Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

SPEELPLAATS/CAMOUFLAGEBROEK

Ik heb getwijfeld welke titel ik aan dit verhaaltje zou moeten geven: ‘Speelplaats’, ‘Camouflagebroek, of ‘Ouders van Nu’ of ‘Hedendaags tafereeltje’. Ik ben er nog steeds niet uit, maar kies voorlopig voor de titel die er nu boven staat.

Het zit namelijk zo, ik liep in het Blauwe Bos bij ons in de buurt met mijn twee honden en zag het hierna volgende, in mijn ogen, schokkende tafereeltje.
In het Blauwe Bos is een speelplaats ingericht voor de kinderen. Vrij onschuldige speeltoestellen met los zand rondom. Je kunt je er amper een buil vallen, maar toch blijft het natuurlijk opletten. Een schommel tegen het hoofd geslingerd of uitglijden op een balk kan altijd ongelukkig uitvallen. Het was door de week, dus weinig kinderen hoorde ik wel van een afstand. Toch hoorde ik een meisje jengelen. En van een afstand zag ik een jongetje op de glijbaan klauteren, wat eigenlijk zonder toezicht te gevaarlijk voor hem was.
Aan de ter plaatse staande houten tafel zaten de vader en moeder en het jengelde meisje met een enorme snottebel aan de neus, dat ‘Mama, Mama’, riep. Intussen was ik een stuk dichterbij gekomen en hoorde haar zeggen: ‘Nou even niet jengelen lieverd, mama is bezig, dat zie je toch!’

Het jongetje klauterde op de trap naar de top van de glijbaan. Ik dacht: oei als dat maar goed gaat. Verdorie waarom grijpen die ouders niet in, dit kan toch niet.
Inderdaad het kon niet. Het jongetje gleed uit en raakte met z’n ene been, tussen een trede en de opstaande zijkant. Verdorie dat gaat niet goed. Voordat ik in kon grijpen – ik was sowieso nog te ver weg – hing hij ondersteboven en viel al schreeuwend en jankend naar beneden. Een blik naar de picknicktafel schonk mij een hedendaags tafereeltje. Pa en ma met hun hele aandacht gericht op hun mobieltje.
Toen het jongetje begon te schreeuwen en te janken keek de vader op en besefte dat het kind zich in een benarde situatie had gemanoeuvreerd. Hij liep naar het gevallen kind en begon tegen het kind te foeteren: ‘Wat moet je daar op die glijbaan, daar ben je te klein voor, dat heb ik je toch gezegd!’

Inmiddels was ik ook bij de speelplaats aangekomen. ‘Man, man, man, wat bij jij toch een grote zakkenwasser,
verdorie zit je een beetje op je mobiel te loeren, terwijl je kind gevaarlijke toeren uithaalt.’
‘Ik keek net even op m’n mobiel.’
‘Dat lieg je kerel, ik kom daar weg en kon je van zo’n honderd meter afstand zien. Jullie beiden zijn constant met je mobiel bezig.’
‘Ja, Joost, jij zou toch op Henkie letten,’ zei de vrouw. ‘Nou mevrouw u laat uw meisje, dat van die snottebel verlost wil worden, ook maar jengelen.’
‘Ja, maar ik werd net gebeld.’ ‘
‘Niet waar, al tijd dat ik jullie in het vizier had, waren jullie aan het swipen. Jullie zijn gewoon waardeloze ouders. Schaam je je niet, dat je je mobiel interessanter en belangrijker vindt dat je kinderen?’ Gelukkig kregen ze nog zoiets als een rood hoofd en waren stil.

Menigeen zal denken, waar bemoeit de verteller zich mee. U heeft gelijk, normaal gesproken zou ik dat ook niet doen, want meestal wordt het op de kinderen afgereageerd of in geval iemand schandalig met een hond omgaat en je er iets van zegt – de hond thuis de klos is. Vooral in het geval het een hond betreft pak ik zoiets aan met fluwelen handschoentjes, ter bescherming dus van de hond. Maar toen ik dit zag van die ouders, was ik dusdanig kwaad dat ik me even niet kon beheersen.

Het gekke is, dat ik sinds ik op mijn wandelingen mijn camouflage broek – u weet wel zo’n ‘armylook’ broek, waarmee je niet opvalt in het bos en petje op heb – ik meer zelfvertrouwen heb, soms iets te veel vermoed ik. Vorige week nog in het bos te Veenhuizen, werd ik betrapt door een boswachter. Ik parkeer de auto iets voorbij het verbodsbordje waar het niet toegestaan is voor loslopende honden en auto’s. Dit doe ik omdat het pad daar breder is, en de boeren er met hun machines beter langs kunnen. Ik zag de man te laat, lijnde de honden nog wel aan, maar te laat. Goed jammer, zo is het spel en zo wordt het gespeeld, dus waarschijnlijk een dikke boete. Inderdaad de man bekeek mij zorgvuldig en deed zijn uiterste best autoriteit uit te stralen. Ik bleef misschien te kalm, straalde geen angst uit en droeg mijn camouflagebroek. Misschien was hij op z’n hoede en wist niet wat voor vlees hij in de kuip had. Net zoiets als ik heb met overdreven getatoeëerde mensen of die figuren met opzichtig ijzerwerk door allerlei lippen, neusvleugels wenkbrauwen enz. Je denkt toch zoiets: mafkezen pas op.

Misschien dacht de boswachter te maken te hebben met een verdwaalde rechts-extremist. Hij moest eens weten, dat ik altijd een van de braafste jongetjes in de klas was. Maar goed hij zei: ‘Ik zal het goed met u maken – u pleegt twee overtredingen; de auto en de honden, dat is 95 eurootjes. Ik geef u bij dezen een officiële waarschuwing en laat het daarbij. Ik heb de man keurig bedankt voor het feit dat hij me matste.
Wat zo’n broek al wel niet kan camoufleren.

Schrijver: c
Inzender: C.A. de Boer, 29 mei 2020


Geplaatst in de categorie: overig

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 78



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)