Onvoltooid leven Deel 2
‘Ja, ik zal daar nog eens over nadenken’, beloofde hij haar. ‘Het is uiteindelijk een stevige knaap, dus voor een pak slaag daar hoef ik mij geen zorgen over te maken.Het blijft altijd oppassen dat hij zichzelf niet verliest in die wereld’, piekerde hij hardop.
‘Je kunt voordat hij er aan begint eisen dat hij iedere week een urinedrugstest ondergaat’, zei ze. ‘Op die manier kun je hem voortdurend in de gaten houden. Het is een geweldig item, John, het is ook een toenemend probleem op de scholen. Als je nee zegt om dat je hem te onervaren vindt, wil ik het graag doen.’
‘Nee, slimme, ik heb iets heel anders voor jou bedacht. Jij gaat onze zonderling interviewen. Als er iemand is die dat voor elkaarkrijgt, dan ben jij dat, het gaat jou lukken.’
Ze had het voorgevoel al gehad bij het drinken van de afschuwelijke koffie, en nu was het er dan uiteindelijk.
Hij gaf haar een journalistieke opdracht wat niemand ooit gelukt was en zover zij wist, zo lang de krant bestond. Ze keek hem vriendelijk glimlachend aan en vroeg: ‘Wat vraag je mij nou weer, John. Iets wat nog geen enkele reporter of journalist is gelukt, leg je zo maar even op mijnbordje.’
‘Je hebt toch zeker wel trek’, lachte hij. ‘Kom op Clarice, niet geschoten is altijd mis.’
‘Ja, je bent een lekkertje en je weet het goed te brengen John, maar ik moet het doen’, zei ze weifelend.
‘Ach, kom op, jij met jouw talenten’, hij stak zijn duim op tegen haar. ‘Jij krijgt nog wel een interview van mijn dooie opa gedaan. Proberen kan nooit kwaad. Je hebt alles mee. Je ziet er goed uit en er zijn maar weinig mannen die jou iets kunnen weigeren.’
Ze keek hem boos aan maar nadat ze nog even had nagedacht zei ze mopperend: ‘Goed dan, ik ga spitten wat er al zo te vinden is over die man. Ik beloof je niets maar ik doe mijn best, oké? Houdt er wel rekening mee dat het nog nooit iemand gelukt is een antwoord van hem te krijgen, laat staan een interview.’
‘Ja, zo ken ik je weer, op de barricaden en strijdbaar als altijd. Een ware journalistieke geest loochent zich nooit.’
‘Op naar de Pulitzer prijs. Uitgereikt aan de journaliste van het weekblad ‘BercklyWeekly News’ voor haar ‘moed inzicht en niet aflatende energie’, moedigde hij haar lachend aan.
Ze stond op en liep naar de deur van het naar sigaren en koffie ruikende smoezelige kantoortje. In de deuropening bleef ze even staan en draaide zich om. Ze gaf een klap op haar achterste: ’Je weet wat je kunt hé, John.’ Ze hoorde hem nog net zeggen: ‘Heel graag’.
Het eerste wat ze deed was op haar pc het bevolkingsregister openen van Berckly. Ze kon hierin echter geen naam van de man ontdekken. Toen opende ze het Kadaster en zocht onder onroerend goed naar de namen van huiseigenaren. Ze zag al gauw dat de meeste huizen op gemeentegrond stonden, en dat hiervoor jaarlijks erfpacht betaald moest worden. Er waren slechts enkele huizen waarvan de huiseigenaren over eigen grond beschikte. Het huis waar ze naar zocht, stond geregistreerd sinds begin de negentiende eeuw, op naam van ‘Sion Gliese’.
De naam zei haar niet zoveel en deed haar Joods voorkomen. Toen ze nogmaals het bevolkingsregister doorzocht, kwam ze de naam ‘Son Gilesse’ tegen, dit moest hem zijn.
Ze had nu een binnenkomertje om bij hem langs te gaan. Ze zocht in de geschiedenis van Berckly, wie waren de pioniers geweest de oprichters, wie hadden de fundamenten voor het stadje gelegd?
Toen viel haar oog op een artikel in een Staatscourant uitgegeven in de hoofdstad Lansing in het jaar 1631. Een rapportage waarin een Gouverneur afstand deed van zijn ambt. Het was de naam die haar intrigeerde, gouverneur ‘Sion Gliese’. Het artikel beschreef geen enkele reden, noch het hoe en waaromdeze stap door de Gouverneur genomen was. Wel gaf het aan dat de, hoog in aanzien zijnde familie, noch de Gouverneur zelf enig commentaar wenste te geven.
Als de man zijn naam inderdaad Son Gilesse was, dan was hij dus een directe nazaat van Gouverneur ‘Sion Gliese’, en had hij wel degelijk een interessant verleden. Een verleden van meer dan driehonderd en vijftig jaar.
Ze begon enthousiast te worden. Misschien had haar redacteur toch gelijk. Er zat er een, althans voor Berckly, een uitermate interessant artikel in. Ze besloot om de volgende dag direct na de koffie, uit de ‘automaat’, naar hem toe te gaan en een poging te wagen.
De volgende morgen was ze vol goede moed in haar Mini Cooperop weggegaan. Het was een prachtige dag, en hij zou zeker op zijn balkon zitten.
Ze had haar openingszin in haar hoofd geprent, en zou zich niet zomaar weg laten sturen. Ook zou ze niet accepteren dat ze genegeerd werd. Strijdlustig was ze en uit op resultaat.
Ze had zich gekleed in een uiterst bevallig zomerjurkje waarin haar ranke figuurtje schitterend uitkwam. Ze droeg daarbij een paar vlotte collegepumps zodat haar hele voorkomen zich jong en frivool voorkwam. Op een kleine schoudertas na waarin haar blocnote en ballpoint zaten, had zij verder niets bij zich.
Inzender: Jan Borst, 16 oktober 2014
outlook.phGeplaatst in de categorie: individu
Mysterie
68
Geef je reactie op deze inzending: