Rien ne va plus!
Het duizelt me voor de ogen en zie mijzelf ook al net als mijn vrienden een klein half uur geleden na verrot geschopt te zijn dood of halfdood achter in een Jeep te worden geworpen. Zo ver laat ik het echt niet komen. Zal ik hem nu een kopstoot geven? Ja dat ga ik doen, ik moet wel. Het irriteert me dat mijn vrijheid in beweging zwaar word belemmerd doordat mij handen nog steeds geboeid op mijn rug zitten. Ook kan iedereen daaraan zien tijdens mijn vlucht dat ik niet aan het joggen ben of tikkertje desnoods met mijn jongere broertje aan het spelen ben. Volgende probleem; Waar naar toe te rennen? De overkant het restaurant in sprinten en aan de achterkant er weer uit? Of linksaf de hoek om en de markt op om te verdwijnen in de mensenmassa? En zouden de mensen me helpen en verstoppen of juist tegen houden en uitleveren? Of alleen verschrikt opzij deinzen? Of rechtsaf de laan af die heuvelafwaarts het dorp in loopt? Zou ik wel meer vaart hebben maar daar is voordat ik de eerste zijstraat in kan rennen eerst aan beide zijden een lange muur van minstens zeventig meter lang die wat hotels afrasteren en die zijn absoluut te hoog om er zonder handen over heen te komen. Jammer want de zijstraten die daarna komen zijn verbonden aan talloze kleinere zijstraatjes welke een echt doolhof vormen en waar ik de weg heel goed weet van mijn vele bezoeken die ik hier deed om drugs te 'scoren' (regelen) voordat ik die andere jongens leerde kennen die nu zo onder andere onderweg naar Allah, Boeddha, Jezus of weet ik veel wie waar naar toe moesten zijn. Allemaal waren het hele goede jongens geweest en zij zullen komen waar hun wensen ook liggen. Daar ben ik van overtuigd. Waar, dat blijft op Bali de vraag want het is aan religies zo'n ratjetoe daar is hier geen touw aan vast te knopen. Was dat ook maar over mijn nek te zeggen. Nee, in dat doolhof zouden ze me niet snel vinden maar zouden de mensen me helpen? Zouden mijn vrienden wel thuis zijn? Al die vragen al die afwegingen. Of, of, of? Als mijn vader een kut had gehad dan was het mijn tante geweest! Daar heb ik allemaal helemaal niets aan! Ik schei uit met malen en wikken en wegen en plannen maar ga er gewoon voor; Alles of niets; Beng! Alles beter dan je laten afvoeren naar de slachtbank als een kreupel lammetje; No way Jose! Voor mijn huid gaan jullie heel veel betalen en afpingelen kun je vergeten want het is moeilijk sowieso moeilijk praten met een doorgesneden strot want dat Yanthi het kamermeisje me gaat helpen dat staat vast als een huis. Ik schop ze knock out en met een kopstoot erachter moet dat zeker lukken en daarna moet Yanthi snel een klewang halen om hun de keel af te snijden. Daarna zien we wel weer als het karwei maar snel, goed en vooral schoon gebeurt om daarna de plaat te poetsen.
Nu even het moment afwachten dat ik mijn kans grijpen kan en moet. Net even dat moment dat hun blikken niet mijn kant op kijken. Dan zijn zij mijn. Ze zijn gefocust op het aluminiumfolietje en likken letterlijk hun lippen met 'stoere' snor al af van het aankomende sadisme en terreur wat zij weer gaan zaaien en ik zal de oogst zijn, denken ze. Een rijke toerist: In hun gedachten zijn ze al aan het hoeren en snoeren of een huis aan bouwen van het geld wat ze na urenlange martelingen zeker gaan ontvangen na mijn telefonisch smeken tot familie in Nederland waardoor zij de pijn zal laten stoppen en ik zogenaamd vrij kom.
Het geritsel van folie en het geschuif van de bamboepaal over het vinyl kwam dichterbij wat betekent dat het bewijs van mijn persoonlijk gebruik een feit is. Dit zal hij zien aan de gelig verbrande plekjes van de verbrande Heroïne die het 'Chasing the dragon' of Chinezen op zijn Nederlands gezegd achterlaat op de folie. Hij heeft het nu in zijn handen en ik span mijn nek aan voor de kopstoot en net als ik toe wil slaan op het voorhoofd in de deuropening zie ik voordat ik mij om wil draaien tot mijn perplexe verbazing over de schouder van die kabouter dat hij alleen een verfrommeld en wat verscheurd pakje Marlboro in zijn handen heeft. Met de folie nog nieuw dus ongebruikt!
Met open bek kijk ik Yanthi aan die mij snel een knipoog geeft en weer snel van angst naar de grond keek en alles op alles zet om niet te moeten lachen. En het allermooiste komt er direct achteraan als de ene militaire kit de ander vraagt of er verder nog iets anders onder het bed ligt en dit nota bene ontkennend beantwoord krijgt.
“Rien ne vas plus!” Hoor ik in mijn hoofd van slaap naar slaap kaatsen voordat ik bijna van onbegrip bijna tegen de grond ga. Ze mogen en hebben even niets om meer tegen mij in te zetten. Yanthi ziet het en ondersteund me snel en laat dan bij het bed los waardoor ik verdwaasd en half verdoofd op het voeteneind komt te zitten.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: vrijheid
Spanning
218
Geef je reactie op deze inzending: