Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

PRINSES ILONA

Een heel levenslustig prinsesje van twaalf jaar genoot van de grote paleistuin, die volop bloeide.
"Ooh, die prachtige grasklokken, en daar... Wat schattig die donkerblauwe sterren bedekken zo sierlijk de grond... Nog een eindje door lopen. Die ganzenbloemen, zo mooi! Ze hebben kringen in verschillende kleuren. Ik kom ogen te kort!"
Grote lelies wiegden zacht heen en weer in de zoele wind. Sierlijk wenkten ze Ilona om dichterbij te komen. De prinses holde naar die indrukwekkende bloemen toe. Ja, zij wist dat lelies al heel lang worden vereerd. Want zij drukken de smetteloze reinheid uit.
"Die prachtige trechters met zes punten. Net sterren, die popelen om vanuit de tuin op te stijgen naar de hemel. Kom, nu naar de rozen toe.
Ach, ik word duizelig van al die pracht. Geweldig, al die doornenstruiken vol kleurenmengeling! Roomijs met bessensap, vanillevla vol kronkels roze nagellak. Mijn hele lichaam kriebelt van het kijken hiernaar."
Het volgende ogenblik rende Ilona langs de rododendronstruiken, die van boven tot onder ontelbaar veel bloemen hadden. Ze begon wild op en neer te springen. In haar dolle verbeelding trokken de bloemen, bovenin de struiken, Ilona omhoog. Verrukt draaide ze in de rondte, ging met grote sprongen voort. Warrige bloemenslingers wonden zich om haar heen. Ilona duwde die met haar armen weg. Maar steeds meer grote bloemen omstrengelden haar. Bezeten rende de prinses weg, wist niet waarheen. Tenslotte viel ze in zwijm, lag plat op de grond.

Ilona kwam bij.
"Heee, ik lig in het woeste bosje, achterin onze tuin."
Ze keek om zich heen. Dat groepje bomen met wild struikgewas, daar deed de tuinman nooit wat aan. Ilona stond op om dat ruige bosje te verlaten. Maar snel ging ze weer zitten.
"Ach, dat heidestruikje staat daar zo eenzaam. Laat ik het eens lang en rustig bekijken. Dat struikje staat niet op een wijd veld, waar het eigenlijk hoorde. Maar hier heeft het zijn eigen taak."
Zacht heidegefluister drong in Ilona's denken:
"De kleine spitse blaadjes aan mijn takjes zijn als wenkende vingers. Tegelijk zijn het waarschuwende, werende pijlpunten. Dubbelzinnig denken is zo heilzaam.
Mijn heel kleine bloemen, daar moet je lange tijd naar kijken. Tenslotte zie je sierlijke roze klokken, die aan tulpen doen denken. Wat word ik graag door het kleine volk der vliesvleugelen bezocht!
Langdurig speuren en vorsen in het kleine mag tot ware grootheid leiden."
Voortaan bleef Ilona lange tijd bij een bloem staan om een boodschap te ontvangen. Zal ze op volwassen leeftijd de taal van elke bloem in de paleistuin verstaan hebben?

De prinses trouwde met een heel vriendelijke graaf. Rondom het kasteel van het gelukkige echtpaar waren veel bloemperken.
Uit elk perk werd een bloem weggehaald en overgeplant binnen een kringetje van heesters.
Mensen, die de tuin eens bezochten, gingen binnen die heesters zitten. De bewonderaar van zo'n alleenstaande bloem trachtte te vatten wat deze grote of kleine kroon wilde vertellen.

Schrijver: Han Messie, 23 oktober 2016


Geplaatst in de categorie: liefde

5.0 met 1 stemmen 107



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)