Een verjaardag om nooit te vergeten
Bij het kraaien van de haan schijnt het eerste daglicht door de armzalige beschimmelde gordijntjes waarin kleine gaatjes zitten die door motjes zijn achtergelaten; ze geven een okergeel licht af op de muren van ons piepkleine kamertje. Mijn kop hangt schuin op de grond vanwege de lucht die uit het hoofddeel van mijn luchtbedje was gelopen. Met een scheve stijve nek kom ik overeind om de schade van mijn goedkope gedeelde ´indekos'(zonder t) kamertje te overzien.
Ik zie vier injectiespuiten in een op mijn luchtbed getekend dartbord zitten en trek mijn schouders op als ik me het darten met de gebruikte spuiten herinner. Natuurlijk, het was leuk geweest maar nu loop ik als een zombie met een scheve kop en een kater en ben wanhopig op zoek naar een lepel wat citroen, een sigarettenfilter en een aansteker. Als ik eindelijk alles klaar heb liggen en de schoenveter al losjes om mijn bovenarm heb gelust, voel ik mijn zakken na naar het hoofdbestanddeel de ´smack´ oftewel de Heroïne.
Normaal begin je natuurlijk met dit bestanddeel klaar te leggen bij de zo snel mogelijke benodigde verzameling voordat mijn lichaam- en geestonderhoudende actie plaats kan vinden maar ik was zo overtuigd dat het er was omdat er genoeg aanwezig was voordat ik ´out´ ging.
Maar helaas pindakaas, ik kon mijn zakken tienmaal binnenstebuiten keren maar het bleef tien keer niks. Onder mijn luchtbed misschien? In mijn schoenen? Niets. Ik voel de angst en kwaadheid als gemixte gevoelens naar boven komen, dus loop ik naar een van maten die nog in een coma ligt te ronken en probeer deze steeds harder wakker te schudden totdat ik er moe van werd en een mandiepannetje haal dat in Indonesië voor het baden gebruikt wordt en het in Bomans smoelwerk smijt die als een bijna verzopen kat blazend en met gekromde rug overeind springt.
"Hadoe!" roept hij met grote waanzinnige ogen opengesperd en armen zwaaiend mijn kant op.
"Ja, hadoe?" "Je grootmoe." Naar mijn lege lepel wijzend. "Ik ben ziek Bo, waar is die dope?" "Ik heb me rot gezocht verdomme."
Weer een 'hadoe' en nu een 'habis' er achter aan wat ik als laatste wilde horen daar dit onder andere 'op' betekent.
"Wat!?" Ik sla hem met de plastieke pan op zijn kop en wurg hem bijna en gooi mijn Bahasa Indonesia er vloekend op los gemengd met Ambonees, Javaans, Soendanees, Sumatraans en Jakartaanse straattaal genaamd Preman. De arme Balinees wist niet wat hij hoorde en wat hem overkwam. Dan zie ik een twijfelachtige glinstering in zijn ogen langzaam veranderen in een glimlach alsof hij hem iets positiefs te binnen schoot want hij begon te zingen en daar was het nu op dit moment echt de tijd niet voor daar ik klaar stond om mijn nog steeds lege lepel in zijn oog te steken. "Happy birthday to you, happy..." Ik brak hem af.
"Fuck you Boman, hoe kan ik blij zijn, kleine rot-egoïst."
"Drie september, party!" roept hij, terwijl hij de lege spuiten ploppend uit mijn luchtbed trekt. "Even geduld Frans, het is allemaal geregeld.
"Geregeld?" "Er is er altijd maar één die alles regelt en dat ben ik, jij bent een lachertje zeg."
We rapen alle bewijsmaterialen bij elkaar zoals stukjes karton voor filtertjes, lange vloeitjes, peuken van jointjes, watjes, kromme lepels, lege pakketjes en reepjes aluminiumfolie met de bijbehorende pijpjes enzovoorts, enzovoorts en stoppen alles in de zo benoemde ´dropzak´ wat in dit land een noodzakelijke routineklus mits je suïcidaal bent dan laat je het liggen voor de eventuele narcotica-agenten die je daar al levend villen voor een watje. Normaal gesproken doe je dit dan ook voordat de hanen kraaien of zelfs direct na gedane zaken maar nu was het wel erg laat geworden.
Ons hok, zo noemde ik onze kamer, was niet groter dan tweeënhalf bij drie meter dus je liep elkaar voortdurend in de weg. Vooral als je stoned was. Bijvoorbeeld waren de volgende handgebaren gewoon die betekenden; Ga jij links langs mij heen of andersom om vervolgens toch nog na drie schijnbewegingen die Coen Moulijn niet hadden misstaan op elkaar te knallen. Tijdens ons corvee breken we dan ook voortdurend ons nek over de lege rollende bierflessen om dan keihard op het zeil te knallen of met de koppen tegen elkaar te kletsen of nog erger met je heup op een van die lege kolereflessen te vallen.
"Ga jij die tas droppen of ik?" vraagt hij mij.
"Ga jij maar, jij bent stoned en ik ben zo ziek als een hond, tenminste het moet niet lang meer duren of ik schijt de hele kamer onder."
Dat hoefde hij geen twee maal te horen. Weg was hij. Op de motor, na drie keer trappen sloeg hij sputterend en knallend aan en in zijn derde versnelling vertrok de idioot bokkend alsof hij rodeo reed langzaam weg.
Rijden kan trouwens niemand daar. Alle motorblokken zijn dan ook gaar, dus koop nooit iets tweedehands met een motor erin in Indonesië. Ik vlieg naar buiten en na een klap van mij op zijn helm en wat uitleg dat dat zo niet kon want we woonden daar waar de huisjes in een vierkant gelegen zijn met een pleintje in het midden. Nu rijdt hij gelukkig met de motor uit heimelijk steppende geluidloos het paviljoen uit met het levensgevaarlijke plastic tasje vol belastende rotzooi onder zijn jacket. Hij droeg dat niet omdat het koud was maar omdat hij het stoer vond staan. Al was het vijfendertig graden, hij hield zijn motorjack aan.
Ik liet de rest van het opblaasbed leeglopen en smeet het in de hoek en begon de overgebleven troep aan te vegen met een bij elkaar gebonden bundel riet, een soort bezem zonder steel echter wel effectief en sloeg er zo alles mee de voordeur uit, goed controlerend of er geen gekkigheid tussen zat want ook naast ons woonden er gewoon studenten en iedereen in Indonesië lult als Brugman dus daar moest ik rekening mee houden. Hier was geen plek voor ook maar een minuscuul foutje.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Spanning
255
Geef je reactie op deze inzending:
Dit zijn de verhalen van voor het deeltje:'The great escape'. En dan weet u ook bijvoorbeeld hoe en waarom ik in 'De grafkist' terecht ben gekomen.