Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het trauma van Willem.

Na je dood worden de woorden gevonden, die je tijdens je leven niet mocht zeggen. Na je dood worden de tranen gevonden en de vragen waar je nooit een antwoord op hebt mogen geven en gekregen. En na je dood kan niemand je nog de grond in trappen om de taboes die je hebt opgeschreven.

Deze gedachten namen bezit van mij na een onverwachtse ontmoeting in de supermarkt met mijn oud geliefde en het oude onderwerp weer eens werd aangekaart, omdat ik mijn mond niet kan houden. ‘Ik ga het opschrijven’ dacht ik. Alles opschrijven, zonder rekening te houden met een dierbare ander die zijn ‘heilig huis’ ter aarde ziet vallen.

Mijn oud geliefde is architect en boert niet opperbest dezer dagen, maar hij is gelukkig met zijn nieuwe liefde. Een verhuizing naar haar stad heeft zijn leven wat ontwricht. Kennelijk had hij de tijd. Kennelijk. Dit woord heb ik van hem en gebruik ik al vijfendertig jaar. Kennelijk liep hij wat te zeulen met zijn ziel onder zijn arm. Hij was zo’n twintig jaar gewend te werken in dezelfde ruimte waar hij woonde. Nu moet hij een uur reizen. Even privé om tussendoor afstand te nemen is er niet meer bij. En niemand komt even persoonlijk langs al is het maar om ff-te-plasse als je in de stad bent.

En hoe of het met mij ging? Een beleefdheidsvraag. Het went niet, het is vertrouwd. Ik zie zijn aandoenlijke machteloosheid. ‘Ga weg, blijf hier’. Communicatie is mogelijk als er empathie is naar jezelf en anderen. Hoogbejaarde vriendschappelijke jaren later kwam het bijna gewelddadige inzicht, dat rusteloos wacht, als de slachtoffers van de katholieke kerk op erkenning. Want pastoors, ouders, ambtenaren moeten ontzien worden. Daders moeten worden beschermd en slachtoffers levend de grond in getrapt. Totdat de waarheid inbraak pleegt en de omvangrijke, tot stilte gedwongen gevolgen - voor even - blootlegt.

Dat schept afstand in een land vol positief denkende psychologen, waar men moet eren wat oneerbaar is. Vergeven tot men eindigt als een welgestelde succesvolle schizofreen.

Enkele weken geleden ontmoette ik een oudere vrouw die ik dikwijls tegenkom op mijn wandelingen en best wel eens wat langer mee zou willen praten. En opeens was de aanleiding daar door een verloren tas bij haar brievenbus. Er waren al meer mensen langs geweest om haar die tas te komen brengen. ‘Er zijn nog eerlijke mensen’. Rondom haar huis liep een zwarte kater die ik meteen begon aan te halen omdat hij op onze overleden Boez leek. Maar de dame hield me tegen. Het dier kon agressief reageren. Het is een goed doorvoede welgestelde zwerfkat. ‘Met een trauma’, opperde ik met haar instemming, nadat ik hoorde en zag hoe dit beestje zich gedraagt.

Ze noemt hem Willem. En Willem ligt huiselijk te spinnen in het gras als zij aan het maaien is, of ligt onder het afdak te smoezen. In de garage kan hij slapen en hij krijgt elke dag te eten. Hij mag in de keuken als alle andere deuren dicht zitten. Dan zit hij luid knorrend aan haar voeten. Maar telkens als zij hem aanhaalt, krabt hij tot bloedens toe van zich af. Dus wat gebeurt er: de vrouw en ik deinzen achteruit als hij te dicht bij komt. Je kunt hem niet geven wat hij júist het meest nodig heeft.

Zo gaat dat ook bij mensen als ze slechte bazen hadden.

En zo gaat het met algemeen aanvaardbare autoriteiten die de hoogste posten in deze maatschappij bekleden. Hun baan geeft hen de legitieme voldoening om hun eigen pijn te projecteren op hun ondergeschikten, hén te kunnen behandelen zoals ze zelf als kind behandeld zijn, door de machtspositie die ze hebben gekregen. Want een mooi huis, een gezin en een goed betaalde baan wil niet zeggen dat je een geestelijk gezond mens bent.

Laatst kwam ik de vrouw opnieuw tegen. Willem is er nog. En de dierenambulance wordt er ook nog steeds buiten gehouden. Willem is rustiger vertelde zij. De vrouw is geen dierenpsycholoog of arts. Ze houdt van honden, niet van katten. Gewoon een vrouw met empathie die om weet te gaan met situaties die haar niet bekent zijn. Zodat Willem zijn angst kan laten varen omdat zij hem ziet zoals hij werkelijk is en hem neemt zoals hij nú is, en hij zich niet hoeft af te reageren op zichzelf of anderen.

Het zal bij geen mens opkomen een kat te dwingen zijn slechte baas éérst te vergeven om hem pas daarna vrede te beloven.

Schrijver: Qieneke Elzenhout, 6 januari 2014


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 2 stemmen 178



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)