Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

PETJE OP PETJE AF

Gisteren even bij mijn broer langs geweest. Hij had een foto van pa op de schoorsteenmantel staan. Terwijl ik er in het voorbijgaan langs liep om op een stoel te gaan zitten, bleef ik even enkele tellen staan en keek er naar. M’n broer zag het, terwijl hij de thee inschonk, en vroeg of ik nog weleens aan hem dacht. Ik moest bekennen dat ik dat heel soms nog weleens deed, meestal in een droom, maar dat het vaak niet echt een fijn gevoel gaf.

‘Ik snap het,’ zei hij, ’jullie lagen mekaar niet zo.’
‘Ach nee, maar “das war mal”. De man kon de cultuurschok van de zestiger en de daarop volgende jaren niet aan en jullie waren net oud genoeg om daaraan niet meer mee te willen doen.’
‘Klopt, maar zoveel stelde dat meedoen van jou toch ook niet voor?’ ‘Nee, het was voor wat mij betreft alleen het lange haar dragen en daar alleen al zat hij erg mee. De man was zo conservatief als een berg – geen beweging in te krijgen.’

Mijn broer vertelde zijn herinneringen aan hem, die hij nog een beetje koesterde. ‘Ja,’ zei ik, ‘hij had van die typische dingen. We moesten eenmaal per zondag naar de kerk. We gingen ‘s morgens en hij ook. We zaten niet bij hem in de buurt en als de preek begon dommelde hij, net als wij meestal, in tot de slotzang werd ingezet. Wij verwerkten in stilte het beleefde van de afgelopen late zaterdagavond en nacht.’ ‘Kan ik me iets bij voorstellen,’ wist m’n broer, ‘maar pa had ook zoveel werk te doen – het was ook een mooi moment voor hem om op het monotone geluid van de preek, een beetje bij te komen.’
‘Klopt, hij zocht trouwens altijd iets om te doen, hij ontvluchtte het gezinsleven zoveel mogelijk, althans dat idee had ik altijd van hem. En dan die pet, altijd die pet. In de kerk zette hij hem af en vermoedelijk als hij sliep en at. Zodra hij een stap buiten de deur deed zette hij die pet op.’
‘Nu je het zo zegt,’ zei mijn broer, ‘inderdaad altijd had hij een pet op. Eigenlijk best leuk, zo’n typerende eigenaardigheid.’

Onder het genot van enkele koppen thee, haalden we ook nog wat herinneringen aan moeder naar boven. Zo gaan die dingen nu eenmaal, als je zelf ook een bijna overrijpe leeftijd bereikt, en bezig bent met het vormen van je eigen laatste jaarringen.
Van het met nostalgie en melancholie terug kijken op het verleden wordt je meestal niet echt vrolijk, maar nu, nu de afstand naar toen zo groot is geworden, kun je het met een licht meewarige glimlach beschouwen.
Met een: ‘Ach laat me eerlijk wezen, het was misschien niet ideaal allemaal, maar ze hebben het toch maar mooi geflikt. Al hun kinderen zijn goed terecht gekomen,’ rondde ik het onderwerp af.
Gelukkig waren we het daar helemaal over eens.

Hij zwaaide me uit toen ik in de auto stapte. Ik zwaaide ook nog even en pakte m’n naast me op de passagiersstoel liggende pet en zette hem weer op.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 23 maart 2021


Geplaatst in de categorie: familie

4.0 met 2 stemmen 224



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)