Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het lugubere verhaal ( niet lezen als je er niet tegen kunt)

De laatste schooldag en de kinderen liepen joelend, gillend en elkaar met tassen belagend de school uit, vakantie! Yes! Dat ze al weken lang via een schermpje les kregen deed eventjes niet ter zake, men had elkaar weer even gezien en het was nu vakantie.

Dat je nergens heen kon, maakte niet uit, je hoefde een week lang niks te doen, niet naar school, geen lessen volgen middels een scherm kortom, ze waren vrij! Het groepje dat het laatst de school uit kwam, liep wat rustiger, waren ook geen zogenaamde brugpiepers meer natuurlijk.

Ze praatten ook niet zo luid als de jongere kinderen, maar iets meer bezadigd als het ware. Dat had mede te maken met het groepje waarvan drie kinderen de ouders “gepakt“ waren door het beruchte virus. Die hadden het de laatste tijd extra lastig gehad thuis en zochten nu wat steun bij elkaar. Neen, ze waren niet ziek geworden gelukkig, maar ze droegen toch ook op school een mondkapje, dat weer wel.
Het clubje gaat op huis aan, rustig fietsend naast elkaar en bij een tegenligger rijden ze even achter elkaar, zoals het hoort natuurlijk.

Op school zelf is de rust teruggekeerd, een vreemde rust, de schoonmakers moeten de boel nog komen ontsmetten en niemand ziet hoe ik achterblijf, ik ben namelijk niets. Dus blijf ik achter en weet op briljante wijze alles te ontlopen, achtergelaten door één van de kinderen die al bijna thuis is en me achterliet op school. Ik heb geen hekel aan school, nee hoor ik vind het er helemaal geweldig, zoveel mensen, zoveel kansen en bij iedereen kan ik mijn gal spugen!

Hoe fijn is dat, zonder geluid te maken, zonder gezien te worden ga ik mijn gang. Ik vlieg van de ene naar de andere kant en heb de tijd van mijn leven! Dwarrel door de gangen, zit op de lichtknopjes, de deurgrepen de tafels en stoelen, ook op het whiteboard, waar voorheen nog beelden te zien waren, daar zit ik en heb alle ruimte! De schoonmaker is klaar met het lokaal waar ik ben en ik schuif haar achterna.

Ga op haar schouder zitten en zie dat ze geen mondkapje draagt, dat is een slechte zaak, ik besluit op haar lip te gaan zitten, dan likt ze net haar lippen af, bingo, die heb ik te pakken en net op tijd kan ik voorkomen dat ze me doorslikt. Ik ga verder met mijn tour de ellende, zo noem ik mezelf nu. Fladder van plafond naar de grond en via de muren en deuren, naar toiletten, spiegels en tafels. Alle stoelen probeer ik uit, die van de directeur zit wel heel erg lekker en ik blijf er even zitten, je zou moe worden van zo’n trip.

Langzaam maar zeker is het personeel klaar met soppen en desinfecteren. Haha, wat een grap, ze slaan me over en alle plaatsen die ik aangeraakt heb, die zitten nog vol met rottigheid. Ach het is mijn zorg niet, niks hoor ik hoef er alleen maar op te letten dat ze me niet opsluiten voor een week....

Het seintje: gaan jullie mee, hoor ik te laat, de deur valt dicht en ik zit binnen, oei dat is geen slimme actie van me. Maar gelukkig hebben mensen bedacht dat de ramen open moeten blijven, en dat is nou heel slim in dit geval heel erg handig, want: door het raam vlieg ik naar buiten, op zoek naar een volgende die ik te grazen kan nemen.

Bijna opgesloten op school voor een week...maar nee ik fladder naar mijn volgende slachtoffer en wat ik achterliet op school doet een schoonheidsslaapje van een week, dat zal wakker worden als de deuren open gaan en nog meer mensen te grazen nemen, ik geniet bij voorbaat hihihihi ik neurie zachtjes: ik pik iedereen, ik ben heel gemeen, als ze mijn hoedanigheid beledigen, zal ik mijn bestaan verdedigen......

... De onzichtbare vijand ...

Schrijver: An Terlouw, 22 februari 2021


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.5 met 10 stemmen 239



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
catrinus
Datum:
26 februari 2021
een fantasierijke eenvoudige maar wel goede weergave van hoe het virus zich verspreid - tevens een waarschuwing voor de komende weken om niet te snel te versoepelen om maar te scoren bij de kiezers. Voorzichtig aan lijkt het advies. Goed verhaal
Naam:
An Terlouw
Datum:
24 februari 2021
Karel, allereerst bedankt voor je reactie en leuk te weten dat je mijn stukjes graag leest. Soms, heel soms ( zoals nu dus) komt er iets bovendrijven waarvan ik denk: zo kan het ook, een andere kant van benaderen dus. Soms leuk, soms niet en ook ik weet dat we dit bloedserieus moeten nemen, maar wat ik al zei, soms....blijf gezond hoor
Naam:
Karel Jong
Datum:
23 februari 2021
De sympathieke en menselijke bijdragen van An Terlouw lees ik regelmatig met genoegen. Bij dit verhaal van een rotvirus met menselijke eigenschappen heb ik bedenkingen. Zeker, het is fantasierijk opgeschreven. Ik aarzel niettemin. Het verhaal komt op mij tamelijk ongeloofwaardig over. Ja, het is fictie. Maar dan nog, ik vraag mij daarom ook af: is het eigenlijk niet een ietwat kinderachtige aanpak van het thema virus, dat zo'n enorme en negatieve impact heeft op ons gedrag, welbevinden en op de samenleving als geheel?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)