Gevlucht uit Den Haag (fictie)

Wouter en Mien, beiden al in de tachtig, zaten in de huiskamer achter de geraniums. De telefoon ging. Zij nam de hoorn van het toestel en noemde haar naam.
''Ja lieve Mien, ik herken je stem. Je spreekt met Rutte uit Den Haag.''
Zij antwoordde:
''Dag mijnheer de president, ik heb het gezien op de televisie. Ze moesten u wel hebben, hé. Er was zelfs een parlementslid die u vergeleek met de maffia, schande. Wouter en ik weten wel beter, u bent een goede minister president, maar u hebt wel een paar foutjes gemaakt.''
''Weet ik Mien, maar ik ben er beroerd aan toe en kan niet tot rust komen, daarom vraag ik je of ik twee dagen bij jullie mag uitrusten en genieten van de mooie Drentse natuur.''
''Natuurlijk beste Rutte, kom maar zo gauw mogelijk en laat de boel de boel, ik bak een lekkere pannenkoek voor je. Wouter kijkt al naar me en zegt, dat u van harte welkom bent.''

Hij antwoordde met een snik in zijn stem:
''Wat ben ik blij, dat ik bij jullie mag logeren, jullie zijn echte vrienden. Ik start al mijn lelijke eend. Tot straks, lieverd.''
De oudjes hebben Rutte leren kennen bij een feest toen de burgemeester met pensioen ging. Wouter deed gekleed als butler daar zijn werk en zorgde dat de glazen tot aan de rand gevuld waren en Mien bakte de kippenpootjes en bitterballen. Daar was zij een ster in.

Na de koffie zei ze:
''Hé ouwe, ga jij de boodschappen doen. Neem spruitjes en een kilo karbonaden, een doos bitterballen en vleeswaren en een pot zure haring, want daar is Rutte gek op. Toen Wouter terug kwam met de boodschappen stopte er een lelijke eend vol met deuken voor de deur. De minister-president was niet te herkennen. Hij droeg een spijkerbroek met openingen in de pijpen en een blauwe trui en op zijn hoofd een rode pet met de klep naar achteren. Een zonnebril maakte zijn gezicht onherkenbaar.
''Daar zal je hem hebben, Mien. Hij ziet er uit als een schooier. Zeker om niet herkend te worden.''

Zij antwoordde:
''Groot gelijk heeft hij, anders heeft hij nog geen rust met al die pers. De media maakt de mens ziek, komt door die stomme computers en satellieten in de lucht.''
De oudjes hadden de deur al geopend en wachtten de arme man op. Snel kwam hij met een kleine koffer naar hen toegelopen en omhelsde Mien met zoentjes op beide wangen. Wouter kreeg een ferme hand en spoedig zat hij in de huiskamer angstig naar buiten kijkend of hij niet gevolgd was. Gelukkig was niemand te zien en hij zei:
''Wat ben ik blij hier te zijn lieve mensen, eindelijk effen rust. De hele kamer zat mij af te zeiken tijdens het debat over die deal. Mien stopte een kussentje achter zijn rug en zei:
''Lieve man, ik ga een lekker bakkie boerenkoffie voor je zetten. Lust je er een tompoes van de warme bakker erbij.''

Hij antwoordde:
''Je kan me niet blijer maken, Mien. Heerlijk rustig is het hier en het uitzicht over de hei, prachtig. Wat een verschil met Den Haag, die rot herrie daar en het gezeik van de Kamerleden, met woedende ogen stonden ze mij af te kraken. Natuurlijk had ik fouten gemaakt en heb ik dat toegegeven. Ik dacht eerst, daar gaat mijn baantje, maar ik mag nog doorgaan. Na de verkiezingen in 2017 zal ik wel een ander werk krijgen, misschien in Brussel of weer in het bedrijfsleven.''
''Mag ik wat zeggen, Rutte'', zei Wouter.
''Zeg het eens, beste man.''

''Ik kijk vaak naar de Kamerdebatten op de televisie en valt het mij op, dat u door de zaal loopt met een brede glimlach en handjes schudt, echt een houding van ouwe jongens krentenbrood.
Moet u niet doen, beter is afstand te houden van die Kamerleden, die proberen natuurlijk een wit voetje bij u te halen door uw over vriendelijke houding. Het zijn net kinderen als je ze een vinger geeft willen ze uw hele hand. Afstand houden van de lui is beter, ze moeten hem knijpen voor u. U bent de baas en houdt het kort met die gasten.´´
´´Zo ben ik niet Wouter, ik wil graag populair zijn, dat is mijn karakter, maar toch zal ik jouw advies in gedachte houden, want als ik wat afstandelijk toe kijk heb ik meer rust.´´
Toen kwam de koffie en volgde er een leuk gesprek over de feestjes van vroeger bij de barones.

Schrijver: kees niesse, 18 december 2015

c.niesse1931gmail.com

Biografie van deze schrijver

president Rust in Dr Rust in Drenthe Afstand houden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 5 stemmen 234