Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verdwaald 2

Geen mobiel, beiden niet dus, ik word een beetje vernietigend bekeken door manlief maar doorsta zijn blik manmoedig, moet eigenlijk vrouwmoedig zijn, maar moedig is op dat moment een woord dat eventjes niet voorkomt. Want tja HIJ is altijd degene die precies weet waar hij is, HIJ is degene die geboren lijkt met een soort van navigatie-systeem in zijn hoofd.

HIJ weet altijd de weg en de manier waarop HIJ nou verbaasd in de rondte kijkt maakt me niet alleen zenuwachtig maar ook super nerveus. Wat nu? Hij ziet aan mijn ogen dat angst zich spiegelt, en zegt, kom we lopen voor de zekerheid nog een stukje DIE kant op, wijzend in de richting waar we net vandaan kwamen!

Zouden we dat nou wel doen, daar komen we net vandaan, zeg ik met een zachte stem die niet van mezelf lijkt te komen, moeheid overvalt me ook nog en dan moet er niet teveel mis meer gaan, want het huilen staat me nader dan het lachen.

Dan komt de vraag: waar denk je dat we dan heen moeten? Het kost hem de wereld om dit te vragen, de man die altijd en overal een oplossing voor weet, de man die nooit de weg kwijt is, de man met het meegeleverde navigatiesysteem, vraagt mij, zijn vrouw, wat denk jij? Als ik thuis was geweest, zittend in mijn heerlijke stoel, had ik achterover gevallen, nu: kijk ik hem aan en zeg: ik zou DIE kant opgaan!

O ja? En waarom dan wel? Nou ehhh, kijk lieverd, toen we hier kwamen stond de zon aan DIE kant en terwijl we liepen, hadden we de zon grotendeels in onze rug. Als je goed kijkt tussen de bladeren van de bomen dan zie je aan die kant de zon zakken met de laatste stralen, dus denk ik....

Hij draait zich om en zegt, we kunnen het proberen, want IK weet het niet meer, met de dood in mijn schoenen lopen we inderdaad die kant op, de kant die ik aanwijs, zonder mobiel, zonder navigatiesysteem (zijn ze vergeten mee te leveren met de geboorte) en sjokken verder.

Na een tiental meters afgelegd te hebben zegt ie: jij met je goeie ideeën, we lopen in rondjes, als ik hem toebijt: STIL, STIL NOU EENS, van schrik houdt ie inderdaad zijn mond. Dan horen we beiden geluiden die niet van bomen afkomen en al helemaal niet van struiken, ook niet van dieren, nee, we horen auto's in de verte.

Hij staat stil, doodstil kijkt me tomeloos verwonderd aan en zegt: verdomd, je had GELIJK, ja je leest het goed, want het kost een VENT heel wat moeite om toe te geven dat een VROUW, ook nog eens niet geboren met een navigatiesysteem, de weg weet in een BOS.

Afgaande op het geluid dat steeds sterker wordt, wordt ook het gebladerte lichter, zien we meer, door de lantarenpalen die al schijnen en ineens is daar de parkeerplaats waar als enige auto die van ons staat. Ja nogal wiedes, geen hond krijg je op dat tijdstip in een groot donker eng bos, al helemaal niet zonder mobiel en zonder navigatiesysteem.

Drie keer raden wat nooit meer thuis blijft liggen?!

Schrijver: An Terlouw, 4 maart 2016


Geplaatst in de categorie: natuur

3.0 met 5 stemmen 111



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
11 maart 2016
Email:
hmessielive.nl
An, jullie onenigheid laaide even op, maar werd schappelijk bijgelegd.
Geboren zijn met een navigatiesysteem of niet...
In elk geval een goed voornemen om het apparaat steeds weer mee te nemen, al kun je nog zo'n uitstekend richtingsgevoel hebben.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)