Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gegrepen uit het dag-dagelijkse leven ...

FB staat zo vol van de 'positiviteit', soms schijn positiviteit... schrijnend hoe velen zich verbergen achter de opgehangen beelden. Het is natuurlijk ook waar, dat ook dat deel een stuk reflecteert en deel uit maakt van ieders leven. DEEL of DEELTJE.....? En dan ga je leren lezen tussen de regels, ga je voelen achter de verhalen en doen vele profielen mij denken aan 'breekbare stiltes', de zwijgzaamheid rond wat is tussen de 4 muren en het schijnbare niet waarneembare rond d'illusie van de opgepoetste beelden.

"Vertel de wereld maar eens van wat ze slechts moeizaam kunnen aflezen van jouw lippen en richt je op om eens en voor altijd je stem te laten horen. Vertel hen maar eerst gewoon over koetjes en kalfjes , over zoete broden, maar oh neen, vergeet ook zekers niet de geheimen en verborgen verhalen, de gebeurtenissen achter gesloten deuren, gordijnen en huiselijke ramen. Vertel dan ook in Godsnaam over het stil verwerken, over het zachte schreien, over de vuile was van 't leven. Hang hem maar eens buiten aan te strak gespannen waslijnen tussen d'afgewassen schone delen, zodat ook (eindelijk) die stukken kunnen helen!"

En eensklaps bestond "WIJ" niet meer. Niets vermoedend.....

Zondagmorgen, een zondag zoals vele andere zondagen. De zon scheen, de tafel vrolijk gedekt met verse nog warme pistolekes, net van bij de bakker om de hoek en het aroma van heerlijke koffie warrelde door het huis.
Het kleurrijk bloemboeket pronkte op de tafel en het vlammetje van de witte ochtendkaars creëerde een luchtige gezelligheid.
Alles bleek goed, alles bleek fijn of was dit maar dat tikkeltje oppervlakkige schijn...
De schuifdeur stond open, een welkome zomerbries bracht wat verkoeling binnen en ook het gekir van tortelduiven speelde een eigen refrein.
Oh wat hebben we die morgen nog zalig liefdevol gevreeën en lang lekker in elkanders armen gelegen en toch...
Die morgen aan tafel was er mijn vragende blik en voelde ik die onderhuidse gespannen snaren, energetische trillingen van mijn voelende ik....Maar op elke voorzichtige vraag kwam alleen: "neen er is niets, niets, niets...", in een fluisterend geroep, dat zachte schreeuwen, met diep binnenin een bijna onhoorbare, wel voelbare, stem van frustratie en woede ,omdat ik blijkbaar de ballon doorprik.
Ja, er is dan dat vuur dat spuugt achter jouw zachte ogen, datzelfde vuur dat ook voor passie zorgt ...
Neen, ik had het niet zien aankomen, "het afscheid" nemen, omdat "hij" ,die ander, jou kan geven wat "zij", die ik als vrouw niet is. Het vrouw en man zijn wezen.....!
Ik voelde hoe mijn lijf in elkander zeeg en ik alleen nog maar voor mij uit kon staren en jij voor je heen keek, geen woorden meer en nog slechts de stilte die zweeg.
Ja, die tranen, zacht rollend over jouw wangen en die uiteindelijk blik, die vroeg om begrip.
Maar het werd zo donker in 't midden van de morgen, in 't midden van de kamer en alles werd zo leeg.
De koffie had geen smaak meer, de bloemen geen kleur, geen geur... mijn maag draaide wel 1000end keren om en in mijn hoofd bonsde de vraag: "hoe je dit zo maar kon?"
Op robot heb ik de tafel afgeruimd, mijn spullen ingepakt, mijn auto ingestapt en ben gaan rijden met mijn lijf in twee gescheurd en alleen nog klanken van een brullend huilen. Rijden, rijden, rijden.... zo ver weg als ik maar kon. Doelloos door de straten, over bruggen, banen en stegen tot ik niet meer verder kon. Doodmoe en weerloos van verdriet, sijpelde de pijn nog dieper binnen en ook die ondraaglijke, op dat moment zijnde , lege doordringende stilte. De beelden van de voorbije maanden flitsten als dia's voorbij: al die dagen, die momenten van delen, wandelen, lachen, genieten, praten, vrijen, innig, intiem, geen geheimen en zo soms een ruzie maar ook dat hoorde er bij...
De muziek van mijn leven werd met een paar woorden verstild. De dagen daarna zakte ik weg in slapeloze nachten, er was zelfs geen wachten ...
Telkens hoor ik jouw zinnen weer in het fluisterende roepen, in die zachte schreeuw en voel ik terug hoe mijn lijf verstarde en mijn hart verhardde, toen de deur werd dichtgedaan...!

Gegrepen uit het dag-dagelijkse leven.

Schrijver: katty, 12 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.8 met 6 stemmen 367



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
12 oktober 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Prachtig beschreven emotie die mij als lezer het verhaal twee keer deed lezen. En de tweede keer was het nog eens zo mooi.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)