Het jongetje

Er was eens een jongetje, zo’n jongetje dat altijd een beetje zielig dwars lag. Dat nooit ergens het nut van inzag. Als moeder zei, je moet je handjes voor het eten wassen, deed hij dat soms gewoon niet. Hij vond het onzin, want hij at ze immers niet op.
‘Kom jongen ga nu eens naar buiten, voetballen met de anderen.’ Hij deed het niet, want hij speelde al op z’n computer.
Het jongetje was dwars en wars van alles wat normaal was en of goed voor hem. Waarom het jongetje zo deed, niemand die het wist.

Later toen hij groot was, bleef het nog steeds een dwars jongetje. Als ze met z’n allen feest gingen vieren deed hij niet mee. Als het hele land iets ging herdenken – alles wat je maar wilde en daar twee minuten stilte voor in acht nam, uit respect – deed het jongetje niet mee.
Twee minuutjes stilte in acht nemen was voor het jongetje een zware opgave. Twee minuutjes ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog of voor hen die ook nu nog in oorlogen vallen, voor de vluchtelingen, voor de anders geaarden, voor al wie of wat je maar in gedachten nam of hield. Zijn oude moeder legde hem uit, dat het uit respect was voor al diegenen die je maar je respect wilde betonen. Zij wees hem op het feit dat het niet verkeerd was om in deze individualistische tijd iets van saamhorigheid te beleven. Want jongen, ooit kan er zomaar weer een oorlog komen en die kun je nooit in je eentje winnen.

Z’n oude wijze moeder wees hem op het feit dat de mensen tegenwoordig alsmaar naar de negatieve kanten van iets keken. Ze wees hem op de Zwarte Pieten discussie over het gezeur over straatnamen. Beste jongen, juist door ook Zwarte Pieten aan te houden, zullen er vragen gesteld worden – hoe zat dat eigenlijk, waarom zijn ze zwart? Door de straatnamen van zogenaamde helden te handhaven, kan men zich afvragen – wie was dat eigenlijk en de echte minder fraaie geschiedenis leren van die personen. En daarom moeten we herdenken, niet uit nationalisme, niet om te kijken naar die poespas van zogenaamde ‘hoogwaardigheidsbekleders’, nee natuurlijk niet jongen, daar gaat het dus niet om. Maar om te onthouden waar we de fout zijn ingegaan en om dezelfde fouten niet weer te maken. Hoe langer we daar bij stilstaan hoe alerter we zijn. De kleur ‘bruin’ smeult nog steeds na jongen en laait zo af en toe in allerlei vormen weer op.
Toen begon er iets bij het jongetje te dagen en werd hij pas echt een volwassen man.

Tijdens die twee minuten op 4 mei heb ik even aan al dat soort jongetjes gedacht, met de stille hoop dat al die jongetjes vrede in zichzelf zullen vinden en volwassen worden. Ook ik had vroeger iets van zo’n jongetje in mij.
Maar nu, op 5 mei heb ik ze in gedachten meegenomen naar het dorpsfeest.
Maar bovenal denk ik op 4 mei terug aan het overlijden van mijn moeder, alweer 18 jaar geleden. En ieder jaar weet ik dat het blijkbaar zo heeft moeten zijn dat ze juist op die dag overleed. Zodat ik die twee minuten stilte van het merendeel van het Nederlandse volk, ook een beetje voor haar kan claimen – zij was bijzonder, ze verdient het.

herdenken respect me respect mei

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 1.582