De Sprong - Liselore ziet het niet meer zitten (2)

Na een aantal weken kreeg Aran in de gaten dat Liselore niet meer naar de therapiegesprekken ging. Hij was woedend en zei dat als ze niet meteen de gesprekken weer oppakte, ze gelijk haar spullen kon pakken. Even dacht Liselore erover om dat te doen. Maar waar moest ze dan heen? Ze voelde zich totaal verloren en kon bij niemand terecht. Niemand wist wat er aan de hand was, behalve de therapeut. Ze besloot naar het eerstvolgende gesprek te gaan. Tot haar verbazing was de tovenaar heel vriendelijk tegen haar. Hij zei dat hij misschien niet de goede aanpak had gekozen. Hij vroeg haar een aantal dingen over vroeger, het gezin waar ze opgroeide, haar ouders, haar broer, haar zus. Hij schreef een heleboel op maar trok geen conclusies meer en gaf haar ook geen opdrachten meer. Ze vond de aandacht wel prettig. Eindelijk luisterde iemand naar haar. Dat gaf haar een goed gevoel. Een gevoel van gezien en gehoord te worden. Dat gevoel had ze bij Aran niet. Na een paar weken van dit soort gesprekken, had ze een vreemde droom. Ze was in een huis en viel uit een raam. Ze kon zich nog net aan het raamkozijn vastklampen, maar het lukte haar niet om zichzelf omhoog te trekken. Opeens was de tovertherapeut in het huis. Hij hielp haar weer omhoog. Na die droom bekeek ze hem opeens met heel andere ogen. Ze had wat vlinders in haar buik en daar wist ze geen raad mee.

"Ik heb over je gedroomd." Het kwam er aarzelend uit. "Wat droomde je dan, Liselore?" Ze vertelde van het huis en het raam, en ook over de vlinders. Ze zag zijn ogen oplichten en een brede lach verscheen op zijn gezicht. "Dat komt wel vaker voor in therapie, Liselore." Ze keek hem niet begrijpend aan. Hij vertelde dat het niet ongebruikelijk was dat men dat soort gevoelens kreeg als men over zulke persoonlijke dingen met elkaar praatte. "Maar wat moet ik er dan mee doen?" Ze keek hem met grote vragende ogen aan. "Ik vind jou ook leuk, Liselore", zei de tovertherapeut. Hoorde ze dat goed? Zei hij nou dat hij haar ook leuk vond? "De regels zeggen dat we elkaar een half jaar niet mogen zien, voordat we buiten de therapie om contact mogen hebben." Ze dacht even goed na over wat hij haar vertelde. "Betekent dit dat de therapie stoppen moet, omdat ik nu deze gevoelens heb?" "Als we elkaar willen zien buiten de therapie om, ja, dan wel", was zijn antwoord. Liselore vond dit heel verwarrend. De gesprekken gingen nu eindelijk naar haar zin en nu moesten ze weer stoppen. "Maar we kunnen pas over een half jaar zien of we verder contact willen als vrienden of in een relatie."

Relatie? Zei hij nou dat hij mogelijk een relatie met haar wilde? Liselore kon haar oren niet geloven. Ze probeerde te verwerken wat ze net gehoord had. "Dan moeten we misschien maar stoppen", zei ze met een volrode blos op haar wangen. De tovertherapeut keek haar tevreden aan. "Neem over een half jaar maar contact op, Liselore", zei hij bij de deur toen hij haar nog een laatste keer formeel een hand gaf. Liselore knikte blij, maar ook wat onrustig. Eenmaal thuis, vroeg Aran waarom ze zo vrolijk was. Ze aarzelde even, maar besloot toen om het toch maar te vertellen. "Ik ga Mart over een half jaar zien. Niet als therapeut, maar als vriend", zei Liselore. Aran keek haar fronsend aan. Liselore raapte al haar moed bijeen. "Ik heb vlinders in mijn buik, en hij vindt mij ook leuk, en nu wil hij me over een half jaar zien."

Aran keek haar verbijsterd aan. "Ben je verliefd?" Op die stomme buitenlander?" Mart kwam uit Belaland, dat grensde aan Nelaland, waar ze wel dezelfde taal spraken als in Nelaland, maar met een net even andere tongval. Aran was buiten zinnen van woede. Liselore ging snel naar haar kamer en draaide de deur op slot. Een aantal weken later hakte ze de knoop door. Ze vertelde Aran dat ze bij hem wegging. Ze wilde niet meer verder in de relatie die haar zo ziek had gemaakt. Het was voorjaar en in de zomer zou ze een nieuwe woonruimte zoeken. Aran werd zo boos, dat hij haar heel hard sloeg. Liselore kromp ineen. Ze dacht dat hij nog een keer zou slaan, dat hij haar helemaal in elkaar zou slaan. Maar hij stond naar zijn eigen handen te kijken nadat hij haar had geslagen. "Nou moet je zien wat je gedaan hebt, nou heb je mij zover gekregen dat ik je heb geslagen!", riep hij verwijtend. Die avond, nadat ze beiden zwijgend hun eten hadden gegeten, verbrak Liselore de stilte. "Het geeft niet dat je me hebt geslagen", zei ze, "want dat heeft niet zo zeer gedaan als alle dingen die je al die jaren tegen me gezegd hebt."

Een paar weken voor haar verhuizing las Liselore in de woonkamer een boek over een nieuw soort magie. "Geloof jij daarin?", vroeg Heran, een nieuwe vriend van Aran, die bij hem op bezoek was. Liselore was na alle jaren discussies met Aran er moe van zichzelf te moeten verantwoorden, dus zei ze kortaf: "Als ik dat niet zou doen, dan zou ik het niet hoeven lezen," "Dat is waar," zei Heran. En verder zei hij niets. Geen discussie. Geen gedoe of geruzie. Liselore keek op van haar boek en zag hem vriendelijk en geïnteresseerd naar haar kijken, alsof hij haar echt zag. Dat gevoel had ze bij Aran nooit gehad. En net als bij Mart het geval was geweest, voelde ze een vlindertje in haar buik. Iemand zag haar. Iemand bevestigde haar bestaan. Heran was getrouwd met Mora en ze hadden een dochtertje die Debora heette. Hij beloofde dat hij na haar verhuizing een keer langs zou komen op haar nieuwe kamer in het centrum van de stad.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...

Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/

Schrijver: Lilith de Wit, 14 oktober 2015

Biografie van deze schrijver