Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vreselijk angstig waren we

Kenau Alie en ik hadden afgelopen zomer een korte vakantie geboekt en intrek genomen in een eenvoudig hotel in Limburg. Vroeg in de middag waren ze gearriveerd en het weer viel meteen al tegen, de lucht was vol met wolken, waaruit gestadig motregen viel. Het hotel stond in een prachtig landschap tussen glooiende hellingen, afgewisseld met bossen en riviertjes. Een groot terras nodigde je uit er lekker te gaan zitten en te turen naar de mooie natuur. De kamer was voorzien van een eenvoudig interieur en zag er gezellig uit met het antieke meubilair en geweien aan de muur. Rondom het hotel was een park met paden en lanen waar je heerlijk kon wandelen en kon uitrusten op een bank. Gelukkig knapte het weer in de avond op en konden ze na een voortreffelijke diner een eindje gaan wandelen. Na een kort bezoek aan de gezellige bar liepen we naar de bovenste etage waar onze kamer was aan het eind van een lange schaars verlichte gang.
In deze gang stond een oudere dame naar een schilderij te kijken waarop een jonge vrouw met een lang grijs gewaad was afgebeeld.

Wij bleven ook even kijken. Alie vroeg beleefd aan de dame:
''Wie is deze vrouw, ze kijkt zo somber?''
De dame antwoordde:
''Van een dienstertje heb ik gehoord, dat die vrouw op de schilderij tien jaar geleden hier verbleef op kamer 45, op deze etage.''
''Die kamer hebben wij'', zei ik.
De dame vertelde verder:
''Die vrouw leed aan kanker en leed vreselijke pijnen. Op een nacht kon ze de pijn dat niet meer verdragen en maakte een eind aan haar leven met een pistoolschot in haar mond. Nu schijnt het, dat haar geest hier nog steeds rond dwaalt.''

Alie is groot en sterk, maar bang voor spoken. Ze keek met angst in haar ogen mij aan en wilde, dat ik bij de receptie een andere kamer ging versieren.
''Doe niet zo kinderachtig darling, geesten bestaan niet. We gaan gewoon slapen en morgen weer lekker genieten.''zei ik. We namen afscheid van de dame.
''Waarom vertelde die dame dat nou aan ons, volgens mij wilde ze ons bang maken, ze leek zelf wel een geest met haar magere gezicht'', zei ze.
''Niet meer aan denken, ga nou maar lekker slapen, welterusten.''

Midden in de nacht werd ik wakker en moest ik naar het toilet. Ik deed het licht in de wc aan. Op dat moment schrok ik geweldig, want ik zag duidelijk een grijze gedaante vluchtig voorbij gaan. Ik schrok wel, maar dacht, het zal wel verbeelding zijn geweest.
Toen ik weer in bed lag hoorde ik Alie rustig ademhalen op het éénpersoons bed. Ze lag nog steeds op haar rug en keek met opengesperde ogen naar boven. Het was drie uur en voor de gein zei ik:
''Moet je een whisky?''
Ze gaf geen sjoege. Opeens gaf ze een harde schreeuw en riep:
''Kees, die vrouw van de schilderij staat aan het voeteneind van mijn bed. Ze heeft haar mond wijd open. Jaag haar weg.''

Ze werd helemaal hysterisch toen de geest ook nog aan haar voeten trok. Ik ben bang, laten we maar weer naar huis gaan.''
Wat nou weer, dacht ik, altijd wat met haar, en zei:
''Je moet het in je verbeelding hebben gezien, geesten bestaan niet, geloof me nou maar. Zal ik een whisky voor je inschenken om rustig te worden?''
''Doe maar Kees en neem er zelf ook één en kom tegen mij aanleggen en houdt me vast.''
Nu was ze niet zo bang meer en sliep gelukkig weer in.

De volgende morgen vertelde ik aan de receptie van het hotel wat er vannacht gebeurd was en kreeg hij het voor elkaar, dat we een andere kamer kregen. Het was de receptie bekend, dat er een geest ronddwaalde in de gang en op kamer 45, maar omdat alle kamers bezet waren konden wij alleen die kamer krijgen. Hij zou de directie van het voorval inlichten. Ook op de andere kamer werden we overvallen door de geest van de vrouw op de schilderij. We zijn opgestaan, hebben de rekening betaald en zijn midden in de nacht met de auto naar huis gereden. Ik weet het nu zeker, geesten bestaan.

Schrijver: kees niesse, 22 januari 2016


Geplaatst in de categorie: vakantie

4.7 met 3 stemmen 64



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
22 januari 2016
Jemig, wat een verhaal, Kees. Ik ben blij dat ik het lees nu het middag is en niet vlak voor het slapen gaan!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)