Prostaatonderzoek
Toen ik na het voeren van de vogels de krant nam, las ik, dat bejaarden elkaar steeds minder aanraken, maar toch elkaar liefhebben, maar niet zo wild meer zijn toen ze nog jong waren en ik denk, dat het zo is. Naast mij woonde in het dorp een oud echtpaar van in de tachtig. Met hem maakte ik vaak een praatje, met haar niet, want ze keek me altijd aan of ik een ploert was en dat ben ik helemaal niet, ik ben juist aardig. Hun huis wordt nu bewoond door een jonge blondine, die me altijd loens aankijkt.
De oudjes zijn inmiddels overleden. Hij was een aardige ouwe baas en toen we het een keer over elkaar aanraken hadden, moest hij lachen, want als hij probeerde zijn vrouw in bed aan te raken, kreeg hij een opdonder van haar. Ze waren bijna zestig jaar getrouwd en hadden elke dag bonje, maar bleven toch bij elkaar, ook een vorm van liefde, volgens mij.
Onweer in de nacht heeft ook veel invloed op elkaar aanraken. Mijn vrouw is dan erg bang, ik niet. De buurvrouw, al ruim in de 20, is ook bang voor onweer en belt altijd aan als het zwaar dondert en vraagt dan of ze bij ons mag slapen. Dat mag wel, maar op de bank in de huiskamer. Ik dek haar dan toe met een deken en ze kijkt mij dan liefdevol aan. Wanneer ik weer bij mijn vrouw in bed kruip zegt ze altijd:
''Je hebt wel lang werk haar toe te stoppen, hé.''
Over aanraken gesproken, een tijdje geleden had ik een afspraak gemaakt met mijn huisarts, over de jaarlijkse controle van mijn prostaat. Dus ik naar het gezondheidscentrum waar ik plaats nam in de wachtkamer. De deur van de spreekkamer ging open en daar verscheen een jonge vrouw, gekleed in een lange witte jas. Ze riep mijn naam en ik schrok mij kapot, want ze zei, dat mijn huisarts verhinderd was en zij hem moest vervangen. Ik mocht plaatsnemen op een stoel naast haar bureau. Ze keek eerst op de computer en keek mij toen aan, en zei:
''Ja, ik zie het, u komt voor controle van uw prostaat. Loopt u maar mee.''
In een klein kamertje moest ik mijn broek en onderbroek laten zakken en op een verhoging gaan staan en bukken. Het zweet liep van mijn kop af, want ik zag, dat ze twee vingers omwikkelde met plastic en die vingers in mijn kont duwde en rond draaide.
''Rot gevoel hé'', zei ze.
Ik hield mij flink en zei:
''Valt mee, dokter.''
Toen vertelde ze:
''Voelt goed aan, en is niet groter geworden, niks aan de hand, mijnheer Niesse. Kleed U zich maar weer aan en kom in de spreekkamer.''
Ook dat is een vorm van aanraken en is nodig voor het onderzoek en tot mijn heerlijke verbazing zei ze:
''Komt u maar even op mijn schoot zitten om bij te komen.''
Ik wist niet wat me overkwam, maar toch nam ik schoorvoetend plaats op haar schoot. Daarna duwde ze mij zachtjes van haar schoot af en zei:
''Zo mijnheer Niesse, u kunt er nu wel weer tegen, hé. Neem thuis een borrel en doe lief tegen je vrouw.''
Ik voelde mij toen een stuk beter en dacht, waren er maar meer van zulke dokters.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ziekte
bejaarden
172
Geef je reactie op deze inzending: