Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Twijfel

Als pas getrouwde en volwassen opvoeder dien je te allen tijde een goed voorbeeld proberen te zijn, zelfs wanneer je van je eigen ouders geen gebruiksaanwijzing ‘Opvoeden’ hebt meegekregen.
Toen in 1961 ons eerste kind werd geboren begonnen we te beseffen, dat er van ons werd verwacht voorbeeldige ouders te zijn. Je bent echter door zoveel geluk en door de nieuwe status zo verblind en onzeker in alles, dat je zelf op dat moment was vergeten, welke aspecten van je eigen opvoeding je zeer zeker niet op jouw eigen kinderen zou toepassen. Maar ja, met de komst van de tweede telg had je grotendeels toch, jouw eigen ouders volgend én gevoelsmatig laverend een stramien ontwikkeld, waarvan je overtuigd was naar beste kunnen bezig te zijn.
De geschiedenis herhaalt zich: ook ik verviel in dezelfde rol die mijn eigen ouders bij mijn opvoeding hebben gespeeld. Zoals zij, achteraf gezien, op enkele punten hadden gefaald was ik, zelfs met een soepelere aanpak, ongemerkt dezelfde weg opgegaan.

Wij probeerden minder streng te zijn en de kinderen bij het ouder worden meer inspraak te geven, niet wetende dat daardoor het gevaar voor een egocentrisch gedragspatroon op de loer lag. Mijn grootmoeder vertrouwde mij eens in een opwelling toe, dat mijn vader als puber dikwijls de opvoeding aan zijn laars lapte en bijvoorbeeld als zeventienjarige ging stappen en twee nachten niet naar huis was gekomen. Deze wetenschap resulteerde bij mij weer daarin, dat ik als puber zijn Spartaanse strengheid en zijn moraalpreken met een korreltje zout nam en me er ook naar ging gedragen. Dat kon tot niets anders leiden dan een slechte verstandhouding en veelvuldige botsingen. Ik krijg het er nu nog warm van bij de herinnering ooit zijn handtekening te hebben vervalst om aan mijn onderwijzer te tonen, dat mijn vader kennis had genomen van mijn met zeer veel fouten gemaakt dictee. Zoals u ziet staat dit haaks op het brave en rustige imago dat me op de site wordt toegedicht. Deze ontboezeming lucht op!

Dat ik zulks nooit aan mijn kinderen heb verteld is simpelweg hypocriet, want ook ik wist hen altijd te vertellen wat goed was en wat niet. Misschien wel net zo positief bedoeld als de adviezen van mijn ouders, maar voor enkele corrigerende zaken was ik al te laat. “Een boompje kromt zich, doch een boom niet meer”. Ik had al mijn twijfel bij het akkefietje met vaders handtekening en later ook met het resultaat van de door ons aan onze kinderen gegeven opvoeding. Gelukkig heeft het leven bij hen sommige dreigende ontsporingen in positieve zin gecorrigeerd. Dat kan door vallen en opstaan en daardoor een nieuw en juist verkregen inzicht gekomen zijn. Ook bij mij is veel ten goede gekeerd, al zei mijn leraar Duits toen twee jaar later tegen mij: “Ook al heb je voor tekenen een tien, de échte handtekening van jouw vader op het formulier van inschrijven voor deze school was beter dan die van jouw hand”.
De beste man was vrijgezel en had geen kinderen. Aan hem is toen zonder twijfel een goede opvoeder verloren gegaan.

Schrijver: Günter Schulz, 3 juni 2018


Geplaatst in de categorie: ouders

4.7 met 3 stemmen 885



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)