Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

VASTEN EN ZWARE BOTTEN

Net toen ik de deur zou uitstappen om een boodschapje te doen, kwam er een auto het erf oprijden. Het was een van mijn neven die ik een poosje geleden heb bezocht (zie het verhaal ‘het leven is een boek’). Zoals ik het in dat verhaal vertel, heb ik na enkele tientallen jaren contact gezocht naar aanleiding van een erfelijkheidsonderzoek van het UMCG Groningen.

Hij zei destijds dat hij wel eens langs zou komen op de fiets. En daar was ie dan in zijn auto, gelijk had hij, want het was hondenweer. Leuk een neef op bezoek, is me nog nooit overkomen. Onze familiebanden zijn niet zo sterk en laat me eerlijk wezen, ze moeten allemaal veel tijd aan hun eigen nakomelingen besteden. Trouwens deze neef, is van de enige, niet christelijke tak in de familie, dus hadden we sowieso weinig contact. Ach, je kwam ze weleens tegen bij opa, toen die nog leefde, maar verder niet.

Aan z’n broer zaliger heb ik iets meer herinneringen. Als ik die bij opa trof, bood hij mij weleens een sigaret aan. Officieel rookte ik niet, althans thuis niet. Maar goed, je wilde stoer overkomen en accepteerde die sigaret. Wat ik niet wist, dat hij twee merken rookte namelijk Gauloises en Black Beauty. Die deugniet had natuurlijk in de gaten dat een beginneling als ik nog niet wist wat voor een ‘onchristelijk zware’ tabak dat was. Het zwaarste van het zwaarste. Toch waarschuwde hij. Een teug en je longen barstten, en met veel moeite kon je het proesten vermijden. Volgens mij genoot hij ervan – van mijn marteling en zijn sigaret. Die tabak was zwart, gitzwart. Een aanslag op je longen en leven. Ach, zulk soort malle herinneringen komen dan weer boven.

Mijn neef moest wat gegevens van mij hebben, want hij wou wel deelnemen aan dat onderzoek. Van de anderen heb ik over het al of niet meedoen niets weer gehoord. Wie weet, misschien een beetje struisvogelpolitiek, wat niemand vreemd is en misschien dat die ene neef die dominee is, gewoon volledig op de Heer vertrouwt. Ach ja, ieder maakt zijn weloverwogen afweging.

Samen met mijn neef nog wat herinneringen opgehaald over mensen die we beiden kenden in het dorp. Normale dingen, zo van – hoe is het die en die eigenlijk vergaan, of die heb ik laatst nog getroffen. Gewoon leuk.

Ach, en ook de actualiteit komt langs. Het koekje dat ik hem aanbood bij de thee, sloeg die af. ‘Nee zei die, ik ben veel te dik.’ ‘Ik ook,’ ondersteunde ik hem.
‘Nou, dat valt toch mee,’ meende hij.
‘Het is mijn buik waar het vet zich iets teveel ophoopt,’ wierp ik tegen. ‘Trouwens, ik zag laatst een programma waarin die pittige dame van Radar iets aankondigde over het ‘vastendieet’. Ze had het zelf ook gevolgd en voelde zich er goed bij, misschien iets voor ons,’ merkte ik op.
Hij had het gezien in het programma ‘Dokters van Nu’.

Het kwam er op neer dat we omdat we zoveel ‘tussendoortjes eten, eigenlijk de alom in ons lichaam aanwezige kankercellen zo voeden.
Al mijmerend kwamen we tot het inzicht dat vroeger toen we nog jong waren er bijna niemand doodging aan een hartkwaal of kanker, behalve zij, die rookten. We kwamen tot de conclusie dat er best wel een bepaalde kern van waarheid in zou kunnen zitten. Ach ja, had ik besloten, ik ga ook stoppen met dat tussendoor snoepen. De stukjes worst, de chocolaatjes, die meerdere kleine koekjes op een dag. ‘Trouwens bij de moslims doen ze dat ook, zo af en toe vasten en ze gaan er steeds beter van voetballen lijkt het,’ bracht ik in om het enigszins te onderbouwen.

‘Erg dikke moslims zie je ook weinig,’ wist mijn neef. ‘Klopt,’ wist ik, en ze kunnen verrekte hard lopen, zag ik bij het WK atletiek. Hoewel, als je oudere moslimdames ziet, die lijken vaak redelijk gevuld. Maar, dat is ook weer logisch, die lopen slechts in huis wat heen en weer en komen amper de deur uit.’
‘En vergeet niet, ze voetballen ook niet – geen gezicht met hun kleding,’ vulde mijn neef aan.
Nee, maar zo te zien doet het hun over het algemeen erg goed, die Ramadan en ach zo'n dagje Suikerfeest, moet dan na zo’n maand vasten toch kunnen.

‘Maar jullie Christelijken doen dat toch ook?’ merkte mijn neef op. ‘O ja? Daar is mij niks van bekend. O, wacht eens even, jij bedoelt die katholieken. Ach, neem die, behalve Van Agt, niet al te serieus – die was mede zo afgetraind omdat hij heel veel fietste. Nee, bij de katholieken ligt de nadruk bij het feest voorafgaand aan de vastentijd – het Carnaval. Ze doen dan gek en zuipen zich compleet lam en doen nog veel meer andere dingen die God heeft verboden. En als de tijd van het vasten daar is, blijkt dat gebruik te zijn weggespoeld - verzopen.’

Maar toch kwamen we tot de slotconclusie dat we best een stapje terug zouden kunnen doen. Iets soberder leven. Als we het onzinnige eten, zoals frisdrank, chips, chocola, borrelnootjes, kaasjes, sausjes en al die krankzinnige toetjes met idiote smaakjes, eens achterwege lieten, dan zag het er allemaal veel gezonder en minder ziek uit.
‘En toch, ik snap het niet waar ik zo dik van word. Een stukje vlees en een aardappeltje en wat groente, meer eten we niet,’ zei mijn neef, toen die opstond om weg te gaan.
‘Nu, ik je zo zie staan, denk ik wel dat ik weet waar het aan ligt.’ ‘O ja?’ vroeg hij verbaasd.
‘Jazeker,’ leidde ik voorzichtig de eeuwige dooddoener in: ‘Jij hebt het zo te zien ook.’
‘Wat heb ik?’
‘Echt waar je hebt het, zeker weten, je hebt ze, de zware, hééééél zware botten.’
'Volgens mij kende hij de uitdrukking niet of toch wel, want hij liep met een dikke opgeruimde glimlach naar de deur. Ik zwaaide hem uit met een – ‘Wie weet tot ziens!’

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 12 oktober 2019


Geplaatst in de categorie: humor

4.0 met 5 stemmen 351



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)