Longontsteking
Het was al in de namiddag toen ik besloot een wandeling te maken. Het was prachtig weer en onweer werd pas in de nacht verwacht. Ik sloot de deur achter me en liep naar het pad achter mijn huis. Ongeveer twee kilometer lopen en dan begint een groot bos met wandelpaden met lichte hellingen en dalen. Tussen de bomen was het heerlijk koel. Naaldbomen en heidevelden wisselen elkaar af. Toen ik bij een vennetje kwam zag ik een bank en ging daarop zitten. Plotseling voelde ik mij niet lekker worden. Alles zag ik draaien voor me en het zweet brak bij me uit. Misschien een hypo, want ik heb suikerziekte en moet ik wat eten, maar ik had niks bij me en ook mijn mobieltje vergeten. Erg stom van me.
Ik had geluk. Een wandelaar zag ik over het zandpad mij tegemoet komen. Om zijn aandacht te trekken wenkte ik naar hem om even te komen. Ik zat nog steeds op het bankje. Het was een lange magere man en ik schatte hem in de vijftig. Gelukkig kwam hij naar me toe en vertelde ik hem wat mij was overkomen.
''Dan moet u wat eten, mijnheer'', zei hij en hij gaf mij een gevulde koek. Die at ik op en meteen voelde ik mij een stuk beter.
''Moet ik iemand bellen'', vroeg hij nog. Ik bedankte hem voor zijn hulp en de man liep weer verder.
Wat ben ik toch dom als 84 jarige om zonder telefoon en eten op pad te gaan. Medicijnen voor mijn hart vergeet ik ook vaak in te nemen. Nog een poosje bleef ik zitten. Wat zal ik doen? Verder gaan of terug naar huis. Ik besloot terug te gaan. Dus liep ik over het pad waar ik hier naar toe was gekomen. Weer kwam ik bij een vennetje, maar die had ik eerder niet gezien. Loop ik wel goed, dacht ik. Ik zou toch niet het verkeerde pad genomen hebben. Onrustig werd ik ervan en ik zag, dat de lucht dicht zat met donkere wolken en in de verte hoorde ik gerommel. Was ik maar thuis gebleven.
Het onweer kwam veel eerder dan was voorspeld. Ook begon het hard te regenen, grote druppels maakte mijn kleren kletsnat. Felle bliksems kliefden door de hemel. Angstig werd ik ervan. Geleerd had ik bij onweer nooit onder een boom te gaan zitten, maar er waren alleen maar bomen. Verder lopen dorst ik niet. Ik moet mijn lot maar afwachten en ging onder een lage dennenboom zitten. Drijfnat was ik, goed om een longontsteking op te lopen. Op mijn leeftijd is dat vaak dodelijk. Gelukkig ging het onweer snel voorbij en ik werd weer wat rustiger. Lopen maar weer. Het was nog vochtig warm en de natte kleding deerde mij niet.
Pikdonker werd het en ik zag geen hand voor ogen. Ik dacht welke eikel gaat er nou wandelen in een donker bos, zonder telefoon en eten als je bejaard bent en suikerziekte heeft. Het kon me niet meer schelen, dood ga je toch een keer. Ik sukkelde maar verder, doodmoe was ik geworden. Opeens zag ik een open ruimte voor me met hier en daar lichtjes en toen wist ik waar ik was. Het was de mij bekende begraafplaats. Het was nu echt donker geworden, maar tussen de snel voorbij drijvende wolken kwam de volle maan tevoorschijn. Een zee van licht zag ik af en toe over de begraafplaats. Bang was ik niet.
De uitgang van de begraafplaats wist ik te vinden en nog een kwartier lopen om thuis te komen. Daar heb ik gauw mijn kleren uitgetrokken en een warme douche genomen. De televisie dorst ik niet aan te doen, want een nieuwe onweersbui was los gebarsten en erger dan de vorige. Het weerlichtte onophoudelijk. Toen ben ik in mijn fauteuil gaan zitten zonder het licht aan te doen met een glas whisky.
De volgende morgen werd ik in de stoel wakker en beefde ik verschrikkelijk en voelde mij erg ziek. Ik heb toen 112 gebeld en uitgelegd wat mij was overkomen. Na een kwartier stond een ambulance voor de deur. In het ziekenhuis werd ik grondig onderzocht. Een arts kwam mij vertellen, dat ik een zware longontsteking had opgelopen en opgenomen zou worden. Na veertien dagen mocht ik weer naar huis. Ik ben nog steeds erg moe. Gelukkig heb ik hulp gekregen van mijn vroegere buurvrouw.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ziekte
wandeling
113
Geef je reactie op deze inzending: