Altijd Thuis(Woningnood)

Het gonst in het bos. Het is een langzaam voorzichtig opzwellend geluid – een diepe bromtoon van ontevredenheid.
De oorzaak is duidelijk. Een beetje om je heen kijkend zie je de oorzaak: het langs het pad liggen van dikke mooie bomen geveld voor de verkoop – bestemd voor? Ja, zeg het maar eens – houtverwerking: versnipperen tot spaanders voor de zogenaamde ‘duurzame’ bio energiecentrales, of papier. Een raadsel waarom ze iedereen met woordjes als ‘bio’ en ‘duurzaam’ voortdurend voorliegen.

Staatsbosbeheer is niet meer een beheer instantie, maar steeds meer een instantie werkend met verdien- en misschien wel winstmodellen. Bedoeld om zichzelf zo in stand te houden? Boswachters bekeuren mensen die hun hondje iets te lang los hebben laten lopen. De echte criminaliteit zoals het dumpen van aan drug gerelateerde vloeistoffen en gewoon afval wordt niet bestraft, kost immers alleen maar geld om er tijd in te steken.

Nee, natuurlijk niet, die figuren dumpen hun spullen niet tussen 8.00 en 17.00, maar vermoedelijk ‘s nachts als de boswachters liggen te slapen. Ach, ik benijd die boswachters ook niet. De echte boswachter zal inwendig huilen als hij die schandalige hoeveelheden gevelde bomen en chemisch afval ziet liggen en weten dat sommige van hun paden worden verhard met onder andere zwaar vervuilde ‘gerecyclede’ grond, nog volop met plastic en andere rotzooi, wat er niet uitgevist kan worden – het is lekker goedkoop. Maar het merendeel van het ontevreden gegons, komt van de dieren zelf.

‘Heb je het ook gehoord?’ vraagt de slak aan de
schildpad. ‘Wat bedoel je?’ antwoord de schildpad.
‘Nou dat onheilspellende geroezemoes – de ontevredenheid van sommige dieren. De specht die bezig was met het hakken van een nest in een hiervoor geschikte boom, was even weg om een middagmaal bij elkaar te scharrelen, komt hij terug, ligt z’n boom plat – omgezaagd. Hij legde er net de laatste hand aan en was er helemaal klaar voor om met z’n mooie vrouwtje een leuk gezinnetje te gaan stichten.’

‘Nou,’ dat kan hij dan wel vergeten. Hij hakt nooit zo snel weer een hol uit voordat het de tijd is om te gaan broeden,’ meende de schildpad.
‘Zelf heb ik vorige week nog gesproken met een eekhoorn. Je weet wel die hebben vaak flinke voorraden voer aangelegd, voor sobere tijden. Ze zijn alles verloren door de kettingzaag.’
‘Ja, de uil was ook bedroefd, heb ik gehoord. Hij had een prachtige plek gevonden, waar hij ongezien anderen kon bespieden. Hij zegt het bos wordt zo erg uitgedund, dat iedereen hier straks weg trekt. Je kunt niet beschut meer een nest bouwen of iedereen ziet je zitten. De rovers houden je aan de ene kant in de gaten en aan de andere kant als niemand daarom nog ergens een nest durft te bouwen, sterft het bos langzaam uit. Verdorie het is hier onderhand net als bij de mensen, comfortabele woonruimte is nergens meer te vinden.’
‘Weet je,’ zei de slak, ‘ze hebben ons wel eens voor gek verklaard. Een paar maand geleden nog vroeg een eekhoorn me, waarom ik toch altijd die lelijke sleurhut op m’n rug meenam. Het leek hem zo erg vermoeiend.’

‘Klopt,’ zei de schildpad. Ik heb ook vaak dergelijke opmerkingen naar m’n hoofd geslingerd gekregen.’
‘Ja, en dan zal jij net als ik steeds maar weer uit hebben gelegd, dat het bij ons traditie is om het zo te doen. Onze voorouders hebben het ons zo geleerd. Altijd hebben ze ons voorgehouden: ooit zal je er voordeel van hebben.’
‘Ach slak, ze hebben gelijk gekregen en laat ons eerlijk zijn, wij zijn de snelste dieren ook niet, dus is het gewoon handig om het huis bij je te hebben. Gaat er geen tijd verloren met het weer naar huis terug reizen.’
‘Weet je,’ zei de slak, ‘de uil zei tegen mij, “jullie worden soms weleens bestempeld tot de ‘sloompies’ van het bos, maar zijn onderhand misschien wel slimste dieren in het bos.” ’

‘Ja, de uil is meestal wijs, heeft een visie en is redelijk betrouwbaar. Natuurlijk heeft hij gelijk. Wij zijn overal thuis en kunnen ieder moment schuilen als het moet en niemand van ons heeft ooit gehoord van zoiets als woningnood.’
‘Maar weet je beste schildpad, ik begrijp die mens niet echt. Hij denkt dat hij zover van de natuur is geëvolueerd dat hij er boven staat.’
‘Ik snap precies waar je heen wilt slak. Die malle mens snapt de natuur niet meer. Als hij alles maar blijft vervuilen en vernietigen, vernietigt hij zichzelf. Hij snapt niet meer dat hij zelf deel uitmaakt van die natuur. Als hij die sloopt, sloopt hij zichzelf.’
‘Juist, ze denken zo slim te zijn, maar zoiets simpels dringt niet tot hun door en ze blijven maar graven aan hun eigen graf, die domoren.’

De ‘sloompies’ van het bos, die alles op hun rustige weloverwogen tempo overdachten, maakten zich dus ook grote zorgen om hun leefomgeving. De hebzucht van enkelen levert immers vele problemen op voor velen. Toch waren ze vooralsnog tevreden met hoe zij het zelf maar mooi voor elkaar hadden.
Maar ze beseffen ook dat er zonder de andere dieren er voor hun ook niets meer aan is.

bomen schildpad hebzucht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 5 stemmen 137