Hoera een kind!

De hele wereld moet tegenwoordig weten dat er een kind is geboren. Onmiddellijk na de bevalling stelt de gelukkige vader een houten ooievaar in de voortuin op om daarmee felicitaties van de hele buurt uit te lokken.
Waarschijnlijk was zo’n aandachttrekker niet nodig in een tijd dat buren nog met elkaar meeleefden, zegt de cultuurpessimist in mij als ik weer langs zo’n parmantige eiber fiets.
Een andere inwendige stem zegt echter dat het goed is dat de komst van een nieuw mens als een blijde gebeurtenis wordt bekendgemaakt. Zelfs als niet betrokkene voel ik enige vreugde: het is goed dat er weer meer kinderen in Nederland worden geboren. Er blijkt vertrouwen in de toekomst uit. De doemscenario’s van een langzaam uitstervend land blijken niet uit te komen. Telkens weer schuift het jaar op dat het aantal Nederlanders echt moet gaan krimpen. We zitten nu al in 2035, geloof ik. Wie dan leeft, wie dan zorgt, want de ervaring met toekomstvoorspellingen leert één ding: het gebeurt allemaal heel anders dan verwacht.

Moeilijker heb ik het met een andere manier om te melden dat er een baby is bijgekomen: achter het venster roept een sliert letters uit ‘Hoera een meisje!’ of ‘Hoera een jongen!’. Soms wordt de mededeling zelfs in het Engels gedaan ‘It’s a boy/girl’. Wat daarmee wordt beoogd is mij een raadsel. Hebben we hier te maken met het verschijnsel dat we ook uit de popmuziek kennen, namelijk dat de domste teksten een zekere wijding krijgen als ze maar in het Engels zijn gesteld? In elk geval is de boodschap zowel in het Engels als het Nederlands raar. Zouden de ouders die nu de roze tekst ‘Hoera een meisje!’ ophangen, ‘Jammer een jongen’ achter de hand hebben gehad? De kreet ‘Hoera een jongen!’ doet erg seksistisch aan. Het is bekend dat in China en India meisjes ongewenst zijn. Met allerlei middelen wordt ervoor gezorgd dat er jongens komen. De moderne methoden om al vroeg het geslacht van de foetus vast te stellen, maken het mogelijk de zwangere van de ongewenste vrouwelijke vrucht te ontdoen. Ook worden nog altijd meisjesbaby’s gedood of weggegooid. Deze methode van ‘postnatale geboorteregeling’ werd ook in de oudheid toegepast. Er is uit Egypte een Griekse brief over, die Hilarion in 1 vóór Christus aan zijn vrouw Alis schreef. Hij groet haar en hun dochtertje Apollonarion hartelijk. Als zorgzame huisvader is hij naar de grote stad Alexandrië getrokken om er geld voor zijn gezin te verdienen. Alis moet zich vooral geen zorgen maken als de anderen terugkomen en hij nog in Alexandrië blijft. Zodra hij loon heeft gekregen, zal hij het opsturen. Zij zorgt toch wel goed voor hun kleintje? En dan staat er plotseling: “Als je mocht gaan bevallen, als het mannelijk is, laat het leven, als het vrouwelijk is, gooi het weg.” Deze tekst is bij colleges altijd een ‘succes’: even zijn de studenten stil, geconfronteerd als ze worden met de bruutheid van het antieke leven.

Telkens als ik ‘Hoera een jongen!’ zie, moet ik aan de brief van Hilarion denken. “Ach,” zeggen bekenden, “jij zoekt ook overal wat achter.” Waarschijnlijk is het ook niet meer dan een ongelukkige samenvoeging van twee boodschappen, de uiting van vreugde over een baby en het antwoord op de vraag naar het geslacht. Toch zou ik mij beter voelen bij ‘Hoera een kind!’, eventueel met de toevoeging ‘een meisje/jongen’.

Biografie van deze schrijver

kind zoon dochter zoon dochter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.9 met 38 stemmen 3.325