Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ze hebben het niet slecht, denkt Den Haag

Buiten was het snikheet. Ik had vast koffie gezet op de mij bekende wijze en zat voor het raam te wachten op wulpse Alie. Ik kan van de WMO van een taxi gebruik maken om boodschappen te doen, maar Alie zou mij vervoeren naar Aldi in het naburige dorp. Heerlijk rustig is het hier, alleen maar natuur, achter de woning de hei en vóór de weilanden met de koeien en schapen.

Daar kwam ze met haar DAF. Ze stapte uit en daar stond ze dan, twee meter lang, lang blond haar en enorme borsten in het strak gespannen witte bloes. De deur was niet op slot, dus kon ze zo binnen lopen. Ik was alvast kreunend opgestaan met mij rollator. Ze begroette mij zeer hartelijk, want ze zei:

''Goedemorgen Kees, en ik ruik de koffie al, heerlijk weer hé?''
Terwijl we gezellig zaten te praten met koffie en gebak, klopte de postbode tegen het raam en riep:
''Een aangetekend stuk voor u.''
''Komt u maar binnen, de deur is open.''
Hij kwam binnen en keek met uitpuilende ogen naar de grote vrouw. Ik moest het stuk tekenen voor ontvangst. De jonge postman bleef ook even om een kopje koffie te drinken en hij zat maar te loeren naar die grote borsten zonder bustehouder.

Ik was benieuwd wat er in die brief geschreven stond. Alie opende het gauw en las het voor.
''Het is van de stichting de Armoedzaaiers, die opkomen voor de arme ouderen, die door de regering gepakt worden. Ze hebben geld opgehaald en jij bent uitgenodigd voor een boottocht op het IJsselmeer. Je wordt volgende week verwacht in de haven van Lelystad, waar een salonboot, genaamd het armeluiskind, aan de oever gemeerd ligt. Je mag één persoon als begeleider meenemen.''
''Wil jij meegaan?''
''Natuurlijk, heel graag zelfs, ik breng je toch.''

De dag van vertrek was aangebroken. Het weer viel tegen, regen en wind. Ik gaf haar geld om extra te tanken, want we moesten nog een flink eind rijden. Spoedig vonden we de salonboot, het armeluiskind. Ik dacht hoe komen ze erop, zo slecht hebben we het toch niet. Sober leven is juist gezond. Op de kade stonden al genodigden, zo te zien aan de versleten kleding allemaal armoelijders te wachten, want de loopplank was nog niet neergelaten. Een orkestje speelde gezellige zeemansliedjes.

De kapitein, een grote dikke man met baard en snor, kwam zijn hut uit en gaf een matroos opdracht de loopplank neer te halen. Iedereen ging aan boord en werden door in topless geklede jonge dames naar hun plaatsen benedendeks gedirigeerd.
''Waarom moeten die wijven altijd zo bloot lopen'', vroeg Alie. Ze vond het maar achterlijk, maar ze had kennelijk niet in de gaten, dat de oude mannen naar haar keken. Die dachten natuurlijk aan vroeger.

Toen de armoedzaaiers genoten van een heerlijk kopje koffie en een slagroomgebakje, hield de kapitein een hartelijk welkomstwoord. Helaas was het niet toegestaan zich op het bovendek te begeven, vanwege de harde wind. Het orkest begon weer te spelen. Nu deed de kapitein mee als slagwerker en hij ramde er behoorlijk op los. De tafels stonden na de koffie spoedig vol met grote glazen pils en voor de liefhebbers wijn en jajem. Ook de nootjes ontbraken niet. Allemaal heel gezellig en iedereen zong uit volle borst mee.

In de pauze nam de kapitein het woord. Voor de gein had hij een oranje hoed opgezet. Hij kreeg een oorverdovend applaus. De stemming werd nog vrolijker toen een ouwe uitkeringstrekker met luide stem Potje met vet op de tafel gezet begon te zingen. Ook de kapitein en het bedienend personeel zongen luidkeels mee.

Ik heb een schurft aan dat lied en werd misselijk en moest kokhalzen. Toen ze ook nog allemaal het ordinaire lied 'Bokki, Bokki, bé' begonnen te zingen pakte ik mijn rollator om naar het toilet te gaan. Wulpse Ali begeleidde mij en sprak rustgevende lieve woordjes. Toen we terug waren in de zaal vroeg een schaars geklede dame een ogenblikje stilte. Ze gingen het spel Bingo spelen. Je moest met poen voor de dag komen en de formulieren werden uitgedeeld.

De schaars geklede dame riep de cijfers af. Alie had een rijtje goed en riep met een bulderende stem, BINGO. Een dame bracht haar wat ze gewonnen had, namelijk een muizenval.
Ze keek verstoord en zei:
''Achenebbisj, wat heb ik daar nou aan, hoe bedenken ze het.''
Ze had weer bingo. De kapitein bracht wat ze gewonnen had, een pond oude kaas. Het spel ging door met veel mooie prijzen. Ook ik won een mooie broodmachine. Die heb ik aan Alie gegeven. De laatste prijs was weer voor haar, een veiligheidsspeld.

Dat deed bij haar de deur dicht. Ze pakte de muizenval, het kaas en de speld en gooide het hele zooitje naar de leiding van het spel, en riep naar de Kapitein:
''Eet jij die kaas maar op en zet die muizenval maar onder je bed.''
De kapitein kreeg medelijden met haar en zei:
''Ik zal het met je maken, darling. Straks krijg jij twee worsten, die zij nog over gebleven. Hoe vind je dat?''
''Ik moet geen worst meneer, die tijd heb ik gehad.''

Na een bezoek aan Volendam, waar Alie een pond paling had gekocht, ging de boot weer naar Lelystad. De oudjes waren nu rustig en sommigen moesten vechten tegen de slaap. Na een rit in het donker kwamen we weer thuis. Ze maakte broodjes en koffie klaar en met de paling genoten we van de maaltijd.

Schrijver: kees niesse, 12 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: reizen

4.0 met 1 stemmen 113



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
13 oktober 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Een leuk verhaal met mooie humor, graag gelezen!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
13 oktober 2014
Ik zie je als het ware nagenieten met die rondborstige Alie van de koffie en de broodjes met sappige paling!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)