Droevige Annie

Toen ik nog in Drenthe dichtbij Assen woonde, hoefde ik alleen maar de straat uit te lopen om op het platteland te komen, een mooi natuurgebied, maar ik moest op een dag met lekker warm weer opletten voor die jonge dame met rood haar, want met haar heb ik een keer ruzie gehad in de supermarkt, omdat ze haar hond vlak voor mijn deur liet bouten, dus lette ik goed op en ja hoor, ze zag mij natuurlijk aankomen achter mijn rollator, want ik zag haar voor het raam staan met een pispot in haar hand en ik weet nog niet waar ik de kracht vandaan haalde, maar als de snelheid van een speer liep ik al aan de overkant, toch hoorde ik achter mij een plons en de straat was nat van de urine, ik rook het gewoon en ze stond nog in haar pyjama hardop te lachen, dat kreng.

Het was nog ochtend en erg stil en na een half uur lopen nam ik plaats op een bank en hoorde de meeuwen boven de plas tekeer gaan, want een vrouw gooide stukjes brood naar ze en ook de eendjes kwamen snel over het water aanvliegen, ik zat beschut door struiken, zodat ik lekker in de luwte zat. De vrouw aan de waterkant keek naar mij en kwam tot mijn verbazing naar me toegelopen en zwaaide naar me, maar ze kwam mij niet bekend voor, ze droeg een pony kapsel en had een smal gezicht met helblauwe ogen.

Ik schatte haar in de veertig en ze zag er slecht uit, ingevallen wangen en erg mager in haar lange gebloemde jurk, ze vroeg met een zachte stem of ze naast mij plaats mocht nemen, natuurlijk had ik daar geen bezwaar tegen, ik houd wel van gezelschap en ze ging naast me zitten, ze reikte haar smalle rechterhand naar me toe en stelde zich voor met de naam Annie, daarna schoof ze iets naar mij toe en ik dacht, wat krijgen we nou, ze zal toch niet een ouwe kerel willen versieren, want ze keek me aan met die helblauwe ogen en ze legde haar hand op mijn knie en zei, dat ik er nog goed uitzag met dat dunne snorretje, maar ik vertelde haar, dat ik al ruim zestig jaar getrouwd ben.

Ze zei toen, wees blij man, dat je nog een vrouw hebt, die goed voor je is, want ik ben niet zo gelukkig, want ik ben sinds een maand weduwe, mijn man is met zijn auto uit de bocht gevlogen en tegen een boom gebotst en was op slag dood. Ik wist niet zo gauw hierop te reageren en hield mijn mond, toen haalde ze uit haar tas een papieren zak en pakte er twee gevulde koeken uit en gaf mij er één. Heb ik net gekocht bij de warme bakker, zei ze. Toen haalde ze uit mond haar prothese en legde die in haar tas, sorry zei ze nog, want bij het eten doet dat kreng nog zeer, en ze begon een partij smerig te smakken, ik werd er beroerd van. Eindelijk stond ze op en zei, dat ze weer naar huis ging in Assen. Samen liep ik met haar mee naar de bushalte en wenste haar sterkte. De bus kwam gauw en ze zwaaide nog naar me.

Schrijver: kees niesse, 9 september 2015