Eerbetoon
De koffiezet op E331 werkt altijd. Geen posten, geen vrije momenten, geen rustige uren. Elke dag, constant, duwen er honderden mensen op de zwarte knop. Mild. Sterk. Water voor thee. Een klik, een sis, een stroom. Het veel te dunne, papieren bekertje wordt gevuld. Auwtch, te heet. Een voorzichtige slok, even uitblazen en kalm roeren. Een bakje welverdiende troost en broodnodige time-out, allemaal in 1 kop.
De koffiezet op E331 werkt altijd. Op elk moment heeft er iemand nood aan zijn permanente steun. Een ouder die net slecht nieuws kreeg en dat weg drinkt met een kopje zwart. Een ouder wiens geliefde kind een moeilijke nacht had, die probeert de vermoeidheid uit het hoofd te verjagen. Een ouder die even de piepkleine, broeierige kamer ontvlucht en met gesloten ogen geniet van de paar minuten welverdiende rust. Een bezoeker die voor iedereen wat warmte schenkt en zo een mini- drink start op de plek waar niemand wil zijn.
De koffiezet op E331 werkt altijd. Scheidt en verbindt. Troost en maakt boos. Kalmeert en jaagt op. Heeft lief en haat. Een bondgenoot die niemand wil. Een vriend die je voor altijd minacht. Een kennis die enkel een vreemdeling mag zijn.
Ik wou dat ik hem niet kende, de koffiezet op E331, die al zoveel intieme momenten met me deelde. Ik wou dat ik dit eerbetoon nooit had moeten schrijven. Lieve koffiezet, neem het niet persoonlijk. Je doet tenslotte ook maar plichtbewust je job. In een andere setting, had ik je vast ontzettend graag gezien.
Geplaatst in de categorie: ziekte