Verhalen

Hij nam de benen

De minister-president was het zat met het gedoe over zijn minister van binnenlandse zaken. Hij startte zijn lelijke Eend en reed naar zijn vriend Wouter in Drenthe.
''Dag Wouter, fijne vriend van me, mag ik binnenkomen?''
''Natuurlijk, komt u maar gauw binnen en geef uw jas maar. Zal ik een bakkie koffie voor u zetten en wilt u ook wat eten, een lekkere pannenkoek?''
''Hou op vriend, het water loopt al uit mijn mond. Hoe is het met Mien?''
''Die snurkt al, ze was erg moe.''

Wouter ging naar de keuken en even later rook de president de heerlijke geur van een pannenkoek. Hij was zo blij, dat er nog mensen zijn die om hem geven. Toen kwam Wouter binnen met een goudgele omelet op een bord en een beker hete koffie. Met zijn speelse lach pakte hij het bord aan en bedankte zijn vriend.

Beste vriend, mag die televisie uit, nou zie ik die kerel weer. Ik heb het toch al zo moeilijk. Iedereen zegt, dat ik het land kapot bezuinigt, maar ik wil juist het tegenovergestelde.''
Gulzig at hij met mes en vork de omelet op en dronk van de heerlijke boerenkoffie.

Wouter zag de tranen van de president en veegde die af met een schone zakdoek.
''Heerlijk Wouter, jij bent een echte vriend. Velen laten mij nou in de steek, terwijl ik juist het goede met de mensen voor heb. Ook mijn blonde vriend heeft mij in de steek gelaten. Hij was mijn chauffeur vandaag, maar hij verdomde het mij te rijden. Zeg beste man, mag ik vannacht hier slapen, ik ben dood moe van al die toestanden?''

''Natuurlijk mijnheer de president, in de logeerkamer staat een bed. Wilt u niet eerst een borreltje, dan kan u lekker slapen?''
''Attenoje makker, dat gaat er wel in.''
Tevreden ging hij even later slapen.