Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het verraad.

And when he died..
The Temptations doemen heel even in mij op. In een zwevende golvende manier nemen ze me zelfs mee in een soort van extatische vervoering om daarna als een zeepbel uiteen te spatten om mij ontnuchterd in de bittere misselijkmakende hedendaagse ellende weer stevig op mijn plaats te zetten. Mooi verhaal dat 'Papa was a rolling stone'. Mijn eigen drie september. Hoe cynisch en moralistisch kan een leven wel niet zijn? Mijn leven eindigt vandaag gewoon op mijn geboortedag en ik mag dan misschien wel een 'rolling stone' zijn maar een pappa? Nee niet echt. Er zullen best een partij jong van mij rondlopen in Indonesië. Zo goed is de kwaliteit condooms hier niet om over de kleine maatjes ervan niet eens te spreken. De meest waanzinnige en onbelangrijke dingen flitsen nu door mijn hoofd. Dingen waar ik totaal niets aan heb. Alles lijkt zo onwerkelijk. Misschien heb ik door die beuk op mijn kop met die blaffer wel een hersenschudding opgelopen. Mijn maten zijn net gemarteld en vermoord. Ik ben 'gelukkig' alleen maar de pleuris geslagen maar tijd om pijn te voelen heb ik niet. Ik voel ook haast helemaal geen pijn. Ik moet mij proberen te focussen wat natuurlijk niet meevalt met al die drank, drugs en consternatie in mijn kop. Helder blijven en toeslaan en vluchten als het mogelijk is. Vreselijk dat mijn handen op mijn rug geboeid zitten.

De trillende lichtkleurige slanke hand van Yanthi geeft de sleutel aan een van de donkerbruin gebronsd en gelederde moordenaarsklauwen die net nog onder het bloed zaten. Nu in onschuld gewassen zwiept hij nonchalant met een lichte zwaai de spuit achteloos op de balie waarna hij een ontstemd afkeurend en minderwaardig binnensmonds bromgeluid laat horen. Dan vraagt Yanthi zachtjes en met de ogen neder geslagen of zij hen, ons moet begeleiden naar kamer één. Als zij daar een bevestigend antwoord op krijgt knikt zij lichtjes door haar knieën uit respect en beleefdheid. Ze loopt vlot naar de kamer die vlak bij is. Kamer nummer één.

Ik probeer haar dood te kijken, de stommeling. Maar haar blik ontwijkt me en bezorgt me een door merg en been tergend snijdende, bijna verblindende haat jegens haar. Mij verraden en uitleveren gaat mijn begrip te boven. Heb ik dit dan echt verdiend? Wat heb ik haar dan in Godsnaam aangedaan? Het kan me niets meer schelen. Ik kan haar wel vermoorden. Ja het is nu 'kill or be killed' en dat besef ik maar al te goed. Maar hier is geen tijd voor wraak of kwaadheid. Als er iets gebeurd moet het bijzonder 'cool' en richting de twee militaire 'slagers'.

Ik kan het niet van me afzetten. Doet ze dat nou echt alleen omdat ze een tijdje niets van me gehoord heeft? Daar lever je iemand toch niet voor uit? Dat is ijskoud en ook hartstikke wreed want reken maar dat echt iedereen hier weet wat mij te wachten staat in deze situatie. En dat is waarschijnlijk niets meer dan een flauw klinkend nekschot in de eeuwige rijstvelden van Bali in plaats van af te reizen naar de eeuwige jachtvelden waar de indianen zo vol van zijn. Waar denk ik nu weer aan? Focussen! Ik probeer dichter bij Yanthi te komen.
"Waarom gaf je nou geen andere sleutel." Fluister ik haar woedend sissend uit een mondhoek toe. Ze is zo bang dat ze me niet aan durft te kijken en doet daarom net alsof ze me niet hoort. Nou daar ben ik lekker mee, Hier hoef ik dus geen hulp van te verwachten.

De sleutel draait in het slot, ik hou mijn adem in. Laat het opgeruimd zijn. God, als U mij ook maar een klein beetje mag dan heeft U dat geregeld voor me. De mensen hier zijn niet zo vlot met opruimen als het geen hoogseizoen is. Daarom is mijn kamer ook nog niet verhuurd. Nummer één! Het eerste bungalowtje nota bene. Ik haal diep adem en open mijn ogen.
Het zonlicht valt naar binnen als de deur open zwaait. Het valt mee. Al zal het zo meteen ongetwijfeld valse hoop blijken, toch is het of lijkt het in ieder geval opgeruimd.
Oh God nee, dat is waar ook; ik gooide altijd alles onder mijn bed. Daar ligt het vol met folie en spuiten en net terwijl ik dit denk gaat een van de twee breeduit in de deuropening staan voor mijn eventuele vlucht. Met een hand op de kop van zijn bajonet. Moeilijk hoeken geven met je handen geboeid op je rug anders zou dit zeker mijn moment zijn om toe te slaan wil ik blijven leven. De ander gaat op zijn knieën zitten en duikt naar beneden om onder mijn bed te kijken.

“Ik zie iets” zegt hij.
"Kakkerlakken?" vraag ik.

Iets? Heeft hij een vuiltje in zijn oog? Er ligt daar voor vier weken aan attributen van drugsgebruik. Ik wacht nog even af maar weet nu zeker dat er geen pistolen aanwezig zijn. Ik kan ze alleen een kopstoot geven en een paar flinke trappen na en dat lijkt me wel voldoende, die twee magere kopspijkers zo te zien.
Het sprinten met mijn handen op mijn rug dat word het grootst en meest opvallende probleem of ik moet ze zo goed raken dat ze out gaan dan ken Yanthi me los maken met de sleutel van die boeien. Zo moet het gewoon gebeuren.

"Heb je misschien een stok?" Vroeg de hurkende moordenaar aan Yanthi.
Mijn bek viel open van verbazing toen ze zei: "Ya, Pak!”

“Ja pa?!" Wat?! Haat ze mij zo erg omdat ik me miet heb laten zien zoals beloofd? Komt ze Godverdomme als een koorddanseres uit het Chinese staatscircus aanlopen met een originele bamboepaal van zeker drieënhalve meter lang.
Zo, die moet me haten zeg.

De agent ligt nu plat op zijn buik met de bamboepaal onder mijn bed te schuiven. En ja hoor, onmiskenbaar herken ik het knisperende geluid van gekreukeld aluminiumfolie. Zoiets herken je direct als junkie.

Schrijver: Franciscus Borst, 7 februari 2014


Geplaatst in de categorie: verjaardag

5.0 met 4 stemmen 406



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)