Fijn die cactussen

Ooit had ik een dierbare vriend die de cactussen kweekte en elke keer vroeg hij me: weet je zeker dat ik voor jou geen mooie hoef mee te nemen, waarop mijn antwoord hem altijd liet schateren, want ik keek hem alleen maar aan met een blik van: meen je dat nou en zei erachteraan: we houden het wel leuk hè lieverd? Nee, je doet me echt geen plezier met een cactus, eerlijk waar niet! Liever niks dan een cactus. Ooit was dat anders maar dat is in een vorig leven en nu, nu staan hier dus twee piepkleine cactusjes, gekregen van een lieverd die ze leuk vond. Het toeval wil dat: 1 van de twee vanaf dag twee begon met bloeien. Schattige kleine witte bloempjes kwamen erin die ‘s morgens open gingen en ‘s avonds weer dicht. Echt heel gaaf om te zien, dat dan weer wel.

Maar sinds vandaag weet ik weer waarom ik dus echt niet gelukkig wordt van cactussen, want wat is het geval, wel: de zon staat al vroeg in de kamer en precies op het punt dat ze in mijn gezicht schijnt trek ik het gordijn een beetje dicht want precies dat hoekje daar komt de zonwering niet en dus: gaat de vitrage een stukje opzij. Geen probleem hoor, althans voor dat ik verwend werd met die cactussen want vandaag: duvelt er eentje om en wat doet een mens als er iets dreigt te vallen? Juist, die probeert dat op te vangen! Ja, ik dus ook want een mens is zonder batterijen net een automatische piloot dat kan ik je verzekeren.

Enig idee hoe het voelt om een cactus in je hand te hebben, nou ik dus wel en bij het geven werd nog gezegd dat: ze niet zouden prikken, ja me zolen! Het grootste gedeelte was weg te halen maar natuurlijk blijft er hier en daar eentje irritant onzichtbaar zitten. Op het moment dat ik weer een prik voel loop ik even naar manlief en vraag om de loep bril, zo’n geval wat vergroot en waar een lichtje inzit, hij gebruikt het al jaren, vooral bij zijn favoriete hobby, modelbouw van treinen, maar ik heb zoiets niet nodig, alhoewel vandaag dus wel.

Hij geeft me het ding aan en ik zie weinig tot niks, zo wazig als wat tot ik zie dat ik door de onderste helft moet kijken en zie dan inderdaad een halve boom uit m’n vinger steken. Ik loop naar de kamer met die bril nog op en knal tegen de deurpost aan, jemig dat is link je moet die bril afzetten als je gaat lopen, je zou een hersenschudding oplopen! Ik pak een pincet en weet het vermaledijde geval weg te krijgen! Opgelost!

Tot een kwartier later er weer eenzelfde gevoel aan de andere kant van diezelfde vinger ontstaat! Opnieuw een stekel, tjonge wat een verwennerij zeg! Van de week komt de brengster van deze geweldige lieve plantjes, drie maal raden wat ze van me meekrijgt?

... Cactussen en hun…. ...

Schrijver: An Terlouw, 7 juni 2021