Werken op grote hoogten

Toen ik nog jong was werkte ik als scheepskok op een viskotter. De boot was zestien meter lang en had een groot zeiloppervlak. Volgens mij was het bouwjaar van de kotter 1917. De keuken was nog niet van alle gemakken voorzien, zoals tegenwoordig het geval is, dus geen magnetron en een afwasmachine. Ik was verantwoordelijk voor de innerlijke mens aan boord en zorgde ook voor het foerageren, want de zeelucht maakt hongerig. Onze vangst was voornamelijk haring. De haringvisserij kwam tot grote bloei na de overwinning van de Watergeuzen op de Spaanse vloot op de Zuiderzee in 1573. Dank zij de uitvinding van het haringkaker door Willem Beukelszoon uit Biervliet konden we de vangst aan boord de ingewanden verwijderen. De vis werd gezouten en kon aan boord worden bewaard.

Ik heb mijn beroep als scheepskok een paar jaar volgehouden, maar op een gegeven moment had ik er geen zin meer in. Ik ben toen naar Engeland gegaan en met een paar vrienden een schildersbedrijf begonnen. Een maat had de leiding, die volgens mij ook geen verstand van het schildersvak had. In het begin moest ik zomerhuisjes schilderen, dus laag bij de grond aan het werk, Dat beviel mij wel, want ik had hoogtevrees. Later moest ik ook onderhoudswerk doen aan hoge gebouwen. Met bibberende benen en een naar gevoel in mijn maag klom ik omhoog. Alleen het noodzakelijke werk mocht ik uitvoeren, dus zo weinig mogelijk verf gebruiken en veel water.

Ik moest mij dus aan de regels van de baas houden en hij liet mij lange uren maken, maar ik verdiende goed bij hem. De werkdagen waren ook anders dan in Holland. Om werkopdrachten te krijgen kwamen wij al vroeg in de morgen bijeen in een koffiehuis. Daar waren de koppelbazen op zoek naar arbeiders. We werden door hen goed betaald, maar helaas waren we niet verzekerd tegen ongevallen. Ondanks de grote werkloosheid in Engeland bleek op de zwarte arbeidsmarkt meer dan genoeg werk te zijn. Het koffiehuis zag blauw van de rook en zag er smerig uit. Je kreeg slappe thee te drinken met veel suiker en melk. Ik had zo vroeg nooit trek in het typische Engelse ontbijt van bacon en gebakken eieren. De koffie was niet te drinken, net slootwater.

Ik kreeg steeds meer durf om een trap op te klimmen. Hoog op een gebouw bezig zag je naast de welvarende omgeving met dure auto's de bittere armoede in de aangrenzende wijken. Per dag werd je betaald en dat was niet slecht, vergeleken met andere arbeiders. Je moest er niet aan denken ziek te worden of een ongeval te krijgen, want je was niet verzekerd. De werkzaamheden begonnen al vroeg in de morgen, maar om tien uur had je behoefte aan eten. Dan smaakte gebakken eieren en worstjes en bier heerlijk. Om elf uur gingen we weer de ladder op en werkten tot één uur. Van de baas mochten we niet langer dan een half uur in de pub verblijven. Er waren schilders bij die na vele pinten toch de trap beklommen en op grote hoogte gevaarlijke bewegingen maakten. Ik kreeg last van mijn maag toen ik hen zo gevaarlijk zag werken op grote hoogte, maar kennelijk hadden ze er geen last van, want ze zongen prachtige drankliederen.

In een arme buurt was ik kostganger bij een vriendelijke oude dame. Ik hoefde niet veel te betalen en kreeg goed te eten en drinken, zodat ik het verdiende geld opzij kon leggen. Na twee jaar werkzaam te zijn geweest had ik veel geld gespaard. Ik verdiende meer dan een verpleegkundige in een ziekenhuis. Ik besloot weer naar mijn geboorteplaats in Drenthe te gaan en vond werk bij de gemeente als stratenmaker.

Schrijver: kees niesse, 24 juni 2014

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

viskotter koppelbaze koppelbazen koffiehuis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 80