De inval.

Het kloppen word luider en word nu aandringend beuken. Na het geschreeuw en het resultaatloze gecommandeer wordt de deur dan ook ingetrapt. Vier soldaten komen naar binnen gestormd van wie twee met een automatisch pistool getrokken en de anderen met zeker een veertig centimeter lange bajonet waardoor zij direct in de overmacht zijn en ons bij de haren pakken en met hun knieën in ons rug keihard met het gezicht tegen de muur aan smakken.
Vervolgens draaien ze ons om en drukken zij een loop in de mond van Yanto en daarna bij Boman. Omdat ze een man te weinig hebben schoppen ze de arme Zombiekoning eerst tegen de grond en daarna met een van hun stalen neuzen in zijn gezicht waardoor hij bewusteloos, God weet misschien zelfs levenloos blijft liggen. Ik zelf en David krijgen elk een bajonet met de punt op onze strot en zo staan we alle vier doodstil zij aan zij tegen elkaar aan met de rug tegen de muur. 
Als ik of een van de anderen opzij of naar de jongen op de grond probeert te kijken drukt hij de bajonet iets dieper in mijn keel waardoor ik nu een straaltje bloed langs mijn hals in mijn nek voel lopen. Ik heb een flinke bloedneus van de smak tegen de muur wat ik pas door heb als de druppel aan mijn neus gaat wiebelen en dus ook kriebelen en ik een plakkerig natte plek op mijn borst voel. Mijn hoofd mag niet bewegen zelfs mijn ogen moeten recht vooruit blijven kijken anders volgt een genadeloze klap met het koude staal. Ook voel ik nu een grandioze bult op mijn voorhoofd groeien, het gloeit verschrikkelijk.
Ik ben de enige die nu non-stop aan het schelden is, de andere jongens zijn doodstil en ik begrijp na weer een nu nog hardere klap op mijn kop met die blaffer van de andere soldaat. Met die gasten moet je niet dollen. Het is ondergaan. Ik voel een nattige gloeiende plek op mijn achterhoofd wat mij doet vermoeden dat het daar ook open ligt. Ik ben woest maar kan letterlijk niets doen. Alle scenario's trek ik in mijn gedachten open om hun te overmeesteren maar het zou op mij alleen aan moeten komen.

Ik was natuurlijk ook bang maar mijn maten staan te huilen, smeken en trillen van angst. Ik sta ook te trillen maar meer van woede, haat en vooral de onmacht. Het medelijden voor die knul op de grond. 
Nu word ik omgedraaid en weer met mijn smoelwerk tegen de muur geslagen. De rest volgt. Nu staan er nog drie man achter ons terwijl wij messen en lopen in ons nek voelen. De vierde soldaat begint 'ons hok' te inspecteren. 
"Aha," hoor ik zeggen. "Disuntik!" (spuiten). We moeten ons nu helemaal uitkleden en worden één voor één omgedraaid en duidelijk wordt dat het opruimen geen succes was geweest want Bomans matras staat overeind en de lul had er een spuit onder bewaard en was dat in de consternatie vergeten. We worden weer omgedraaid.

"So what?" speel ik de onschuld zelve. "Ik ben hier alleen maar op visite," zeg ik in het Engels net of ik geen Indonesisch praatte en dus ook zogenaamd niet begrijp. Dat lijkt mij op dit moment het slimst en in mijn voordeel. De bajonet dringt weer dieper in mijn mijn kin en doet mij zwijgen. Althans bijna.. "Vuile laffe corrupte pestpleurislijders" verbijt ik sissend van de pijn terwijl het kwijl en bloed uit mijn mond stroomt. Alles voelt pijnlijk opgezwollen koud en gloeiend tegelijk aan maar dat schijnt nu onbelangrijk te zijn. Het schouwspel glijdt ongelooflijk traag voorbij als in een slow-motion. Alsof ik me in een andere dimensie bevind. Onwerkelijk langzaam en wreed. Ik hoor ook het gescheld bijna niet meer maar een aanzwellende zoem in mijn oren die zo nu en dan weer afneemt waardoor het geblaf van de soldaten weer te horen is.

Het doorzoeken en ondervragen gaat ondertussen gewoon door en bij ieder ontkennend antwoord krijgen mijn vrienden de volle mep en ik een halve of een prik van een mes. 'Was ik maar in Jakarta' gaat er door mijn hoofd, dáár had ik macht. Vanwege mijn vaders zakenrelaties waaronder een gepensioneerde Generaal die Norman Sasono heet en omdat hij iets ouder was geworden hoofdcommissaris van Jakarta was gemaakt, een stad met gauw veertig zo niet vijftig miljoen inwoners. Die vent was zo gek als een deur. Hij heeft bijvoorbeeld twee leeuwen en een tijger in zijn tuin en die voerde hij zo nu en dan wel eens een crimineeltje vertrouwde hij mijn vader toe. Als u het leuk vindt mogen u en uw zoon wel eens komen kijken. Mijn vader had namelijk verteld dat ik Biologie gestudeerd had en dat fascineerde hem. En daar had ik het visitekaartje van. Machtiger dan een mitrailleur, in heel Java. Als zij mij daar ooit maar iets probeerden te flikken dan liet ik de corrupte honden of soms zelfs kinderverkrachters mijn voeten kussen en wegrennen door alleen dat kaartje te trekken. Maar heb ik die macht hier ook? Nu ik vijftienhonderd kilometer vanaf Jakarta ben? 

Nu is het allemaal even iets anders. Nu zat ik op Bali. Balie dan?  

Schrijver: Franciscus Borst, 15 januari 2014

franciscusborsthotmail.nl

Avontuur Spanning Ro Spanning Romantiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 5 stemmen 255