Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

MENSEN EN BOMEN

Ik heb kort geleden het gedicht ‘mensen als ook bomen’ naar gedichten.nl opgestuurd.
Even kijken wat men er van vindt. Ik heb het gemaakt na het lezen van het boek ‘het verborgen leven van bomen’ van Peter Wohlleben. Een toepasselijke naam voor een schrijver die het bijzondere van de natuur beschrijft in z’n boeken. Terwijl ik gisteren weer door het Blauwe Bos liep moest ik er weer even aan denken en dacht de mensen zullen mij vast een beetje vreemd figuur vinden, maar dat mag.
Maar wees gerust, het loopt me niet door – dat bos; maar ik loop er zelf wel erg graag door. Nee, ik ben geen bomenknuffelaar of zo, maar toch dat bos heeft zoals ik wel vaker heb gememoreerd, iets imposants, iets magisch en ze kan soms zo mooi de natuurlijke stilte voor je vangen en bewaren – waar vind je dat nog tegenwoordig.

Gisteren liep ik weer door ons gemengde bos en ik dacht al fantaserend: verdorie die Peter heeft helemaal gelijk en als ik mijn fantasie een beetje de vrije loop laat, zie ik op spiritueel gebied ook een gelijkenis met mensen.

Wij leerden vroeger als kind om niet te wijzen. Nooit wijzen, vooral niet als je iets niet zeker weet. Vandaar dat ik de pest heb aan mensen die wijzen. Zij die iets te nadrukkelijk wijzen, laten geen ruimte voor de ander en dwingen die ander gelijk in de verdediging. Trump doet dat zo af en toe ook – let maar eens op, veel van dat type mensen. Iets wat niet anders dan als een teken van zwakte kan worden uitgelegd.

Maar goed ik wou het over een spiritueel aspect van bomen hebben. U zult het gek vinden, maar ik zie overeenkomsten met de mensen. Als ik het voorgaande over het wijzen in gedachten hou en ik kijk naar de bomen, dan zie ik die rechte voor driekwart kale verschrikkelijk hoge sparren- of dennenbomen, heel eigenwijs en overtuigd staan te wezen. Hun top, als een richting aanwijzende pijl naar de hemel wijzend – zo van daar is het te halen of daar ligt de waarheid. Wij mochten slechts wijzen als we iets heel erg zeker wisten of gewoon om iets aan te wijzen.
Dus weten die arrogante dennen- of sparrenbomen iets heel zeker dan? Weten zijn meer dan wij?
Ooit eens gelezen en gehoord dat naaldbomen hier eigenlijk niet thuishoren. Nee, dit is het gebied van de loofbomen. De bomen die met gespreide takken de hemel oproepen, tot het vertellen van de waarheid – heel open, en nu richting de zomer sluit het bladerdek hun openheid toe, als een broccolistronk, of hebben ze de waarheid ontvangen en sluiten ze zich nu af, om die waarheid te verwerken?

Ik geloof dat dit laatste ook het soort mensen van hier typeert, heel open en toch op een bepaalde manier ook weer een beetje gesloten. Maar het meest typerende is dat ons soort mensen zich niet laat wijzen. Westerlingen die ons even zullen zeggen hoe te doen – nee dat wordt niet getolereerd. Nee, nooit wijzen. De echte wijzen immers komen vaak uit het noorden en oosten.

En toch wat ik ook in ons bos zie is dat de vele soorten van bomen, hoe verschillend ook, vredelievend – zo lijkt het althans – naast elkaar staan. Of is dat maar schijn en zorgen dezelfde soort bomen stiekem toch ook het meeste voor hun eigen soort. Ik zal het boek van Peter er nog eens beter op na lezen – ik vermoed het wel.
Want echt, bomen en mensen lijken veel meer op elkaar dan we beseffen. Ook de ene boomsoort gunt een andere het licht soms niet in de ogen – net mensen.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 17 mei 2020


Geplaatst in de categorie: natuur

3.7 met 3 stemmen 92



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
25 mei 2020
Email:
hmessielive.nl
Wat geef je dat mooi weer: verschil van taal, gemoed en stemming, die loof- en naaldbomen geven. Fijn gevormde en ver doorgevoerde mystiek.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)