in het Corversbos te Hilversum. Waarom niet in een bos wat dichter bij Den Helder, had ze nog gedacht, maar niet zeuren nu.
Straks zit ze met haar familie en kennissen op haar eigen bank. Twee uur waren ze al onderweg en het was bijna zover. Ze zweette zich het ongans. De rolstoel van oma rolde niet lekker op het dikke tapijt van herfstbladeren. Niemand wilde duwen. Oma was niet geliefd, ze had op iedereen commentaar, stelde aan iedereen zulke hoge eisen. Ook aan haar. Maar oma moest mee. Pay-back-time, dacht Marieke, terwijl ze met veel moeite oma en haar rolstoel door het centimeters hoge bladerendek duwde.

Hier moet het ergens zijn. Ze liet de rolstoel met oma staan en liep op een drafje voor de keuvelende menigte uit. Het drafje ging over in een huppeltje. Ze voelde vlinders in haar buik bij het idee dat ze straks oog in oog zou staan met haar eigen bank. Daar staat hij!
Ze slaakte een klein gilletje van opwinding. Ze had één ding voor iedereen verzwegen. Libelle had haar in de brief meegedeeld dat er op de bank ook een naambordje zou komen. Een bordje met haar eigen naam! De naam waar ze al die jaren mee gepest is. Iedereen zal weten dat het haar bankje is. Wat zullen ze jaloers zijn. Marieke ziet het witte naamplaatje al vanaf een afstandje tegen de rugleuning geschroefd zitten. Dit moet de verrassing worden waar iedereen versteld van zal staan. En niet in de laatste plaats oma.

Marieke's drafje ging over in een onzeker loopje. Nee, schrok ze, haar blik gericht op het naambordje. Ze bleef op een meter van haar bank staan. Nee! O god nee! 'Nou tutje, laat dat bankie van jou eens zien', de stem van oma schalde door het bos. De menigte achter Marieke verstomde. De wereld om haar heen begon te draaien...

(zie foto)

Schrijver: Mies
Inzender: Monique Louis, 13 december 2013


Geplaatst in de categorie: pesten

4.5 met 2 stemmen 613



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)